Issues || VKOOK ||

H 1.

Taehyung

Uit woede gooi ik de stoel op de grond. Taehyung stop!" Roept mijn moeder met angst in haar stem. Ik wil niet dat ze bang is voor me maar ik kan me zelf gewoon niet stoppen zoals gewoonlijk. "NEE! Jullie verpesten allemaal mijn leven! Ik- ik ben zo moe " Het laatste kwam er vermoeid uit. Een paar seconden later gaf mijn lichaam het op en liet ik me zakken op de grond . "Ik kan het niet meer "fluister ik huilend. Snel daarna voel ik mama's armen om me heen . "Ssht het komt goed tae" fluisterd mama terwijl ze me heen en weer wiegt. Zulke woede aanvallen gebeuren elke dag 2- 6 keer. Waarom het gebeurt zijn we nog steeds niet uit, wat ik wel weet is dat het me uitput. En het probleem is: het word alleen maar erger. Na een paar minuten sta ik op om de troep die ik heb gemaakt op te ruimen en loop daarna door naar mijn kamer. Mijn rust plek. Gewoon ik in mijn kamer met muziek ben ik vaak nodig. Vooral muziek.

Na een paar uur hoor ik iemand kloppen op mijn deur. "Taehyung?" Klonk mama's stem vanaf de andere kant van mijn deur. "Mm". Ik hoor de deur open en dicht gaan. "Je vader en ik vonden deze plek waar ze allemaal mensen zoals jou helpen" begon mijn moeder het gesprek. "En voor je oordeeld ga gewoon een keer mee kijken en nee het is geen gevangenis en we komen wanneer je wil. Please ga een keer meer en check het. We willen gewoon dat je beter word" huilt mama zacht. Ze behandelen me als een ziek persoon! "Nee" zeg ik boos. "Kom o-" "NEE!" Schreeuw ik boos door dr heen. "Tae je hebt geen keuze als wij het niet doen word je gedwongen door de jeugdzorg" zegt mama . "Laat ze maar proberen" zeg ik boos en duw mama de deur uit die met een klap dicht valt. Boos trap ik tegen de muur en laat me daarna op mn bed vallen. Niet veel later val ik in slaap

-/-/-/-/-/-/-/-/-

Ik word wakker van luid geklop op mijn deur. "Kim taehyung?" Zegt een onbekende stem. Vragend stap ik uit mijn bed en doe mijn deur open. Voor me staan 2 mannen samen met mijn ouders. "Wtf is this?" Vraag ik. "Hallo ik ben tim en dit is mijn collega mark en we zijn van de jeugdzorg" tim laat zijn pasje zien dat bevestigd dat hij bij jeugdzorg hoort. Boos kijk ik mama aan. Was ze serieus. Halen ze mij nou serieus uit mijn eigen huis. "Wat moet je" zeg ik kortaf. "Je kunt vrijwillig met ons meegaan naar Minson inrichting of je zou helaas gedwongen mee moeten" "wat! Waarom! wat the fuck waar slaat dit op!" Schreeuw ik boos. "Je agressie word te gevaarlijk hier" legt tim uit. "Het spijt me" zegt mama huilend terwijl papa haar vast heeft. "HET SPIJT JE? Vuile trut!" Schreeuw ik. "Kom op taehyung we willen dit niet hardhandig doen!" Zegt tim vriendelijk die me rustig bij mn arm pakt. Als snelle reflex trek ik mijn arm uit zijn greep maar tim grijpt me direct vast die geholpen word door de man die zich mark noemt. Boos probeer ik om me heen te slaan om me te bevrijden van hun. Al snel sta ik buiten met mijn handen op mijn rug en word ik vast gehouden door mark en tim. Beetje hardhandig word ik achterin de auto gezet en vervolgens klapt mijn deur dicht. Hier zit ik dan. Achterin de auto naar een inrichting terwijl ik behandelt word als crimineel. Ik kan ook niks beginnen aangezien mijn handen nog op mn rug zitten. Langzaam voel ik de auto bewegen. Zuchtend ga ik moe achterover zitten en val in slaap.

"Taehyung?" Iemand schut me wakker. Met moeite open ik mijn ogen. De auto deur word open gehouden door tim. "We zijn er" onhandig stap ik uit waarna eindelijk mijn handen los mogen. Voor me staat een groot gebouw / huis. Het lijkt op een villa. Met grote letters staat er boven de ingang "MINSON". Chagrijnig loop ik tussen tim en mark naar binnen. Direct bij de ingang meld tim dat we er zijn. Niet veel later komt er een meisje  aangelopen met een uniform dat waarschijnlijk bij dit bedrijf hoort. "Hoi, welkom bij Minson. Mijn naam is sen en ik word je begeleider voor de komende tijd" zegt het meisje lief. Ongeïnteresseerd kijk ik haar aan. Ze wenkt dat ik moet mee lopen en dus drentel ik achter haar aan. Vervolgens stoppen we bij een grijze deur waarom op het nummer 253 op staat. "Dit is je kamer. Hier ga je je eigen tijd doorbrengen". Het enige dat in de kamer staat zijn 2 bedden, 2 kasten, koelkast, tafeltje met 2 stoeltjes en een tv. "Ik kom over een paar minuten terug om je een rondleiding te geven. Je mag vast je spullen uitpakken" zegt sen en sluit vervolgens de deur die duidelijk op slot gaat. Hoezo geen gevangenis.
Uit eindelijk besluit ik mijn koffers uit te pakken die door andere hulpjes waren meegebracht. Net wanneer ik klaar ben met alles uitpakken tikt sen op de deur. "Ga je mee?" Vraagt ze . Zwijgent knik ik en loop met haar mee. Ze laat me verschillende plekken zien. De gezamenlijke kamer, keuken, wat andere kamertjes die gebruikt worden voor bijvoorbeeld therapie en nog wat. "Zijn we al klaar?" Vraag ik boos. Met een strenge blik kijkt sen me aan. "Rusti-" "ik ben rustig!" Onderbreek ik haar. Mijn hartslag gaat sneller. Ik voel me opeens boos. Zo boos. "Ik wil naar huis" eis ik. "Dat gaat helaas niet" zegt sen . "Ik zei IK WIL NAAR HUIS" zeg ik met pauzes. Om het duidelijker te maken trap ik de stoel waar ik het op zat om. Ik zie dat sen op een knopje drukt van een soort afstandsbediening. Al snel lopen er 2 grote mannen binnen die mij gemakkelijk aan mijn armen mee trekken. "Breng meneer terug naar zijn kamer alstublieft" zegt sen die vervolgens weg loopt. Wild sla ik om me heen en krijg mezelf kort uit hun greep en zet het op een rennen. Helaas zijn  de mannen sneller en houden me tegen door een ruk aan mijn shirt te geven. Met een klap val ik op de grond. Ik voel dat ik opgetild word. Kort daarna voel ik het zachte bed en val al snel in slaap. te moe om tegen te werken