Neverland

#1

Wendy's pov

Όλα φαίνονται μια χαρά. Όλα φαίνονται εντάξει, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα δεν είναι εντάξει. Μερικές φορές θα ήθελα για λίγο καιρό να έρθει κάτι καλό, κάτι μέτριο έστω. Κάτι διαφορετικό από τα σκατα που συμβαίνουν συνήθως.

Σηκώθηκα από το 'κρεβάτι' μου κατευθυνόμενη προς το παράθυρο του μικρού μου δωματίου που τελευταία είναι συνέχεια ανοιχτό. Περίεργο, έτσι δεν είναι? Το έκλεισα για εκατοστή φορά την τελευταία εβδομάδα και έβαλα τον συρτη. Παρατήρησα το βρώμικο και ακατάστατο δωμάτιο. Τα κάποτε λευκά σεντόνια βρισκόταν τσαλακωμενα σε μια γωνία δίπλα από το παρατημένο στρώμα όπου κοιμόμουν όταν περνούσα τα βράδια μου στο 'σπίτι'.

Πήγα προς το μέρος της μικροσκοπικης κουζίνας. Άνοιξα κάποια συρτάρια, έψαξα, έψαξα, έψαξα... Και τελικά μπινγκο. Με προσοχή πήρα το κουτί με τα τσιγάρα στα χέρια μου. Έβγαλα τον αναπτήρα από την τσέπη της γκρι αθλητικής μου φόρμας. Άναψα ένα τσιγάρο και το έφερα στα χείλη μου. Μετά ακολούθησαν κι άλλα τσιγάρα ώσπου το πακέτο τελείωσε. Έμεινε άδειο.

"Γαμώτο" ψιθύρισα και πέταξα το άδειο πακέτο κάτω. Το βλέμμα μου πήγε στο ρολόι του κινητού μου. Η ώρα ήταν 5 τα χαράματα. Δεν είχε ξημερώσει ακόμα. Καλύτερα.

Κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Άνοιξα και βγήκα από το ισόγειο διαμέρισμα που εμένα τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Ο κρύος αέρας του Νοέμβρη διαπέρασε το λεπτό κοντομάνικο μπλουζάκι που φορούσα δημιουργώντας έντονα ρίγη στην ραχοκοκαλιά μου. Περπάτησα μακριά από την μικρή βρώμικη γειτονιά μου, μακριά από το αηδιαστικό μου σπίτι, μακριά από την τελειωμένη ζωή μου. Η παγωνιά ήταν ανακούφιση για μένα, ηρεμία. Μια παράξενη ηρεμία. Μου θύμιζε πως μπορούσα ακόμη να νιώσω...

Είχα φτάσει κοντά σε έναν δρόμο που δεν είχα ξαναβρεθεί πιο πριν. Ήταν σκοτεινός με έναν μόνο φανοστατη να δίνει ελάχιστο φως σε μια απομακρυσμένη γωνία. Ο δυνατός πλέον αέρας ηχουσε σαν μελωδία στα αυτιά μου, μια σύνθετη και γοητευτική μελωδία. Πλησίασα την μοναδική πηγή φωτός και στηριχθηκα πάνω. Έκλεισα για λίγο τα μάτια μου.

"Χρειάζομαι γαμημένα τσιγάρα" ψιθύρισα απελπισμένη

"Δεν πρόκειται να βρεις τέτοια ωρα" ακούστηκε μια φωνή από κάπου κοντά και αναπηδησα τρομαγμένη. Μια φωνή πιο κρύα και από τον άνεμο,που απέπνεε τρέλα...

Κοίταξα γύρω μου ώστε να εντοπίσω αυτόν που τάραξε την ησυχία μου, την μοναξιά μου. Άκουγα ελαφρά βήματα, μα δεν έβλεπα κανέναν. Ήμουν σίγουρη πως έχανα το μυαλό μου.

