Surviving depression (βιογραφία)

Μέρος δέκατο - επιστροφή;

Κι έρχεται η στιγμή που λες στον εαυτό σου, «δεν έχει νόημα πλέον, τίποτα απολύτως δεν αξίζει πια». Όμως αυτή τη στιγμή το λες με τόσο σιγουριά, νιώθεις πως θα είναι η τελευταία στιγμή που θα το πεις. Τελευταία στιγμή όμως γιατί; Θα προσπαθήσεις να αλλάξεις τον εαυτό σου ώστε να μη ξαναβρεθείς σε αυτή τη θέση ή θα κάνεις αυτό που ονειρεύεσαι τόσο καιρό αλλά δε μπορείς να το κάνεις; Μετά όμως ξανασκέφτεσαι, γιατί να δώσεις ξανά μια γαμημένη ευκαιρία στη ζωή σου; Όσες φορές και να το έκανες κατέληγες εδώ. Είναι σαν ένα μονοπάτι που το έχεις περπατήσει πολλές φορές μέχρι που το εμαθες απέξω και πλέον ξέρεις που θα σε βγάλει. Και επίσης ξέρεις ότι είναι από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Τα μονοπάτια που όταν πρωτοπέρασες ήταν όλα άγνωστα και ένιωθες απομόνωση. Πλέον όμως ξέρεις κάθε λεπτομέρεια. Δε σε “εντυπωσιάζει” κάτι. όμως, κάποια στιγμή δεν βαριόμαστε να διασχίζουμε τα ίδια μέρη; Δεν σκεφτόμαστε πως έχουμε κουραστεί να βρισκόμαστε πάλι εκεί; Κι αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος; Αν αυτό το μονοπάτι είχε φτιαχτεί για εσένα και μόνο και κανένα άλλο μονοπάτι δεν υπήρχε; Τότε είσαι σε δίλημμα. Σκέφτεσαι να ξανά πας για έναν περίπατο; ή μήπως να ξεφύγεις για πάντα από εκεί; Πώς όμως; Αν η ζωή σου βασίζεται σε ένα μονοπάτι; Αν η ζωή σου βασίζεται στη διαδρομή που διασχίζεις; Πως ξεφεύγεις από το μονοπάτι αυτό;