Got7la hayal et

JİNYOUNG/KİTAP

Yine o huzur bulduğum ortamdaydım. O kadar güzel kokuyordu ki,kendi ruhumu bulduğum tek yerdi. O güzel sessizlik, O güzel kağıt kokusu, ahşap rafların yaydığı koku hepsi beni benden alıyordu. Küçüklüğümden beri kitap okumak en büyük arzumdu ve eğlencemdi. Kitap okumayı ne kadar seviyorsam bir o kadar da kütüphane bağımlısıydım.
Pek arkadaşım yoktu, yalnızlığımı her zaman dindiren kitaplar olmuştu. Huzurlu hissettiğim başka bir yer yoktu: sadece kütüphane vardı. Evimde dahi bu kadar rahat değildim. Etrafımdaki insanlara hep tuhaf gelirdi ve hala tuhaf geliyordu: bir insanın nasıl kitaplara bu kadar bağımlı olabileceğini hep merak ediyorlardı.

Oysa hiç biri bilmiyordu ki kitaplar aslında seni anlayan tek arkadaş, seni bırakmayacak tek dosttu. Çevremdeki herkes incitip gitmişti, beni anlayan bir tek yazdığım yazılar ve okuduğum kitaplar kalmıştı.
Arada bir şarkı dinlerdim, birde bir dizi izlemiştim adı neydi acaba?

Hee! hatırladım 'blue seali' bir şeydi. Baya sevmiştim diziyi ancak diziyi izlerken bile kitap okuma isteği geliyordu.
Kitapları, olmayan sevgilimi özlermiş gibi özlüyordum. Sevgili özlemek diyorum ama sevgili özlemeyi tatmış bir insan da değilim. Tek özlemeyi bildiğim şey beni bırakan giden insanlardı ve yanımda olan insanlara güven duymaktı.  Ancak bir daha o güveni o kişilere tekrar bahşetmiyecektim. Güvenmek zordu insalara...
İnsanların iki yüzlü olduğunu anladığımdan beri kendimi kitaplara kapatmıştım. Ancak yine de ne kadar iyiydim tartışılır. Hala toparlayamıyordum. O kadar yorulmuştum ki artık gülümsemek ağır geliyordu. Eskiden kitaplarda bile beni gülümsetebilecek olanları alıyordum ancak, şimdi olmuyordu. Bu sefer insanların verdikleri zararları anlatan psikolojik bir kitap almaya gelmiştim. O kitabı merak etmiştim. Belki kendi hislerimi çözmemde yardımcı olabilirdi.

Psikoloji kitaplarının olduğu yere gittim ve köşede duran numaraları inceledim. Bulmuştum, istediğim kitabın numarası '160114' di. Hemen numarasına yakın kitapların yanına gittim ve numaraları inceledim. Kitap boyuma göre uzun bir yerdeydi. Parmak ucuna çıkıp almayı denedim tam parmağım değmişti ki, ince ve yumuşak parkmaklı bir erkek kitabı alıp arkamdaki varlığını yok etti.

"Hey!! O kitabı ben alacaktım. Kaç saattir o kitabı arıyorum sadece boyum yetmedi ve alamadım. Heyy! beni duyuyor musun? Hey!! sana diyorum kahverengi saçlı."diye bağırdım. O an içinde bulunduğum mekan umrumda değildi. Kütüphane de yalnızca benim bağırış seslerim yankılanıyordu.

O kadar çok bağırmama rağmen arkasına dönüp bakmamıştı bile. Birde üstüne bağırdığım için insanlar kötü kötü bakışlar atıyordu hatta söylenenler bile olmuştu.
Ya olamaz! Yeter be! Bir günümde sakin ve yolunda gitse! O kadar sinirimi bozmuştu ki davranışları küçük bir çocuk gibi yere atlayıp tepinmek istiyordum. Resmen bana sinek muamelesi yapmıştı utanmasa " Aaaa, sinek vızıldıyor galiba" diyecekti.  Peşinden koşayım diyecektim ancak tipini bile görmemiştim. Yinede şansımı denemekten zarar gelmez dedim ve kütüphaneden çıkıp bir yola girdim ve koşmaya başladım. Bir sokaktan döndükten sonra bana doğru gelen biri vardı ve arkasında da bir sürü kız, o kişiyi takip ediyordu.
Sanırım hepsi o genci kovalıyordu. O kim diye bakarken birden elindeki kitap dikkatimi çekti. Beni umursamadan giden pislikti bu.

Vayy avucuma düştün gülüm hahahaha.

İçimden bütün yetenekli şeytani gülüşlerimi yaptım tam çocuğu engelleyecektim ki vicdanım dayanmadı. Kesinlikle yakışıklı olduğu için değil yani veya 'blue sae'li dizideki hastası olduğum o çocuğa benzediğinden de değildi(!)
Saçmalamayalım lütfen ben vicdan yaptım yoksa ne olabilirdi ki? Döndüğüm yere geri döndüm ve yürümeye başladım. Arkamdan koşma sesleri geliyordu. Çocuğun peşindeki kızlar henüz dönememişlerdi. Çocuk uzun zamandır koşuyormuşçasına terlemişti ve her an bayılcak gibiydi. Tam bana yaklaştığı sırada bir apartmanın kapısı açıldı ve kapı açık kaldı. Bu fırsatı görünce yardım etme isteğime engel olamadım her ne kadar onun için sinek olmuş olsamda. Çocuğu kolundan tuttuğum gibi apartmanın içine çektim ve kapıyı kapattım Ne olduğunu anlamamışçasına bir bakış attı. Hemen açıklama yapmaya başladım.