If you drink enough vodka, it tastes like love.

Part 2 : Blue

Blue, the colour of ocean and sky, is seen as trustworthy, dependable, and committed.

โรงแรมรุสโซ-บอลท์ เที่ยงคืนเจ็ดนาที

คริส โนแลนไม่แน่ใจนักว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

ร่างหนึ่งนั่งคร่อมอยู่บนตัก ลมหายใจดังก้อง สัมผัสของผิวเนื้อที่ต้องกันชัดเจนในความมืด

บางทีมันอาจจะเริ่มต้นจากคีย์การ์ดที่หายไปจากกระเป๋าของเขาแบบปริศนา และแอลกอฮอลล์ของบาร์ในโรงแรม

หรือบางที--แค่บางที--นี่อาจเป็นตอนที่โชคชะตาเข้ามามีเอี่ยว

เขากลับห้องมาและพบว่าคนที่มีชื่อย่อเหมือนกันกำลังนั่งรอเขาอยู่ในนั้น

คิลเลี่ยน โนวอคโชนอฟ

เขากำลังหาเรื่องใส่ตัวอยู่รึเปล่านะ?

"ไม่ต้องกลัวจะทำผมพังหรอก"

เปลือยและเปลือยและเปลือย

เสื้อผ้าสองชุดกระจัดกระจายอยู่ในห้อง

ได้ยินเสียงกระซิบ แผ่วเบาราวหิมะตก อีกฝ่ายจับมือของเขาด้วยฝ่ามือเย็นเฉียบ ดึงมันไปวางลงบนบั้นเอว กดน้ำหนัก บังคับให้แตะต้อง

"ผมพังไปตั้งนานแล้ว"

"ผมซ่อมของเก่งนะ"

ไม่รู้อะไรดลใจให้พูดไปอย่างนั้น คริสกระพริบตา มองคนข้างบนพ่นหัวเราะออกมาราวกับว่ามันเป็นควันบุหรี่

แสงสีลอดเข้ามาผ่านหน้าต่าง ดวงตาคู่ที่ทำให้เขาสะดุดกระทบกับไฟ ก่อเกิดประกายสีฟ้าในเฉดที่สวยที่สุดที่เขาเคยเห็น

"คุณเป็นคนที่น่าสนใจเกินกว่าจะเอาชีวิตมาทิ้งนะ คริส" คิลเลี่ยนปีนลงจากตัวเขา ก้มลงเก็บเสื้อผ้าที่กระจายเปะปะบนพื้น "со мносо мной единственное, что случится с тобой, - это смерть(กับผม คุณก็มีแต่ตายกับตาย)"

"คุณเองก็เหมือนกัน" เจ้าของห้องมองแผ่นหลังของคนที่กำลังแต่งตัว ปล่อยคำพูดให้ปลิดปลิวออกจากปาก "คุณดีกว่าที่จะเอาชีวิตไปทิ้งกับผู้ชายแบบนั้น"