Neverland

#8

Βάλτε το τραγουδι❤

Arctic Monkeys - Knee Socks

Now:
Wendy's pov

"Δεν μπορώ να πάθω κάτι χειρότερο" του ειπα με αυτοπεποίθηση και με κοίταξε με ένα απροσδιόριστο βλέμμα

Αδιάφορος συνέχιζε να καπνίζει το τσιγάρο του εκεί στην μέση του δρόμου σαν να ήταν μόνος του στον κόσμο.

Δαγκωσα το κάτω χείλος μου μπροστά στην ανέμελη εικόνα του. Αυτός ο όμορφος αδίστακτος άντρας ήταν κάποτε ο εκείνο το μικρό αθώο αγοράκι.

Χωρίς να σκεφτώ παραπάνω, χωρίς να υπολογίσω τις συνέπειες ένωσα τα χείλη μας λαίμαργα. Τοποθέτησα τα χέρια μου στα ελαφρώς αξυριστα μάγουλά του και τον φίλησα. Τον φίλησα για ολες τις φορές που ένιωσα τύψεις, για ολες τις φορές που μου έλειψε.

Ανταποκρίθηκε αμέσως βάζοντας τα χέρια του αριστερά και δεξιά απ το σώμα μου. Με έριξε πίσω, στον δρόμο. Συνέχισε να με φιλά κτητικα, πεινασμένα.

"Είσαι το καλύτερο ναρκωτικό που έχω δοκιμασει" ψιθύρισε μέσα στο φιλί μας

Αναστεναξα βαθιά καθώς απομακρυνόταν απ το μισοξαπλωμένο σώμα μου. Είχα ιδρώσει. Τα μάγουλά μου ήταν σίγουρα αναψοκοκκινισμενα.

Σηκώθηκα και εστρωσα το τσαλακωμένο μου φανελάκι. Ο Peter είχε ήδη αρχίσει να κατευθύνεται ξανά προς την Χώρα του Ποτέ. Χωρίς δεύτερη σκέψη τον ακολούθησα. Ούτος η άλλος έιχε αρχίσει να βραδιάζει.

"Μην με ακολουθείς, Wendy! Πήγαινε σπίτι!" είπε με νεύρο

Δεν απάντησα. Απλώς συνέχισα να τον ακολουθώ. Να τον ακολουθώ στο άγνωστο. Ξεφυσηξε αγανακτισμένος.

"Που στο διάολο πας Peter?" τον ρώτησα ενώ μπαίναμε πάλι σε εκείνο το παλιό κτίριο

Φύγε...

Με γρήγορα βήματα τον ακολούθησα αγνοώντας τα εκτυφλωτικά μωβ neon φώτα που έδιναν μια αίσθηση μυστηρίου στην ήδη περίεργη και ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα.

"Δεν ζούμε σε ένα γαμημένο παραμύθι, Wendy! Αυτός εδώ είναι ο πραγματικός κόσμος και αυτή εδώ είναι η ονειρική Χώρα του Ποτε" είπε και σταμάτησε να περπατάει

Ακόμα και στο ημίφως φαινόταν τόσο όμορφος... τόσο επικίνδυνος...

"Peter..." ψελισα

"Γαμω, σε είχα προειδοποιήσει" είπε ενώ με πλησίαζε απειλητικά

"Σε προειδοποίησα να μείνεις μακριά μου" είπε πιάνοντας τους καρπούς μου σφιχτά

Έβγαλα έναν πνιχτό μορφασμο που φανέρωνε πόνο. Τόσο σωματικό όσο και ψυχικό.

Μείνε μακριά του...

Απότομα τραβηχτηκα από το βίαιο κράτημα του. Χτύπησε με δύναμη την γροθιά του στον τοίχο. Έβγαλε μια ακατανόητη κραυγή σαν να πονούσε και να αγανακτουσε συνάμα.

"Φοβάσαι?" ρώτησε γελώντας σαν ψυχοπαθής

Ένα γέλιο που ακουγόταν τόσο οικείο, τόσο μαγευτικό στα αυτιά μου...

"Ναι" παραδεχτηκα και παρόλα αυτά έκανα ένα βήμα προς το μέρος του "Φοβάμαι τόσο γαμημένα πολυ"

"Κι εγώ φοβάμαι" είπε σιγανά και με πλησίασε λίγο ακόμα "Με φοβάμαι, Wendy"

Τα δάχτυλά του ψιλαφισαν τον γυμνό μου ώμο κατεβάζοντας το λεπτό ραντακι της μπλουζας μου. Έπαιξε λίγο με τα εκτεθειμένα μου κόκαλα. Το χέρι του ακολουθούσε την σπονδυλική μου στήλη χαϊδεύοντας τρυφερά τον κάθε σπόνδυλο. Με κοιτούσε ευθεία, στα μάτια κι εγώ ένιωθα πως χανομουν, χανομουν στους μέλι του ορίζοντες...

...................

Γειαα👌
Καιρό είχα να ανεβάσω (πόσο? 3 μέρες, 2??😂)

Πως σας φαίνεται?

Καινούριο κεφάλαιο μες στη βδομαδα💘