Lost in his Fantasy

Chapter 5

Rule #5
Build new bridges

Averic's POV
Kinabukasan, maaga akong gumising upang kumain ng almusal though wala naman akong gagawin as usual. Nang matapos akong kumain, naligo nalang din ako para hindi ako feeling dugyot.

Matapos kong gawin ang mga nabanggit, hinagilap ko ang aking phone na nakapatong sa taas ng aking bedside table. Kukunin ko na sana yung phone ko nang biglang nahagip ng aking mata ang business card na binigay ni Vesper kagabi.

What if I say yes nalang kaya? Wala naman akong ginagawa dito sa bahay tapos nakakaburyo na din yung paulit ulit kong routine araw-araw.Nood movies, surf the net, kain, tulog and repeat.

Ewan ko nga ba kung bakit ko napagtitiisan tong ganitong paulit ulit na senaryo. Minsan ang sarap nalang tumalon sa tulay. Pero mali iniisip nyo. Tatalon lang ako sa tulay para magpalamig. Hay naku baliw nako.

Mabilis akong nagbihis ng pormal na damit at naglagay ng kakaunting kolorete sa aking mukha. When I got satisfied with my look, Hinanap ko ang driver namin at inutusan syang ihatid ako sa kompanyang sinasabi ni Vesper.

My driver drove for about 20 minutes before we got to our destination. Masyado kasing traffic kaya kahit hindi naman ito kalayuan, natagalan pa din kami.

I never expected a publishing company to be this big. Usually kasi hindi naman masyadong malalaki ang mga ganitong klaseng company.

Binati ako ng guwardyang nadaanan ko. Saan ko kaya hahanapin si Vesper? Dahil hindi ko alam kung saan ako pupunta, sumakay ako sa elevator.

I saw a man standing inside the elevator. He seems to be a boy at my age.He's probably going to the same direction as mine. I better follow this guy or maybe just ask him instead.

"Excuse me, kilala mo ba si Vesper?" I asked.

"Sinong Vesper po ma'am?" He answered.
Shit hindi ko alam apelyido nya. Nasa business card yun kanina pero hindi nako nag-abalang tandaan.

"U-uhm, hahanapin ko muna yung business card wait." Sagot ko at dali daling kinalkal ang aking shoulder bag.

"Isiarissi po ba? Si boss?" Tanong nya. Gotcha! Naalala ko na Isiarissi nga.

"Yes. Alam mo ba kung saan ko sya mahahanap?" I asked.

"Second floor po ma'am. Nasa left side ng second floor po. Yung pinakadulong office po dun sa kanya po yun." Sagot nya.

"Salamat" I said. "Averic Latthew nga pala." Sabay abot ko sa aking kamay para makipaghandshake.

"Stephen Jan Gamboa here." Tugon nya sabay abot na din ng kanyang kamay.

We're in the middle of our talking when the elevator door opened. Nang bumukas ito, bumungad kaagad sa amin ang mukha ni Vesper. Natulala ako at nakalimutang nakahawak pa pala ako sa kamay ni Stephen.

Napadako ang mata ni Vesper sa kamay namin ni Stephen dahilan upang mabilis tanggalin ni Stephen ang kanyang kamay  sa aking kamay na para bang kaiwas iwas ito. Dang boy wala akong aids.

Pumasok si Vesper ng walang ka emo-emosyon At tumabi sa akin. Tsk ang sungit talaga.

"Mauna nako Ms.Averic see you around." Paalam ni Stephen bago tuluyang umalis. I nodded as a response.

Sumarado ang pinto ng elevator. Now we're here standing firm not minding each other's presence. Tae hindi ito yung pinunta ko dito.

Magsasalita na sana ako ng bigla syang nagsalita.

"What are you doing here?" Malamig nyang tanong.

"Perhaps I'm looking for a man named Vesper. Ano sa tingin mo?" Pagtataray ko.

"Hinahanap mo ba talaga ako o naghahanap ka ng lalaking malalandi mo?" Malamig nyang tugon na syang pumunit sa aking kakarampot na pasensya.

I may be desperate to move on pero hindi ako malandi. I slapped him hard in his face. Wala syang karapatang pagsabihan ako ng ganun. Sino ba sya.

"Mayaman ka nga, gwapo ka nga. But it's all nonsense dahil wala ka namang kwentang tao." Mangiyak ngiyak kong sabi. Maya maya pa ay bumukas na ang elevator,agad ko namang tinahak ang daan palabas at iniwan sya sa loob.

He's being absurd na. Palala na ng palala mga sinasabi nya sa akin. Napaka insensitive nya naman para hindi mapansing nakakasakit na sya. Tao pa ba sya sa lagay na yun?

Umiiyak akong bumaba habang hawak hawak ang aking dibdib na naninikip pa din ng dahil sa sinabi ni Vesper. Pupuntahan ko na sana yung driver namin para mag ayang umuwi ngunit nahagip ng mga mata ko ang isang park kaya mas pinili ko munang umupo dun. Hihintayin ko munang mahimasmasan ako bago ako mag ayang umuwi.

Vesper's POV
Sumobra ata ako. I wanted so bad to follow her but my mind's telling me not to. In the end hinayaan ko nalang syang umalis. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko kung minsan. Nababaliw na ata ako.

Imbis na pumunta ako sa third floor, pinindot ko ang button na maghahatid sa akin sa ground floor. I need to buy some coffee sa cafeteria.

From the glass door, I saw Averic still in her great agony outside. Masyado ko nga ata talaga syang nasaktan. Ang tanga ko naman.

Pumunta ako sa cafeteria at umorder ng dalawang Iced coffee. I need to say sorry sa nasabi ko. Muntik ko nang makalimutan babae nga pala si Averic.

After buying,  nagtungo ako sa kinauupuan ni Averic. She glared at me as if she's ready to burn bridges between us. As if she's ready to erase my name in this world's history.

"What are you doing here inhumane fool?" Pagtataray nya habang may pumapatak pading luha sa mga mata nya. She seems to be hiding her pain pero hindi maikukubli ng mga mata nya ang kanyang totoong nararamdaman.

"I'm sorry." I said sabay abot sa isang cold coffee na binili ko kanina.

Tiningnan nya lamang ito at hindi tinanggap. This time mukhang nahimasmasan na sya. Inabot ko ang kanyang kamay at inilagay ang coffee na dala ko.

"Look, hindi ko sinasadyang mapagsabihan ka ng ganon. I thought you'll never take it seriously. But sorry, hindi ko na uulitin." I said in a voice full of sincerity. Hindi sya umimik at nakatulala lang sya sa view sa kanyang harapan.

Dang nakokonsensya na talaga ako. Bakit naman kasi kailangan pa nilang magshake hands dun. Hindi ba nila alam na bawal ang PDA sa office ko? Alergic kaya ako sa ganun.

"Sorry na please." Pagpapacute ko. Sana mapatawad pako nitong isang to.

"Oo na." Sagot nya nang nakangiti na.

Sa sobrang tuwa, niyakap ko sya ng sobrang higpit. Sobrang higpit na halos di na sya makahinga.

"Ano ba Vesper! Ang bakla mo! Hindi ako makahinga." She said between my hugs saka ko pa lamang sya inalis sa aking mga bisig.

"Maybe we can be best friends then." I said.

"Of course we can. Pero isang pang iinsulto pa Vesper, ako papatay sayo ng wala sa oras." She said in a serious tone. Nanlamig tuloy ako sa sinabi nyang ako papatay sayo ng wala sa oras.

"Joke lang." sabi nya sabay tawa ng malakas.

And her smile. Her smile told me that something just happened in the nick of time.