ეს ხმა საშინლად მეცნობოდა. უცებ ავფორიაქდი, სუნთქვაც გამიხშირდა. ლუის რომ გავხედე ისეთი თვალებით მიყურებდა მივხვდი, რომ ბედნიერი სახე აშკარად არ მქონდა.
ტელეფონზე პაუზა იყო. არვიცოდი მეპასუხა თუ უბრალოდ გამეთიშა. უცებ ხმა ისევ გაისმა.
"კეიტი, კეიტი აქ ხარ?" - ქალის ხმა იყო, საშინლად შეშინებული ჩანდა თითქოს სადღაც ეჩქარებაო.
"დ..დიახ, მმ..მე ვარ. ვინ ბრძანდებით?" ვთქვი აკანკალევულმა.
ვგრძნობდი როგორ მიცახცახებდა მთელი სხეული. იმ უცნობის თითქოს ნაცნობი ხმა კი საშინელ ზეგავლენას ახდენდა ჩემზე.
"კეიტი..." ცოტა ხანს პაუზა იყო. თითქოს ზურგიდან უშველებელი ლოდი მოიხსნაო, ქალმა ღრმად ჩაისუნთქა და განაგრძო.
"მისმინე, ვიცი ალბათ ახლა დიდ გაურკვევლობაში ჩაგაგდებს ჩემი ეს ზარი, ვიცი იფიქრებ ამდენხანს რატომ არ გამაფრთხილაო, შეიძლება გამიბრაზდე კიდეც მაგრამ, სხვა გზა აღარ მქონდა, კეიტი მე.."
"რას გულისხმობთ? ან საერთოდ ვინ ბრძამდებით?" შოკირებული ვიყავი. მისმა სიტყვებმა მართლაც გაურკვევლობის ნისლით დაფარა ჩემი ისედაც ნისლით დაფარული გონება.
" კეიტი, მე... ლუსი ვარ დედაშენი, ჩვენ კარგად ვართ უბრალოდ..." უცებ კარების კაკუნის, საგნების მსხვრევის ხმა გავიგონე.
"ვინ თქვენ? დედა რამოხდა?"ამაოდ ვცდილობდი ჩემი კითხვებისთვის პასუხების მოპოვებას მაგრამ...
"საყვარელო ახლა ლაპარაკის დრო არარის უნდა წავიდე, თავს გაუფრთხილდი. მალე დავბრუნდებით. ძალიან გვიყვარხარ!"
" დედა!! დედაა!! მოიცადე არგათიშო, არაფერი მესმის რახდება? სად ხართ? ვინ არიან?" ვყვიროდი მე და მაისურის სახელოთი ვიწმენდავდი ცრემლებს.
"კეიტი, ჩვენ კარგად ვიქნებით, არ ინერ..."
"მოიცა დედა!! არდაკიდო....... მჭირდები." უკვე გვიანი იყო ამ სიტყვების თქმა. ტელეფონი გაითიშა.
მინდოდა გამეგო რა მოხდა მაგრამ უარესი თავსატეხის წინაშე ვიდექი, თუ ისინი ცოცხლები არიან, რატომ არაფერი გამაგებინეს? იქნებ საფრთხეში არიან. ვფიქრობდი და კედლის ერთ წერტილს გაყინული თვალებით მივჩერებოდი.
ლუი ოთახში აღარ იყო. მხოლოდ მე და რუხი ნისლებით დაფარული ჩემი გონებაღა დავრჩით. ირგვლივ სიჩულე სუფევდა.
"ყველაფერს გავარკვევ!" ჩავჩურჩულე საკუთარ თავს და პალატიდან კაროს ჯახუნით გამოვედი.
ჰაი!! აი მე ისევ აქვარ😎 ვიცი ვიცი ისევ დიდიხანია არ დამიდია ახალი თავი მაგრამ😶 ვიზარმაცე და მაპატიეთ. 😌 ახლა კი უცებ მომიფრინდნენ მუზები და დავწერე😂 ვიცი პატარაა თან ალბათ ბევრი შეცდომაა ტექსტში. 😐 მაგრამ ეს თავის დასასრული არაა😉 სულ მალე ეს თავი უფრო გაიზრდება რადგან ახლა უკვე გვიანია😄 ასეთი პატარა თავი პირველად დავდე😊 არმინდოდა კიდე დიდხანს მელოდინებინა თქვენთვის თანაც ამბოლოდროს მუზები იშვიათად მსტუმრობენ😂😂😁 ასე რომ იმედია თავი მოგეწონებათ. დაავოუთეთ და დააკომენტარეთ 😙(თუ მოგეწონათ რათქმაუნდა) მოკლედ შეხვედრამდე😍 To be continiu😂😂 Enjoy😊😙
Love You All💖💖💖💖
YOU ARE READING
What makes you beautiful/რა გალამაზებს? (დასრულებული)
Fanfictionკეიტი ბლექის და მისი საუკეთესო მეგობრის ცხოვრევა იცვლება.. ამას არავინ მოელოდა.. 16 წლის თინეიჯერი მეგობრების ცხოვრება სურპრიზებით არის აღსავსე მაგრამ მოულოდნელად რაღაც იცვლება...
