Ay damlıyor yakarışlarıyla
kararmış sularıma.
Selamı vardı geçen bulutlarıma.
Güneş gülümsüyor
gök yüzünde.
Umut saçıyor kirpiklerin
perdeleri açıyor
sahnedeki gözlerinde.
Yağmura tutulmuş gözlerin.
Yağmur, benim gözlerim...
Sağanak sağanak boşalan
benim sevinçlerim..
Mutluluk,
göz yaşını döküyor
hayalimin boşluğuna.
Bu gün,
dalabildiğince mavi
alabildiğince benim...
Bu kez yeşil serinliklere değil haykırışlarım.
Bu kez gözüm kesiyor
Umutsuzluğun sözünü...
O gün bu gündür diliyorum.
O gün, bugündür biliyorum.
Ay akıp gitmiş gecemle
yakıp gitmiş zamanla beraber.
Bu kez
Yolunu açan sanki bir berber.
Kesmiş karanılığın ufuklarını kaynağıyla birer birer...
Durup durup düşünüyorum.
Yolum açık,
kolum açık...
Dönüp dönüp sarılyorum
karmaşıklıklar ülkesinde
Sarmaşıklar ülküme
Yükseliyorum hayalimle
Yapraklarına dolanarak
Mavinin özgürlüğüne
Kanat seslerini duyuyorum,
alkış tutuyor
kollarında el emekleri...
Sana vardım ey sevgili,
göğümdeki düşlediğime.
Kalbimin mavi atlasına dalmışım.
Bakarken gerçeği unutmuşum
Hâlâ geceydi ve ben uyuyordum...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Parça Parça İnsan Manzaraları
Poetryİnsan ömrü, başlı başına günlere sığdırılmış tablolardan ibarettir. İnsan, sosyal bir varlık olduğu için bir anı bir anına uymaz. İnsanı bir bütün olarak ele almak yanlış olur. Bazen duyguları, bazen düşünceleri ağır basar şiirlerde. Benim şiirlerim...
