Üşüyorum,
buz kesmiş yüreğine giremediğim,
eşiğinde kıvrandığım günlerde...
Üşüyorum
sessizliğin sert kayalarında,
pencere kenarlarında...
Evlerin ışıkları sönük
Herkes uyuyor
Beni bir baykuş duyuyor
Yüzü sana dönük
Bir de yarasa uyumamış
Gözü sana bakıyor.
Kapılar kapalı, dışarısı soğuk
Gece çökmüş üstüme.
Yalnızlığın sesiyle sırtımda konuşuyor nefesi boğuk
Sürgüsü üstüme çekilmiş gönül kapılarının
Hoş göğüs kafesin açık olsa da
Gönlünde yanan sobayı çoktan kaldırmışsın
Yüzündeki islerden anlaşılıyor
Kadifemsi siyahları çoktan çırpmışsın.
Göğündeki kanat seslerimi
Bahara kanat çırpan kuşlara bırakmışsın.
Bacanda tüten aşkın dumanı
mavilere karışmış.
Bahar havası esmiş de çarpmış
kapıları yüzüme...
Eriyen sevgimin şırıltısını,
kuşların kıpırtısını hissetmiş çoktan yüreğin başka yüreklerin yeşil serinliğinde...
Çoktandır beyazı almış buhar
Çoktandır başkasının olmuş bu hâr...
Karanlığı çekip üstüme örtüyorum
Açıkta kalan sevgiyle açılmış kollarımı, yorgun bedenimi...
Sabaha doğru sızıyorum
bir köşede usul usul.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Parça Parça İnsan Manzaraları
Poetryİnsan ömrü, başlı başına günlere sığdırılmış tablolardan ibarettir. İnsan, sosyal bir varlık olduğu için bir anı bir anına uymaz. İnsanı bir bütün olarak ele almak yanlış olur. Bazen duyguları, bazen düşünceleri ağır basar şiirlerde. Benim şiirlerim...
