Μοιραίο

tŵelve

Τα ματια του Καη ανοιξαν διαπλατα και αποτομα.

Ηταν στην ανθρωπινη μορφη του, σε καποιου ειδους κρεβατι - μαλλον στο ιατρειο της αγελης του - τυλιγμενος με χοντρες, λευκες γαζες απο πανω μεχρι κατω.

Σηκωθηκε πανω βιαστικα, τραβοντας τις γαζες απο πανω του, επειδη μαλλον ειχε ηδη γιατρευτει απο μονο του το σωμα του στις περισσοτερες πληγες.

Βασικα, σε ολες.

Σε ολες εκτος απο τα βαθια σημαδια απο νυχια στο κατω μερος του λαιμου του.

Εκανε ενα μορφασμο πονου οταν περασε τα ακροδαχτυλα του πανω απ'τα μικρα αλλα σοβαρα τραυματα που δεν ειχαν επουλωθει ακομα, οχι απο σωματικο πονο, αλλα απ'τον πονο των εικονων του λυκου που τον κοιταζε με τοσο μισος την ωρα που ετοιμαζοταν να τον σκοτωσει.

Το αλλο του μισο παρα λιγο να τον σκοτωσει...

Η καρδια του αρχισε να βαραινει στη σκεψη, και εκατομμυρια αποριες διαπερασαν το ζαλισμενο κεφαλι του, την ιδια στιγμη που η πορτα του μικρου δωματιου ανοιξε.

"Πας καλα, ηλιθιε;! Ξαπλωσε ξανα τωρα αμεσως, δεν εχεις αναρωσει πληρως, τα τραυματα στο λαιμο σου αιμοραγουν ακομα και εσυ--"

"Κιρα. Εισαι καλα." ο Καη χαμογελασε απο ανακουφιση, βλεποντας την καλυτερη του φιλη ζωντανη και υγιεστατη μπροστα του, ξεχνωντας για λιγο το βαρος πανω στο στηθος του.

"Ναι, αλλα εσυ δεν εισαι." τον κατσαδιασε γρηγορα, πλησιαζοντας τον για να τον βοηθησει να ξαπλωσει ξανα πισω στο κρεβατι του ιατρειου.

Αλλα ο Καη δεν ηθελε να μεινει εκει. Ηθελε να ειναι κοντα στο Λευκο Λυκο. Χρειαζοταν να ειναι κοντα στη συντροφο του.

...Ομως δεν ειχε ιδεα που ηταν. Που υποτιθεται οτι επρεπε να την ψαξει; Δεν μπορουσε να μυρισει το σαγηνευτικο, μοναδικο αρωμα της πια, ουτε να νιωσει την παρουσια της.

Ο λυκος που βρισκοταν μεσα του αρχισε να κλαψουριζει λυπημενα καθως ο Καη αναγκαστηκε να ξαπλωσει ξανα πανω στο κρεβατι, ανυμπορος να βρει και να προστατευσει τη συντροφο του.

Αν και, απ'οτι φαινοταν, δεν χρειαζοταν και τοσο πολυ την προστασια του.

Νικησε σχεδον μια ολοκληρη αγελη μονη της προηγουμενως...

Νικησε τον ιδιο τοσο ευκολα και αδιστακτα...

"Πως ειναι οι αλλοι;" ρωτησε για να ξεχαστει λιγακι, ακουμπωντας το αδυναμο σωμα του πανω στο μαλακο στρωμα με προσοχη.