Changing The Bastard (#Wattys2018)

Changing III (Part 2)

Losing The Game (Part 2)

Nakikinig lang ako sa kanila, I didn't bother to suggest kung ano ang magandang lalaruin ngayon. The pricipal announce earlier through speaker na walang klase ngayon dahil may biglaang meeting daw ang mga teachers at baka mamayang hapon pa ang klase. At excited naman ang apat dahil matutuloy daw ang laro. They argue each other and I just pretend here na hindi ako nakinig. They still suggesting about what can we possibly play now yun daw'ng nakaka-excite at challenging.

'Excited my butt!'

At last, they approved the idea of Annie. But I didn't heard her idea dahil nagkakasigawan sila kanina kaya hindi ako nakinig. Masakit din kasi sa tainga kung makikinig ka nang hindi naman matino ang kausap mo at worst ay nagsisigawan na para bang wala ka sa harap nila.

They began to clap in excitement, maliban sa akin na nakatingin lang. They paused at sabay na tumingin sa'kin. I rolled my eyes to show my disapproval. Tumayo ako mula sa pagkaka-upo sa sahig at bumalik na sa upuan.

"The mere idea of you is enough to excite me, Ann." Lyrae giggled na parang sayang-saya ito. I want to ask them kung ako lang ba dito ang walang alam. Sabagay wala naman talaga akong balak sumali.

"Oh Frey, wala ng atrasan ah." Jewell give me a thumbs up. Sinuklian ko lang siya ng walang gana na ngiti.

"Do'n tayo sa cafeteria." Sabi ni Annie habang tinuro ang pintuan. Naguguluhan akong tiningnan siya, kasi bakit pa kailangan pa naming pumunta sa cafeteria. Galing palang ako do'n tsaka tinamad akong maglakad mas gusto kong maiwan sa room.

"Anong gagawin natin sa cafeteria?" Sabay silang tumingin sa'kin. Bakit may mali ba sa sinabi ko?

"Frey! Hwag mong sabihin na hindi ka naman nakikinig?"

"Parang ganun na nga." Nakita ko naman ang pagsimangot ng mukha ni Annie.

"Bakit? Kasalan ko bang hindi ko kayo maintindihan dahil nagsisigawan kayo kanina?" Hindi pa ako galit diyan. Pero ang sarap manuntok ng tao. Ako pa talaga sinisi.

"Halika ka na nga, sa cafeteria nalang namin sasabihin sayo ang mechanics ng laro. Pero sana this time ay makikinig kana ng mabuti." Glyza said and tap my head softly. Iwinaksi ko ang kamay niya at inayos yung buhok kong bahagyang nagulo. Gawin ba naman akong aso.

Hindi na nila ako hinintay pang makasagot at hinila na naman papuntang cafeteria. Alam niyo yung pakiramdam na parang mahihiwalay ang braso mo sa katawan mo. Idagdag narin natin si Jewell na tinulak tulak ako sa likod habang naglalakad ako. Hindi na ako nagreklamo pero gaganti talaga ako sa apat na'to. Ayaw ko namang tingnan kami ng ibang estudyante dahil lang sa akin.

"Sa cafeteria tayo dahil tantiya ko maraming estudyanteng nakatambay lalo na't wala pang klase." Litanya ni Lyrae sa galagitnaan ng paglalakad.

Please lang! Hindi sana sila gagawa ng eksena sa cafeteria. May lahi pa namang baliw ito, kumbaga takas-mental.

Bagsak akong umupo sa bakanteng silya na malapit sa see through na glass wall ng cafeteria. I lean at the back of the chair. Tama si Lyrae marami nga ang estudyanteng tumambay dito halos hindi ko na makita ang buong cafeteria dahil sa mga taong nakapila sa gitna para maka-order. May iba namang palakad-lakad at labas masok sa pintuan.

Bumalik na sina Annie at Glyza at may dalang tig-dalawang strawberry smoothies. Bigla ata akong natakam, that is my favorite flavor of smoothie. Inabot nila ito sa amin at umupo na sa bakanteng silya sa harap. We still enjoying our smoothies at walang balak na magsalita sa amin.

Oh? Naalala ko bigla ang lalaki kanina na may gintuang puso. Agad ko yung binura sa isipan ko ng binasag ni Lyrae ang katahimikan.

"Ganito ang mechanics ng game." May kinuha itong ballpen sa bulsa niya at pinuwesto ito sa gitna ng mesa. "Papaikotin ko itong ballpen kung sino ang matuturo sa takip ng ballpen at kusang tumigil sa harapan niya ay may ibibigay na dare sa kanya."

"Pure dare lang ito with some challenges ang consequences."