"Μην ανησυχείς. Δεν τρελενεσαι..." είπε ο άγνωστος Χ και τότε μόνο διέκρινα μια φιγούρα να αποκαλύπτεται από μια σκοτεινή γωνία λίγα μέτρα μακριά μου. Έκανα πίσω βήματα.

"Εάν έρθεις μαζί μου μπορώ να σου δωσω κάποια υπέροχα τσιγαρα" είπε καθώς ερχόταν κάτω από το φως του φανοστατη

"Να μου λειπει" απάντησα στον ψηλο νεαρό άντρα απέναντι μου. Τα μέλι του μάτια με καρφωσαν με έκπληξη. Τοποθέτησε το χέρι του στα καστανόξανθα μαλλιά του και γέλασε.

Ήταν το πιο παρανοϊκό και συνάμα συναρπαστικό γέλιο που έχω ακούσει στην ζωή μου. Φόρεσε καλύτερα το λαδί του φούτερ και η προσοχή του επικεντρώθηκε και πάλι πάνω μου. Με παρακολούθησε για μια ατέλειωτη αγχωτική στιγμή προτού μιλήσει.

"Εγώ νόμιζα πως ήθελες τσιγαρα" είπε τάχα αθώα ανασηκωνοντας τους ώμους του.

"Τσιγάρα όχι ναρκωτικά" ειπα απότομα παρατηρώντας την ερεθισμένη του μύτη και το τρελο-κοιμισμένο του βλέμμα.

Ακόμα ένα πρεζόνι...

"Με λένε Peter" είπε χαμογελώντας και αγνοώντας παντελώς την παρατήρηση μου.

"Δεν με νοιάζει" απάντησα έξαλλη.

"Ενδιαφέρον όνομα" είπε ενώ καθόταν κάτω, στον δρόμο.

Εντάξει ο τυπάς ήταν άσχημα μαστουρωμένος. Έπρεπε να φύγω από κει!

Με αυτή τη σκέψη έκανα αναστροφή και άρχισα να περπατάω γρήγορα μακριά από εκεί. Ένιωσα όμως κάποιον να περπατά πίσω μου. Γύρισα απότομα και δεν είδα άλλον από τον Peter.

"Ξέρω τα πάντα για εσένα, Wendy Darling" είπε με μυστηριώδη φωνή κοντά στο αυτί μου

Μα πώς στον πούτσο ξέρει αυτός ο μαλακας το όνομα μου??

"Ποιος είσαι?" ρώτησα με τρεμάμενη φωνή

"Σου είπα είμαι ο Peter, απλα ο Peter. Το θέμα ειναι ποια είσαι ΕΣΥ Wendy Darling!" απάντησε και εκείνο το παρανοϊκό χαμόγελο ζωγραφίστηκε ξανά στο αγγελικό του πρόσωπο.

Είχε αρχίσει να ξημερώνει. Η ώρα θα είχε πάει σίγουρα 6:30. Ήθελα να φύγω από κει πέρα. Ο τύπος ήταν τρελός για δέσιμο.

"Πριν φύγεις..." είπε καθώς άρχισα να τρέχω σαν την τρελή
"Μην ξανακλεισεις το παράθυρο σου" φώναξε γελώντας ενώ εγώ είχα ήδη απομακρυνθεί.

.............................

Halooo!?

Κι άλλη ιστορία? Νν γτ όχι? Είχα εμπνευση😊

Λοιπόν πλιζ σαπορτ μι💋

Είναι όπως καταλάβατε οι περισσότεροι μια διασκευή του παραμυθιού του Peter Pan όπου στην σύγχρονη εποχή η Wendy είναι λιγάκι κατεστραμμένη και ο Peter λιγάκι 'γκουχ' παράξενος.

Η ιστορία περιέχει χρήση ναρκωτικών, σκηνές βίας, σεξουαλικό περιεχόμενο μπλα μπλα μπλα...