Neverland

#6

Βάλτε το τραγούδι💘
The Neighbourhood-
Daddy Issues (MyNameItsElina για σενα)

Now:

Wendy's pov

Με άφησε μόνη μου σε εκείνο το απαίσιο στενό δωμάτιο. Πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο?

"Χρειάζομαι ένα θαύμα για να φύγω από εδώ μέσα" κλαψουρισα "Χρειάζομαι ένα γαμημένο θαύμα"

Μα αυτή είναι η τιμωρία μου. Έτσι δεν είναι?

Κάποιος με το ίδιο όνομα με... εκείνον ήρθε να μου καταστρέψει την ζωή.

Από εκείνη τη νύχτα θυμάμαι μόνο αίμα.

Το επόμενο πρωί είχα φύγει...

Δεν θα με ξαναεβλεπε ποτε κανείς...

Άκουσα πως απέδωσαν σε ατύχημα τον θάνατο του κοριτσιού... Ένα τραγικό ατύχημα...

Για τον θάνατο του αγοριού δεν άκουσα πότε τίποτα. Μα πότε άλλωστε κανείς, εκτός από εμένα, δεν ενδιαφέρθηκε για το αδύναμο αγοράκι.

Λογικά τον ξέχασαν. Όλοι. Μα... Εγώ δεν τον ξέχασα ποτέ...

Ξαφνικά ένας ενοχλητικός κρότος αντήχησε. Η πόρτα του δωματίου άνοιξε και μέσα εισέβαλε ο Peter. Με κοίταξε χαμογελώντας. Ξάπλωσε δίπλα μου.

"Δεν με θυμάσαι Wendy?" ρώτησε παιχνιδιάρικα κοντά στο αυτί μου. Ρολαρα τα μάτια μου.

"Δεν σε ξέρω Peter. Εμπλεξες με την λάθος κοπελα" απάντησα αδιάφορα

"Κι εσύ είχες μπλέξει κάποτε με το λάθος αγόρι. Σωστά?"

Ένιωθα το οξυγόνο να λιγοστεύει. Μα πώς ήξερε?

"Ποτέ σου όμως δεν φανταστηκες πως αυτό το μικρό και αδύναμο αγοράκι ήταν πολύ σκληρό για να πεθανει" είπε επιθετικά ενώ με κοίταζε χωρίς να χάνει το χαμόγελό του

"Θα πληρώσεις για τα εγκλήματά σου Wendy Darling!"

Τότε σηκώθηκα. Άρχισα να τρέχω σαν τρελή τυφλωμενη χωρίς να προσέχω που πάω. Κατάφερα να βγω έξω από εκείνο το μέρος.  Η ανώμαλη άσφαλτος τραυματιζε τα γυμνά μου πόδια, όμως δεν με ένοιαζε. Επρεπε να φύγω μακριά του. Μακριά από το παρελθόν.

"...ήταν πολύ σκληρό για να πεθανει"

Ξαφνικά σταμάτησα. Ο Peter μου δεν πέθανε. Έτσι είπε τουλάχιστον αυτός ο ψυχακιας. Μα πως θα μπορουσε να ειναι ζωντανος?

Ένιωσα βήματα να με πλησιάζουν γρήγορα. Ο Peter σταμάτησε λίγα εκατοστά μακριά μου.

"Εκείνο το αγόρι..." ξεκίνησα "Πού βρίσκεται?" ρώτησα περιμένοντας μία λογική απάντηση

Αντί για αυτό όμως ο Peter γέλασε. Ξεκαρδιστηκε μέχρι δακρύων

"Ωωω μωρό μου, το αγόρι για το οποίο μιλάμε βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου" είπε και ήταν η δική μου σειρά να γελάσω

"Εσύ? Εσύ δεν μοιαζεις σε τίποτα με τον Peter. Τον Peter μου!" ειπα αποφασιστικά και κούνησε το κεφάλι του

"Είσαι τόσο ανόητη. Πιστεύεις πως ειναι μια γαμημένη συνωνυμία? Ένα κόλπο?" ρώτησε γεμάτος νεύρο

"Σκάσε!" γρυλισα ενώ έκανα πίσω βήματα

"Τι δεν θα με αγκαλιάσεις? Μετά από τόσα χρόνια?" είπε ειρωνικά ενώ με πλησίαζε

"ΣΚΑΣΕ!" ουρλιαξα "Δεν μπορεί να είσαι εκείνος. Εκείνος που ερωτεύτηκα!"

"Ναι και μετά προσπάθησες να σκοτώσεις" συμπλήρωσε κι ένιωθα δάκρυα να απειλούσαν να βρεξουν τα μάτια μου

Και άρχισα να κλαίω. Έπεσα στον δρόμο καθώς άφηνα τους λυγμούς ελεύθερους. Ο Peter με πλησίασε και κάθισε δίπλα μου. Άναψε ένα τσιγάρο και το έφερε στα χείλη του.

Πλέον η μυρωδιά του καπνού με αηδιαζε, με έπνιγε...

Άφησε ένα απαλό φιλί στην βάση του λαιμού μου και ξεφυσηξε.

"Τι θα γίνει αν περάσει κάποιο αυτοκίνητο?" ρώτησε

"Θα πεθάνουμε Peter" ειπα κι ένα αμυδρό χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου

Ήταν στα αλήθεια αυτός...

...........................

Ελπίζω να σας άρεσε.❤

Καινούριο κεφάλαιο συντομα💘