If you drink enough vodka, it tastes like love.

Part 4.1 : Colourless

Part IV : Colourless

Nothing. Just colourless.

ความทรงจำโปรยปรายราวหิมะ

ตกกระทบผิวใจ สะกิดแผลเก่าให้เลือดไหลอีกครั้ง

หน้าหนาวที่ไอร์แลนด์อ่อนโยนกว่ามอสโควมากหลายเท่านัก

คฤหาสน์จอร์เจียนหลังงามที่เคยตระหง่านกลางเนินเขาบัดนี้กลืนหายในม่านมืด หลงเหลือให้เห็นเพียงแสงวูบวาบสะท้อนไหวของแพเทียนไขที่เรียงรายบนขอบหน้าต่าง เสียงเพลงคริสต์มาสเบาบางเจือจางปนกับลมหนาว กลิ่นฟืนไม้สนเผาไหม้ที่คุออกจากปล่องแต้มแต่งความอบอุ่นให้กระจายรอบ ๆ ตัวบ้าน

ครอบครัวคินนาแฮนรวมตัวในห้องอาหาร กินมื้อค่ำมื้อใหญ่ ดื่มเหล้า และร้องเพลงคริสต์มาส(ที่หยาบคายกว่าฉบับดั้งเดิมโข) โต๊ะไม้ตัวยาวล้อมรอบด้วยสมาชิกของบ้าน หัวโต๊ะถูกครอบครองโดยโจนาธาน คินนาแฮน หัวหน้าของบ้านและของแก๊งค์ ตามด้วยป๊อปปี้ ภรรยา แจนนิสก้า พี่สาว และลูกชาย คิลเลี่ยน แบร์รี่ มีแอนนี่ลูกสาวนั่งปิดท้ายโต๊ะ บนตักมีลูซี่ ลูกสาวของเธอ หลานสาวคนแรกและคนเดียวของครอบครัว

คริสต์มาสเป็นหนึ่งในการรวมตัวไม่กี่ครั้งของพวกเขาที่ไม่มีปืนและยาเข้ามาเกี่ยว (อย่างไรก็ตาม ป่วยการที่จะยืนกรานว่าเหล้าที่พวกเขาดื่มอยู่ไม่ใช่เหล้าเถื่อน) โต๊ะอาหารมีอาหาร แทนที่จะเป็นศพและห่อโคเคน และหัวข้อสนทนาก็ห่างไกลจากเรื่องเปื้อนเลือดโสโครก

เสียงหัวเราะ เสียงส้อมกระทบจาน เสียงปะทุของฟืน เสียงเข็มนาฬิกา

ไฟในเตาใกล้มอดดับ

คิลเลี่ยนจุดบุหรี่ขึ้นสูบ แจนนิสก้ายกมีดขึ้นชี้หน้าเขา ส่งเสียงโวยวาย

"ไม่เห็นเด็กหรือไง"

"ขอทีเถอะป้าแจน" คิลเลี่ยนว่า "ยิงคนต่อหน้าหลานปาป้าก็เคยแล้ว แค่บุหรี่ไม่ทำให้หลานเดือดร้อนหรอก"