I love Dancing. Because "DANCE" is my "LIFE".
Nang mga oras na nasaktan ako dahil sa "PAG-IBIG" Siya ang sandalan ko.
Nakakalimutan ko kahit ilang oras lang ang mga problema ko dahil sa pagsasayaw.
I learned how to smile a little bit because of dance.
I love Dancing kasi dito ko inilalabas ang lahat ng hinanakit ko Ito ang sulosyon ko sa problema ko.
Mga problemang tinatakasan ko mula noon.
Kong baga pagsasayaw ang naging reason para matakasan ko Ito.
Hindi ako marunong sumayaw but because of my emotions and problems I learned how to dance.
I dance well.
SAKIT
GALIT
PAGKAMUHI
PIGHATI
PROBLEMADO
MASAYA
MALUNGKOT
Ibat ibang emosyon na naging dahilan kong bakit ako nasa entablado ngayon at mahusay na sumasayaw.
Struggling,trials,challenges in life.
Hindi mawawala yan.
Naranasan konang. Madapa,Magkamali ng steps, Maling formations,Makalimutan ang gagawin, matapilok,magka sprained,masugatan,sigawan ng trainor, Sabihan ng masasakit na salita,Batukan, laitin, balewalain,gawan ng maling kwento, mapagalitan kahit hindi ikaw ang maykasalanan, Hindi ka pinaniniwalaan at higit sa lahat husgahan.
But I never cry.
I never cry in front of him, in front of them.
Kailanman hindi ako umiyak.
Hindi umiyak sa harap nila.
Yumuyuko lang habang nakikinig sa masasakit na sinasabi nila.
But the moment makawala sa sermon. Pupunta ng banyo at iiyak.
Comfort room is one of my Best friend.
Kaya pala tinawag na comfort room kasi. It always comfort me the moment I cry.
Nakikinig lang siya. It gives me comfort that I need.
And I'm very thankful of that.
The moment I left the CR.
It looks like I'd never ever cry.
It's fine. I'm okay.
I'm a greatest pretender.
Ang galing. Kasi napaniwala ko sila. Paniwalang paniwala. Pero kailanman ang sarili ko Mismo ang hirap paniwalain na okay ako.
Kasi silang lahat naniwala pero ang sarili ko mismo at hindi ko mapaniwala.
Ang unfair. Na kaya kong paniwalain ang ibang Tao samantalang ako mismo hindi mapaniwala.
Kaya kong silang mapaniwala na masaya ako samantalang hindi ako okay.
Everytime I'm on stage.
I smiled. Yong ngiting kailanman hindi makitaan ng sakit na nararamdaman.
Yong ngiting masaya at walang problema. Na enjoy na enjoy ako.
Na masaya ako sa ginagawa ko.
Na pagsasayaw lang ang buhay ko.
Na masayahing bata ako.
Na Malaya ako.
Ang unfair kasi sila napapasaya ko.
Kasi sila masaya.
Kasi sila napapasaya ko.
Samantalang ako pinipilit lang maging masaya.
Oo ngingiti ako. Pero hindi eh, hindi ko talaga mapaniwala ang sarili ko na masaya talaga ko.
Mula noon pinipilit ko ang sarili kong ngumiti at maging masaya. Pero bakit ganon? Ginawa ko naman ang lahat pero bakit heto parin ako.
Pag nagiisa iiyak nalang sa may sulok.
Kanina lang nakangiti pa ako eh.
Masayang masaya.
Pero bakit ngayon umiiyak na naman ako.
Bakit ba ganon sila?
Bakit hindi man lang nila yon Makita na hindi ako okay. Na hindi ko na kaya. Na hindi ako masaya. Na peke lang lahat. Na mali sila ng akala.
