Roommates with the Badboy

#39

~Jacob~

Het is mijn zus. Mijn f*cking zus!?

Ik heb altijd een lief zusje gehad, maar mijn zus was toen ze 16 was uit huis gegaan, ze verhuisde naar Europa. Ik was dus alleen in Amerika met mijn ouders en mijn zusje.

Nu is mijn andere zus dus terug. Alleen mijn vrienden weten van haar, en ze probeerden haar te fixen. Maar ik liet dat nooit toe. Merjam
is mijn zusje die nu 8 is. Scarlett is mijn zus die nu 17 is, net als Sofie.

Waarom is Scarlett terug? Ze wilde niet in Amerika wonen, met al dat gedoe. Maar ze is zeker wel een badgirl.

'Scarlett!' Roep ik verbaasd.

'Get the fuck out of here, Niels.' Niels kijkt haar aan alsof ze een Elien is die op aarde is geland.

'Scarlett, s...sorry.'

Nu is hij opeens een baby Born in plaats van een bosaap. Wacht wat? Hoe kennen ze elkaar?

Ik hoor geruis op de achtergrond, wat betekend dat het regent. Fijn, een modderpad. Ik voel kippenvel over mijn huid razend snel zich verspreiden. Ik heb het niet gemerkt, maar het wordt wel kouder nu. En ik heb hoofdpijn. Van alle vragen die ik heb?

Ik wil allemaal vragen stellen, honderden. Maar geen een komt er uit mijn mond. Hoe kennen ze elkaar? Waarom is Niels bang voor Scarlett? Wat doet Scarlett überhaupt hier?

De zonnestraal schijnt door het houten oude schuurtje waar we in zitten, ten minste. Waar ik in zit en Niels nu weer staat. Of ik lig want ik ben van de stoel gevallen.

Ik wordt uit mijn gedachten gehaald de stoel toevallig rechtgetrokken wordt.

Ik kijk omhoog. Scarlett.

Ik zie dat ze slikt. Maar ik kan geen blik in haar ogen vestigen. Het enige wat ik weet is dat Scarlett terug is. Waarom, geen idee.

~Sofie~

-zondag 10:30 in de ochtend.-

Ik wordt wakker door gebonk naast mijn kamer. Liv en Caitlin's huis dus. Langzaam kom ik toch nog uit bed. Het is half 11, veel te vroeg voor dit soort mensen als ik.

Een ochtendhumeur heb ik soms wel. Nijdig om dingen zoals geen boter op mijn brood, of wat dan ook.

En ik maak me zorgen. Waar was Jacob deze nacht? Ik sta op en loop naar de badkamer. Ik schrik als ik mezelf in de spiegel zie.

Wallen onder mijn ogen, rode ogen, rode neus. En ga zo maar door. Ik kijk mezelf aan. Ben ik tot zo laat op gebleven, of ben ik ziek? Want zo voel ik me ten minste totaal niet.

'Wat gebeurt er met me?' Vraag ik aan mezelf.

Niemand die antwoord geeft. Ik woon hier zowat alleen! Jacob is er nooit, niet dat ik hem hoef te zien, die dikke smurf.

Ik voel me echt een beetje eenzaam hier.

Mijn hand komt in aanraking met de kraan en ik draai hem open. Met mijn handen maak ik een kommetje en ik gooi water in mijn gladde gezicht.

Ik loop terug naar mijn kamer en doe een badjas aan. Ik zie weer een berichtje op mijn telefoon, van onbekend...

Mijn hart gaat sneller kloppen en ik wordt een beetje bleek. Shit! Vandaag om 23.00 moet ik in het park zijn. Helemaal vergeten. Ik open met trillende handen mijn iPhone en kijk wat er is gestuurd.

Onbekend: als je er niet bent vanavond, loopt het niet goed af, xxx.

Ugh, ik denk dat Niels met iemand samenwerkt. Maar ik ga, want ik ben niet bang. Of ja.