Küçükken ben büyümeyeceğiz sanıyordum. Aslında büyüyorum ama halen o küçük çocuk gibi hissediyorum. Fakat izin vermiyorlar. Çocuklaşma diyorlar. İstediğim zaman koşmak istiyorum.
Sokakta oynayan çocuklar görünce aralarına katılıp oynamak istiyorum ama yaşımmm.. Yaşım izin vermiyor. Babam kaç yaşına geldin halen çocuklarla oynuyorsun diyor. Sanki ben istedim büyümeyi
Düştüğüm zaman ağlamak istiyorum, bir yerim acıdığında ağlamak istiyorum ama kız mısın? çocuk musun ? diyorlar. Asıl yaşlı insanlar ağlamalı, dünyanın bunca pisliği gören insan neden ağlamasın.
Zaman en yüce öğretmen.. Neler öğretmiyor ki. İnsanlara kolay kolay güvenmemeye başlıyorsun. Bütün temizliğin saflığın yavaş yavaş kirleniyor. Çizgi film izlemene izin vermiyorlar.Küçükken erken kalkardım çizgi film izlemek için. Bir gün geç uyandım saate baktım geçmiş bütün çizgi filmler bitmiş. Bende çocuk aklımla saati geri almıştım bekledim bekledim çizgi filmler başlamadı. O gün babam işe geç kalmıştı benim yüzümden..,
Patrondan fırça yemiş benim yüzümden. Oda bana fırça attı tabi ama çizgi filmi izleyemem kadar acıtmamıştı canımı. Komşumuzun kızı vardı ismi Burcu. Sabahtan akşama kadar oyun oynardık sokakta. Annesi ikimizede çikolata verirdi.
Bir gün saklambaç oynadık ben gözlerimi yumdum ve Burcu o kadar iyi saklandı ki yıllar geçti bulamadım. Sonradan öğrendim ki İstanbul'a taşınmış. 5 yıl sonra yazın halasının yanına gelmişti. Unutamadığım için yanına gittim. Hadi oynayalım dedim. Ben gelemem dedi.
Neden diye sorduğumda büyüdüğünü ve artık sokakta oynayamayacağını söyledi. O an , zaman benim en büyük düşmanım olmuştu.
Zaman benden bir çok şey aldı . Yerine bir sürü şey verdi . Fakat her gelen gideni arattı. Bunu yaşayarak öğrenmenin acısı da bir başka tabi. Zaman geçtikçe insan şunu da anlıyor. Alışıyoruz. Her şeye alışıyoruz. Acıya, sevgiye, yalnızlığa, hayallerin yıkılmasına ölüme...
