Belki yazacağım masallar sadece bununla sınırlı kalmaz. Yorumlarda bunun hakkında düşüncelerinizi belirtirseniz çok sevinirim. Düşünceleriniz benim için çok önemli. Teşekkür ederim. İyi okumalar. :)
Düşünülen isteklerin birer sihirli dokunuşla hayalimsi gerçeğe dönüştüğü bir dünya var. Mevsimlerin, günlerin, saatlerin... Yani zamanın olmadığı, olsa bile hissedilmediği bir dünya... Ağlayan şelaleler, fısıldayan "canlı rüzgarlar", bir şifa doktoru ağaçlar var. Ağaçların evlerinde mee'leyen kuzular, koşturan atlar ve seke seke oyun oynayan hayal gibi çocuklar... Rüzgarların oynaştığı uçuşan saçların canlı hareketleri, rengarenk gülücüklerle donatılmış bembeyaz gözler...
Karanlık gerçeklerden henüz uzakta olan bu dünyada canlı gülücüklerden, canlı neşeli saçlardan, rengarenk gülücüklerle donatılmış beyaz gözlerden henüz uzakta yaşayan bir Kraliçe varmış. Kraliçe, uzakta olan bir tek kendisi gibi o da, karanlığı haricinde yalnızmış. Dünyanın "sayılmayan" tarafında kan kırmızısı ile siyah karışımı gökyüzünün altında yaşarmış. Burada denizler bazen kan kırmızısı renginde bazen de çok koyu bir siyah renginde olurmuş. Kraliçe, krallığını tek başına yönetirmiş. Halkına karşı oldukça yabancıymış. Küçük bir çocuk gibi şatosundan hiç dışarıya çıkmaz odasında cam kenarında oturur ve aydınlık bir gökyüzü görebilme umuduyla sürekli gökyüzünü izlermiş.
Bazen gökyüzünden bir güvercin geçer ve geçerken de Kraliçe'ye bir mektup bırakıp uçup gidermiş. Bu mektup dünyanın "sayılan" tarafındaki mavi gökyüzülü ülkeden gelirmiş. Bu mektubun temiz rengi ve kokusu Kraliçe'yi o kadar heyecanlandırırmış ki mektubu izlemekten bazen içindekileri okumayı unuturmuş.
Bu temiz mektubun içinde, Kraliçe'yi tanıyan mavi gökyüzü bölgesindeki bir yabancının sevgi dolu sözcükleri yer alırmış. Yabancı meltuplarında sürekli güzel ülkesini anlatır ama aynı zamanda şikayet edermiş. Ülkesindeki insanların mutluluk tuzağına yakalanıp aşırı mutluluğun sonucunda oluşan tembelliklerle ülke büyük bir tehlikedeymiş. Ülkesinde bu tuzağa yakalanan insanlar hipnoz olmuş gibi sadece boş boş sırıtır hiçbir şeyin gerçekliğini görmezmiş. Bazıları delirir etrafındaki eşyalara aşık olurmuş. Hatta bir insan halısına aşık olmuş. Her gün halısıyla uyur, ona yemek yedirmeye çalışır, gittiği her yere götürürmüş
Anlaşılan o ki, ülkesindeki mutluluk "çıldırmışlık"seviyesine kadar çıkmış. Kraliçe, yabancının ona yazdığı mektupları okurken inanılmaz zevk alır bazı bölümlerinde hiç olmadığı kadar mutlu olurmuş.
Bu mutluluk Kraliçenin saçını uzatmaya başlamış. Kraliçe her aynaya bakışında saçlarını bir önceki günden daha uzun görürmüş.
İnce telli, cansız saçları her gün daha çok kalın ve canlı görünürmüş Kraliçenin gözüne. Kraliçe bu farklılığa çok endişelenir ve saçlarını her defasında makasıyla kısaltırmış. Onun ülkesinde herkesin saçı kısa ve gri tonlarındaymış. Kısa saç her zaman zorunluluk olmuştur. Kraliçe istisna olarak çok koyu bir siyah saça sahipmiş. Ülkelerinde gri saçtan farklı bir renkte doğan çocuk genelde hiç olmazmış. Ama istisnai olarak bazı çocukların saç rengi farklı olurmuş. Bunlar da geleceğin Kraliçesine aday olarak gösterilirmiş. Kraliçeliğe aday olarak gösterilen çocuklar erken yaşta ailelerinden alınır şatonun hizmetçilerine bırakılır ve çocuklarla hizmetçiler ilgilenirmiş. Eski Kraliçe öldükten sonra da yerine hizmetçiler tarafından büyütülen yeni Kraliçeler geçirilirmiş. İşte ülkenin yönetimi bu şekilde sağlanırmış. Kraliçe diğer Kraliçelerden (sarı saçlı Kraliçeler) farklı olarak siyah saçlı olarak doğmuş. Eski Kraliçe erken öldüğü için o da erken yaşta tahta geçmek zorunda kalmış.
Ayriyeten bu ülkede mutlu olmak yasakmış! Herkes aynı yüz ifadesine bürünür. Bu ifadeyi değiştiren insanlar ise ülkeden sürgün edilirmiş. Kraliçe için de zorunluymuş bu kural. Kraliçe zaten bu zamana kadar onu mutlu edecek hiçbir olay yaşamamış. Mutluluğun tadını hiçbir zaman görmemiş. Ve bu yüzden de hiç ama hiç içinde bir mutluluk tadı oluşmamış. Aşırı sade odasında hayatını sürdürür. Ülkeyi kendiliğinden yönetirmiş.
