Changing The Bastard (#Wattys2018)

Changing III (Part 1)

Losing The Game (Part 1)

I sighed a sigh that was nearly a groan. Hinilig ko ang ulo ko sa hamba ng bintana. My friends is not here as well as my classmates and I find it's a good thing. Breaktime ngayon and I'm not in the mood na lumabas kasama ang mga kaibigan ko. They will just baffled me with their questions about what happened yesterday at yun ang isang bagay na iniiwasan ko. Ang alam lang nila ay nasa clinic ako kahapon at nagabihan ng uwi dahil sa hindi ko namalayan ang oras at nosobrahan ang aking pagpahinga. They don't know that I have my second encounter with a bastard at wala akong balak na sabihin sa kanila yun.

I shifted slightly in my seat dahil sa nangangalay na ako sa posisyon ng pag-upo ko. Sana naman hindi ko na makita ang lalaking yun, not for the third time. Tumagilid ako ng upo at inilagay sa armchair ng katabi ko ang paa ko and rested my head in my own armchair. Silence is really true suffering and I like it for now dahil walang mangungulit na magtanong sa'kin tungkol kahapon. Hindi ko rin ramdam ang gutom kaya hindi na ako sumama papuntang cafeteria sa takot na rin na magkasalubong ulit kami ng lalaking yun. Knowing na may kasalanan akong nagawa sa kan'ya dahil sa pagpokpok ko ng ulo niya gamit ang cellphone ko. Good for him para naman maging maayos na ang utak niyang nasira na ata. Bayad din yun sa ginawa niya sa panga ko at hindi ko kinokonsensya ang sarili ko dahil lang sa nagawa ko.

I wish na hindi na niya ako makita sa laki ba naman ng Cambridge High. I just hope that my dearest wish will come true. Ayaw ko ng mangyari ulit yun baka balatan na niya ako ng buhay pag-nagkataon. I twirl the ballpen using my hands at umayos ng pagka-upo dahil nagsimula ng sumakit ang leeg ko. Hinalungkat ko ang laman ng bag ko, I smile widely when I get my cellphone and my earphones. Sinimula ko ng pagtugtugin sa playlist yung tracks na Locked Away at isinaksak sa isang tainga ang isang earphone. This is my way to release my boredom dahil nga sa ako lang ang mag-isa sa classroom. This is my favorite track on the album. I keep listening to this music because it's a masterpiece.

I can't make up my mind whether to go on the cafeteria or stay here. Nagsimula na akong makaramdam ng gutom. Kakasabi ko lang kanina na wala ako sa mood pumunta kaya nagpaiwan ako dito. But it's a different situation now, I don't like the idea that I will starve myself para lang hindi makita ang lalaking yun. I get up from my chair at tinanggal ang isang earphone na nakasabit sa tainga ko at itinago agad ito sa bag kasama ang cellphone. Bahala ng kulitin ako ng tanong ng mga kaibigan ko basta hindi ko lang makita ang ayaw kong makita. Kaya ko namang lusutan yun.

I'm on my way on the cafeteria. Nakakapagtaka lang walang masyadong estudyante akong nakakasalubong kung mayroon man ay tumatakbo at mukhang nagmamadali. I just shrug at pumasok na sa loob. Mas lalo akong nagtaka ng wala akong makitang estudyante sa loob. There was no students inside the cafeteria except a one male student na parang walang paki sa paligid at nasa cellphone ang buong atensyon nito.

Hindi ko na ito pinansin and headed my direction towards the counter. O-order na sana ako ng makitang wala ang nagbabantay at ang mga nag-a-assist. Gusto kong tanungin ang lalaking naka-upo sa banda d'on, kaya lang nakakahiya naman kung maistorbo at saka hindi ko yun kilala. I just give up and sat near the counter. I touch my belly na ngayon ay kumakalam na. What a worst day!

When I rested my head on the table, a pair of black shoes appeared in front of me. Umayos ako ng tayo and I mentally shocked na yung lalaking naka-upo sa banda d'on ang nasa harapan ko. Bahagyang nakanganga pa ang bibig ko. Tumikhim ito para makuha ang atensyon ko and I quickly close my mouth nang marealize yun. May bitbit itong sandwhich sa kaliwang kamay at sa kanan naman ay isang bottle ng mineral water.

I raised my brows kasi naguguluhan ako sa nais niya, kung gusto niyang makisalo ng mesa, marami  namang bakanteng mesa. At saka balak ba niyang patuluin ang laway ko sa dala niyang pagkain at gusto niyang makita ko siyang kumakain.