The Twins Special Mates

Deel 4

Pov Brandon

Na het eten in een super oud restaurant, liepen we een rondje door de roedel. Het was niet zo groot vergeleken met die van ons maar ja. Timo en Isabel liepen voor mij en Liam, en jezus Timo kan zijn ogen niet van haar afhouden!! Wacht maar tot wij onze mate hebben!! Ik rolde mijn ogen. Ik ga zo echt niet zijn hoor. En terwijl die koppen klef aan het doen was, was Liam aan het zeuren dat hij Michael mist. We keken ook nog een film in hun bioscoop. Toen het 10:35 uur 's avonds was liepen we terug. Brandon!!! BRAN---DON!!! Ik wil ren-nuhhh!! Zeurde Jayden. Gast wacht nou effe dan kunnen we dat morgen in onze eigen roedel doen. Als we nu niet gaan ga ik het van jou overnemen hoor! Riep hij. Ik zuchtte diep. Best. 'Jongens gaan jullie maar, ik ga een stukje rennen' zei ik.

Ze knikten en liepen weg. Ik liep eerst langzaam naar het bos en veranderde daarna in Jayden. Ik was een pikzwarte wolf, behalve mijn poten, die waren wit, niet helemaal maar de onderkant zegmaar. Ik heb net als mam licht bruine/gele ogen in mijn wolvenvorm en in mijn mensenvorm blauwe ogen. Als het goed is heeft Blair dat ook. Ik rende tussen de bomen en begon de tempo steeds te versnellen. Even later kwam ik aan bij een meer waar ik uitging drinken. Ik veranderde terug naar mijn mensenvorm, met kleren natuurlijk. Ik heb de kracht om met kleren te veranderen, wat maar heel weinig wolven hebben.

Ik ging liggen en keek naar de sterren. Ik lag te fantaseren hoe het zou zijn als ik Blair had gevonden. Het zou echt geweldig zijn, hopelijk komt die dag ooit. Ooit zal Blair terug komen, voor mij, voor mam en pap, voor iedereen. Ik zuchtte en stond na 45 minuten weer op. Ik liep deze keer in mensenvorm in het bos. Opeens rook ik iets, iets lekkers? En niet alleen dat maar ik rook ook een baby, en een vrouw. Ik trok een wenkbrauw op. Wat doen hun nou weer hier in dit bos, zo laat? Brandon, volg de geur nu!!! Riep Jayden in mijn hoofd. Ik rende snel naar de geur toe. Ik stopte even en rook beter. Het...het was menselijk. Wat doen mensen hier?!

Ik rende weer. Op een geven moment was de geur zo sterk, dus ik stopte en keek om me heen. Niks, helemaal niks. Het was vast mijn verbeelding. Nee!!! Ik weet het zeker! Het is hier!! Riep Jayden hysterisch uit. Ik rolde mijn ogen en draaide me om, om naar het packhuis te gaan. Toen ik een geluid hoorde, stopte ik abrupt. Wat...was...dat? Ik keek rustig om me heen en maakte geen ene beweging. Ik hoorde het weer, het leek alsof, alsof iemand ergens op bonkte. 'Wie is daar?!!' Riep ik op een Alpha toon. Ik hoorde niks meer. Ik schudde zachtjes mijn hoofd en veranderde in Jayden. Ik rende naar het packhuis terwijl Jayden zeurde dat ik terug moest gaan.

Toen ik aangekomen was zag ik dat het 01:12 uur 's nachts was. Zo laat al?

Pov Blair

Leeg...somber...zwart. Een kamer waar ik al 9 jaar in zit. 9 lange jaren, zonder mensen om me heen, zonder familie, zonder vrienden, zonder pap en mam, zonder Brandon. Pap, mam, Brandon, de drie belangrijkste mensen in mijn leven. Die ik al bijna niet meer kan herinneren. Elke dag is hetzelfde. Slapen, wakker worden, eten, slapen. En soms ertussen, voor me uit staren, naar een zwarte/grijze muur. Ik zie al 9 jaar dezelfde meisje, ze zegt niks, ze kijkt me niet aan, het enige wat ze deed, mij eten brengen. Dan keek ze kil voor zich uit en dumpte het eten voor me. En in mijn kamer was er ook niet echt iets bijzonders.

Een zwarte bed, een zwarte kast, een zwarte tafel, en een zwarte badkamer. Waar alleen een douche, wasbak en wc staan. Niet eens een spiegel, dus ik heb mezelf al 9 jaar niet gezien. En dan denk je, dan kan je toch in het bestek naar je zelf kijken? Nou, nee. Als ik zeg dat alles zwart is, dan is ook alles zwart. En het enige wat in de kast ligt zijn, zwarte kleren, maandverband en zwarte schoenen. En nee, maandverband is niet wit, maar zwart. Ik weet niet waar ik ben, of wie mij hierheen heeft gebracht.

En dit klinkt raar, maar op mijn stem te houden, praat ik soms tegen mezelf. Als ik dat niet doe, ben ik bang dat ik mijn stem verlies. En ik heb gemerkt, dat mijn stem door de jaren is veranderd. Waar de mensen hierbuiten niet aandacht aan besteden, doe ik wel. Bijvoorbeeld, je stem, je voeten, handen en meten hoelang je haar is elke week. Ik heb toch niks te doen, ik denk dat ik wel onderhand een beetje gek aan het worden ben. Ik wil nu zo graag weten hoe pap, mam en Brandon eruit zien. Wat ze nu denken, en of ze mij vergeten zijn. Ik werd uit mijn trans gehaald door de deur die open klapte.

En ja hoor, daar is ze weer. Ik noem haar altijd, Lindsey, geen idee waarom maar ik dacht als ze haar naam niet zegt, bedenk ik er wel een. Beter loopt ze sneller, ik heb honger! Zei Mila, mijn wolf geïrriteerd. Mila rustig, je ziet toch dat ze komt?! Ik hoorde haar zuchtten. Mila is een witte wolf met aan de onderkant van de pootjes zwart. Verder weet ik niet hoe ze eruit ziet. Lindsey legde het eten neer op tafel en liep weer weg. Ik hoorde dat ze de deur weer op slot deed met zowat acht sloten ofzo. Ik zuchtte en begon te eten.

Waarom ben ik hier? Wie heeft mij hiernaartoe gebracht. Wie zijn ze überhaupt? Allemaal vragen die ik al 9 jaar heb. Ontsnappen. Onmogelijk. Geen uitweg te vinden hier.

Hey Kneusjes💖

Tnx voor het lezen❤️

Vote✨Comment