Wiersze Pacyfki

"Aditum"

Wzrok przenikliwy i ciepłe dłonie,
walcząc ze sobą ostatecznie tonie.
Uśmiech prześmiewczy i czułe słowa,
te gesty i ruchy... czuje się jak niemowa.
W bieli miękkiej zapada się jej ciało,
chociaż usta milczą ciało krzyczy "mało"!
Speszona rumieńcem poliki nakrywa,
oddaje się powoli już się nie wyrywa.
Oddech w rytmie zaczyna przyspieszać,
wszystko dotychczas w głowie się miesza.
Myśli uciekają wraz z zamknięciem powiek,
do tego potrafi doprowadzić drugi człowiek?
Róży kwiat się otwiera pod wpływem chwilii,
czekajac aż ten czas on jej umili.
Każde muśnięcie komentuje jękami,
jasne prześcieradło zaciskając rękami.