Someone's Lying

Kabanata 7

Saya's POV

Ngayon ay Tuesday. Kasalukuyan akong nasa classroom namin at sinusulat ang mga lectures na pinasulat kahapon. I was absent yesterday dahil nagbantay ako kay Audrey. She really likes to sleep now. Kailan kaya siya magigising?

Nabalitaan ko na binisita ng mga kaklase ko si Ma'am Santiago sa funeral. The family welcomed them so warm. Nandoon din daw ang dating asawa ni Ma'am Santiago. Pinapabalik din daw sila ngayon doon and I can't come. Babantayan ko kasi si Audrey. Kahit may nagbabantay sa kanya, gusto kong nandoon lang ako sa tabi niya.

Katatapos ko lang isulat ang lecture namin sa FOS ng may umupo sa harap ko.

"Are you fine?" It was Jacques. Wala ang mga kaibigan niyang nakapaligid sa kanya. Wow, that's new.

"Yep."

"I'm sorry for the accident last Friday." He's saying it as if he pities me. Why would he pity me?

"Bakit? Ikaw ba gumawa noon?" Ngumiti ako at napakamot naman siya sa kanyang ulo. I hate to admit it but I find it cute.

"No, pero sa tingin ko kasi ay damay ako," aniya kaya napatingin ako sa kanya ng seryoso. Bakit naman siya damay? Is he there?

"I'm with the band and our shift starts with 7:30pm. Maybe you didn't notice us since you're talking with Audrey." Naalala ko nga palang may banda siya. He's the lead vocalist and the bass guitarist which is very odd. Kayn is also part of his band and I don't know what's his role there. Maybe, drummer or the one who's going to be drummed, perhaps?

Don't get me wrong, I don't hate Kayn. I just don't like him. He has this breezy aura na hindi naman kailangang ika-breezy. Well, what do you expect from a director's son?

"Hmm, yeah. I didn't." Is he really there? I mean we got there by like, 7:15pm and he said he was there by 7:30pm. Audrey was in the cubicle for like thirty-minutes kaya siyempre aware ako noong time na iyon. Let us say that our little chitchats last for 15 minutes, it's not that long and she take a bathroom break for 30 minutes that would be all 8:00pm. Then at 7:30pm, in my calculation, Audrey did somethings in comfort room (I don't know what she was doing there). 7:30pm at that time, is the shift of Jacques' band. I remembered that he is not the vocalist that time. A band must make their first song sang by their main/lead vocalist. Then why?

I looked at Jacques. He's hiding something.

*****

The class starts early and ends early, too. Inayos ko na ang mga gamit ko. Lumabas na ako ng classroom at sinakbit ang backpack ko. Papunta sana ako sa locker ko dahil bitbit-bitbit ko ang libro ko ng makita ko si Johannes. Si Johannes na may kausap na babae.

Mukhang papaiyak ang babae dahil hindi ito makatingin ng maayos kay Johannes. Ito talaga ang talent niya. Ang ganda diba? Lalapitan ko na sana sila at pagsasabihan si Johannes nang magsalita ang babae.

"Please. I love you so much. Lagi nalang kita nakikita sa malayuan. Hindi kita maabot. Ngayon na nagkaroon ako ng courage na magtapat sa'yo, please accept my feelings. Gagawin ko ang lahat para magustuhan mo ako." There, the girl started crying. I heard some students talking about him being cold at tama nga sila. He's cold. Kahit likod lang niya ang nakikita ko ay nararamdaman ko ang lamig ng awra niya.

Tumalikod siya sa babae para maging dahilan upang magkatapat kami. Nakita kong medyo nagulat siya at di kalaunan ay naging malamig ulit ang ekspresyon.

"It's not my fault for falling in love with me." Someone calls his name kaya naman lumakad siya paalis. Nilagpasan niya ako. It's as if hangin lang ako. I thought we're friends pero wala nga pala siyang dinedeclare na friends kami. We're just classmates.

Hah, eh ano naman? I don't care at all. I'm not hurt, if that's what you think. Nakita ko namang tumakbo ng umiiyak ang babae. So clichê.

Nilagay ko na ang mga libro ko sa locker. Tinakpan ko ang ilong ko dahil ang baho. Bakit nga ba mabaho? Lahat ata kami ditong nasa locker ay nakatakip ang ilong.

"Ano ba yun? Bakit ang baho?" dinig kong sabi ng isang babae. Everyone's tracing the place where the smell coming from. Pero dito talaga, sa locker.

Nahagip ng paningin ko si Alyannang naglalakad. Nakayuko siya and the typical weirdo in a story. Napangisi ang mga babaeng nandito sa locker room. Someone's going to be bullied again.

"Oh here's the weirdo. Kaya pala mabaho." Nagtawanan naman ang iba pang mga babae dito. Sikat si Alyanna sa school. Sikat siya bilang isang weirdo.

I don't know what benefits you will get when bullying someone? The fun? You can have fun with other things. Nakita kong lumapit ang babae kay Alyanna. Hinawakan ang buhok nito at lumagay sa likuran niya. She's a STEM student based on her identification pin.

"Well, well, you want to have some fun girls?" Sabay-sabay namang nagsabi ng 'yeah' ang mga babae. Napailing ako. Sinara ko na ang locker ko at papaalis na sana nang magsalita ang babae.

"Let us first do her things saka tayo magsaya." Umalis na ako doon. Maririnig pa rin sa labas ang tawanan ng mga babae sa loob ng locker room. Alyanna's getting bullied again. It seems that she doesn't care about her being bullied.

"Yuck!" dinig kong sigawan ng mga babae sa locker. Siguro ay ayaw ko muna talagang umuwi kaya naman bumalik ako sa locker room. Mantsitsismis muna ako.

Nakita ko ang mga babaeng nakatakip ng ilong. May isa pa ngang nagsuka. It's really stinky here. Yung iba ay umalis na.

"So it's your fault being smelly here. Eww, so weird," pagkasabi ng babae ay umalis na din ito. Nakita ko si Alyanna na nakatingin sa kanyang locker. It seems the smell is coming from there.

Lumapit ako doon ng nakatakip ang ilong. Is it me, or it's really a...

Feeling ko ay masusuka din ako sa nakita ko. Siguro ay hindi ito nakita ng iba pero I can see it here! Pinipigilan ko ang magsuka when I saw in my vision that Alyanna's staring at me. For heaven's sake, that's intestine! Hindi ba siya nandidiri doon?

Aalis na sana ako when she said something.

"I'm sorry." I don't know what she's sorry for. Is it for bringing a stinky smell in the locker?

-30-

Shai: shall I continue writing this?