"Εμ υποθέτω ότι δεν έχεις πάνω σου κλειδιά λέει αυτος οοοο.. Εεεεε ονοματακι;;
James😏😏
Α μπράβο
" Όχι, Τι θα κάνω τώρα; " αμέσως στο μυαλό μου έρχεται η Jenny
Θα παω και ΚΑΛΑ να την παρηγορίσω για την ταινία μιας και εμένα είναι η τέταρτη φορά που την βλέπω και δεν μου κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση πλέον και θα της πω να κοιμηθώ εκεί. Αλλά ο Max?
Εξάλλου δεν μπορώ να τον αφήσω εξω με τοσο κρυο. Ήδη ψιχαλίζει
"Εε μπορείς να κοιμηθείς σπίτι μου αν θέλεις.. " λέει ο James και τότε ο Max τον αγριοκοιταζει. Οσο μπορεί τουλάχιστον
"Αν θα ηταν εύκολο," καταφέρνω να πω. Δε νιώθω και πολλή καλά που ζητάω χαρές από εναν άγνωστο αλλά το κανω για καλό του Max
Μπαίνουμε στο αμάξι. Εγω κάθομαι πίσω και εχω στα πόδια μου τον τραυματιζμενο κεφάλι του Max και τον χαϊδευω
Δεν μιλήσαμε καθόλου στην διαδρομή
Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ψιχαλες στο παράθυρο που σιγά σιγά δυναμωναν
Σε λίγο φτάνουμε σε μια τελειως αγνωστη για εμενα περιοχή
Νε την βοήθεια του νεαρού μεταφέρουμε τον Max μέσα στο σπίτι και τον ξαπλωνουμε σε ενα κρεβάτι
"Βγάλε του τα ρούχα και εγω φέρνω το τσαντάκι με το ιωδιο." μου λέει και χάνεται απο το δωμάτιο
Κοιτάξω λυπημενη τον Max και αυτός με κοιταζει με τα μισοκλειστα ματιά του
Βουρκωνω
"Ποιος το έκανε αυτο" καταφέρνω να ρωτήσω μετά από λίγο. Όμως η φωνη μου στο τελος σπάει και νιώθω ότι δεν μπορώ να συγκρατισω τα δάκρυα μου
Αυτός δεν απαντάει
Ρουφαω την μύτη μου και πολύ προσεκτικά αρχίζω να του αφαιρω τα ρούχα
Oo κοιλιακοι...
Σε λίγο έρχεται και ο James με διαφορά ιατρικά πράγματα. Ούτε που ξέρω τι είναι
Περνει προσεκτικά το βαμβάκι και βαζει πάνω ιωδιο. Έπειτα το ακουμπάει στις πληγές που έχει στους κοιλιακους του
YOU ARE READING
Γιατί Σε Εμενααα??
Teen FictionΔηλαδη εγω απο εδώ και στο εξής πρέπει να αντικριζω αυτο το άθλιο γουρούνι κάθε μέρα στο σχολείο? Απαπαπαπαπα. Αντιο μαμα. Αντιο μπαμπα. Παω να αναπαυτω εν ειρήνη 💋💋💋💋💋💋💋💋💋💋 Γειααααα. Ελπιζω πραγματικά να ρίξετε μια μάτια στο βιβλίο μου...