stoją na rampie
czekając na gest
trzymają się razem
ONA słyszy tylko szept
"jak długo mamusiu?
nóżki mnie bolą"
"nie przejmuj się kochanie,
ci ludzie nam pomogą"
lecz sama nie wierzy
we własne słowa
bo już po chwili
od strzału kona
synek milczy
chowa łzy
odlicza tylko w główce
raz...dwa...trzy.
CZYTASZ
Przeszłość • Poezja
PoesíaTematyka II wojny światowej. Wiersze długo ukrywane, zainspirowane pobytem w Auschwitz.