I get up from my chair na naglikha ng tunog kaya napatingin silang apat sa'kin. Glyza grabbed my hand and pull me back from my chair.

"Don't be a coward Frey. Exciting ang game na to." No im not. Naisip ko lang na walang kwenta to. Sabi ko na ba na may hindi magandang mangyari eh. Kinutuban tuloy ako.

"Paghindi magawa ang dare ay may challenges o consequence na matatanggap." Ganun? Parang yung dare na ibinigay sayo ay may mas mahirap pang ibigay.

"If you fail you'll lose."

"Sige start na tayo." Lyrae started to spin the ballpen. Iniligay ko ang may kalahating laman na smoothie sa mesa. Kada tumatama ang ballpen sa pwesto ko ay kumakabog ng malakas ang didbidib ko. Nagtataka ako kung bakit ako kinakabahan. Hindi pa rin ito tumigil pero paunti-unti na lang itong umiikot. Nawalan narin ng imik ang apat at naka-focus ang atensyon sa umiikot na ballpen. The ballpen stops spinning and it point in my direction. Beginners bad luck.

"Spin around 10 times, when you get done try to walk in a straight line and hug whoever cross your direction." Litanya ni Lyrae at pumalakpak pa kaya ang nangyari ay pumalakpak rin ang tatlo. Hug whoever cross your direction ay sobra na. Sabi ko na nga ba, hindi talaga magandang ideya ang sumali dito.

"Hug? Sobra na yun." No. Kaya kong gawin yun except lang sa yakap.

"No. A-Y-O-K-O. Hindi ako papayag." Pagkokontra ko pa din dito. I'm stuck in this annoying game.

"Frey wala ng atrasan at hwag ka ngang duwag kasiyahan lang ito." With that, galit akong tumayo. Coward? Just don't mention that word when you're speaking to me. Hindi ko gusto ang salitang duwag isabi mo yan sa iba huwag lang sa'kin. Humingi naman ng paumanhin si Lyrae dahil sa sinabi niya.

Umalis ako sa upuan at dahan-dahang umikot.

"Saluin niyo ako kung matutumba ako." Sabi ko na umiikot pa rin. I count one to ten bago humakbang. Nakakahilo, umiikot na ang paningin ko, I really hate this feeling. Nakakasakit sa ulo kaya minsan ay napahawak ako sa mesa ng bawat nadadaanan ko. Wala na akong paki-alam sa mga estudyanteng nakatingin sa'kin. I tried to straighten my walk but I failed kaya tuluyang nasubsob ang mukha ko sa isang mesa. Wala akong alam kung may tao d'on napahawak ako sa ilong kung unang tumama sa mesa. Tumangos yata ang ilong ko panandalian.

'Ouch, ang sakit parang may nabaling buto sa loob.'

I just lose the game and after this i will have my challenge. Pero pinagsawalang bahala ko lang ito sa ngayon.

Naramdaman ko namang bahagyang gumalaw ang mesa kaya napagtanto kong may tao. Tininggala ko ito pero nagsisi din ako sa huli kung bakit ko pa ito tiningnan. Kung minamalas ka nga naman dito pa talaga ako nasubsob. Kakasabi ko lang kanina na sana hindi ko makita ang lalaking ito for the third time. Mukhang hindi talaga narinig ang hiling ko. I shudder at his insistent look. Nakakatitig lang ito sa'kin at wala ata akong balak tulungan. Ano pa ba ang inaasahan ko sa tulad niya? Buti nga hindi ako sinuntok kanina o kaya sinakal tapos nagrereklamo pa akong hindi niya ako tinulungan.

A shiver went up my spine. Nilingon ko ang pwesto ng kaibigan at binigyan sila ng 'tulungan-niyo-ako-dito-look' Mas lalo lang akong kinabahan ng binigyan nila ako ng ngiti na nagsasaad ng 'patay-ka-diyan-look' at nagsi-iwas sila ng tingin. I try to escape his hypnotic gaze, my knees bagan to tremble buti nalang nakahawak ako sa mesa. Kahit nanginginig ang tuhod ko ay sinubukan kong tumayo at napahawak ulit say mesa ng hindi parin ito tumigil sa panginginig.

My hands is so sweaty it's also shaking in fear. He still doesn't make a move, he just sit in his chair like nothing happened pero hindi parin nito inalis ang nakakatakot na titig niya.

I try to use my own weight so that I can managed to stepped back but I just caught myself before it sent me sprawling in the floor of the cafeteria. I heard the laughter of the students and I notice that the whole cafeteria desist by their laughter.
________
A.N/ Sorry for the late and lame update.

EncHantPen11 (EHP11)