I was 3rd Year High School at the age of 14 years old.
"You're just 14 years old how can you say that you love someone!?"
"Ang bata bata mo pa pero ganyan na ang nasa isip mo."
"It's just infatuation. You don't love him."
That time. I'm speechless. Ano nga ba? Paano nga ba? Hindi ako naka pag salita dahil sa sinabi ng parents ko.
"Sige nga paano mo nasabing mahal mo siya?"
"I-I d- don't know." Nauutal kong sinabi. Kasi hindi ko talaga alam ang sasabihin ko. Natatakot kasi ako. Natatakot ako na baka totoo ang sinasabi ng parents ko na puppy love lang ang nararamdaman ko.
"See? Hindi mo siya mahal attractive ka lang sa kanya."
"Jesus Christ! Wag mo nga akong sabihan na inlove ka. Kay bata bata mo pa."
That time tumakbo ako sa kwarto ko.
Pakiramdam ko nag iisa ako. I cry and cry until I sleep.
Natulog ako at inisip na sana bukas wala na. Okay na ako. But I was wrong.
Akala ko puppy love lang, akala ko mababaw lang ang pagmamahal ko sa kanya . Pero mali kasi ang lalim at habang tumatagal palalim ng palalim.
Each night i cry myself to sleep and wakes up every morning with much heaviness inside and there are even times when I don't wanna leave in my bed at all.
There are times when I just want to lock myself in my room and isolate myself from the rest of the world because this world seems pretty much like a battlefield for me and everywhere feels so crowded for me to count myself in.
Yong para bang mahal mo siya pero kailangan mong sumunod sa magulang mo kasi ayaw mong ma disappoint sila.
Sorry because everything that I am doing is wrong. Sorry because I'm your problem. Sorry because I can't change myself. Sorry because I can't do what you want. Sorry because I wasn't what you wanted. Sorry because I'm not the daughter you've always wanted.
Oo may favoritism kayo. Tanggap ko yon. Simula pa lang alam kong hindi ako yong anak na gusto niyo. But lahat ginawa ko lahat ng gusto niyo ginawa ko para lang maging mabuti sa paningin niyo. Pero bakit hindi niyo iyon makita. Bakit sa kabila ng lahat ako lang ako lang ang nakkita niyong mali.
Unfair na kasi eh.
I don't know how can be able to explain myself to someone who's been close minded.
Yon bang kahit anong paliwanag mo sa kanila kahit anong haba ng sinabi mo. Useless lang kasi kahit gaano ka pa umiyak sa harapan nila mas paniniwalaan nila ang nasa utak nila and worst mas paniniwalaan nila ang iba kaysa sayo.
They'll always end up choosing you sisters over you. Even anybody. Kahit hindi nila kilala o pamilya mas paniniwalaan nila kaysa sayo.
That day pakiramdam ko ang wala kong kwentang bata. Minsan nga naisip ko naring.
Sana ibang tao nalang ako.
Kasi mabuti pa sila magawang paniwalaan ng magulang ko magawang hingin nng opinyon.
Maayos na nakikinig sa sinasabi ng iba.
Minsan iniisip ko. Ginusto ba nilang maging anak ako? O pinagsisihan ba nilang ipinanganak ako?
They always want the from me. Yong tipong ginawa mo na lahat lahat but your best isn't not enough for them.
Yon bang sa ibang magulang sobra sobra na sa kanila kulang pa.
Ano pa ba ang kailangan kong gawin para maging karapat dapat na anak niyo?
Lahat ginawa ko lahat ng gusto niyo sinunod ko labag man ito sa kagustuhan ko.
They always finding Wrong about me. Yon bang excited kang ipakita ang mataas mong grado sa kanila.
