Hoofdstuk 9

352 16 1
                                    

3 maanden later*

Beste dagboek,
Ik begin mijn hoop te verliezen. Hoop dat ik had om hier uit te komen.

De haat die ik heb voor Jay neemt met de dag toe.
Hij komt af en toe langs. Meestal rookt hij een sigaret, en anders heeft hij een fles alcohol in zijn hand.
Hoe meer hij drinkt, hoe korter zijn lontje.

Wat me het meest irriteert zijn zijn plotselinge stemmingswisselingen.
Hij kan van lief en bezorgt meteen overslaan naar een hufter met losse handjes.
Hij is  leeg van binnen. Ik zie het aan zijn ogen.

Ik zucht en leg mijn dagboek weg.
Jay kocht het voor me nadat ik er weken om gesmeekt had.

Starend naar de reflectie van mezelf, in de spiegel tegenover mijn cel, haal ik  mijn hand door mijn vettige blonde haar.
Ik heb een ingevallen gezicht van het vele  afvallen.
mijn ogen die vroeger altijd sprankelde, waren nu dof en  leeg.

Mijn gedachtes worden onderbroken door zware voetstappen.
Ik ga op mijn bed zitten, en scheur een leeg blaadje uit mijn dagboek.
Jay wandelt binnen.
Ik negeer hem en begin met het schetsen van mijn moeder. Zoals ik elke dag doe.

Jay zet zich naast me neer en het matras zakt een stukje in.
"Kom je mee?" Zegt hij dan.
Ik sta zonder iets te zeggen op. Jay nam me vaker mee uit de cel om me te laten douchen.
Ontsnappen doe ik niet meer. Te bang dat ik het weer niet haal.
"Neem je spullen mee."
Ik frons.
"Waarvoor?" Mijn stem klink schor.     Hij geeft geen antwoord maar kijkt me afwachtend aan.
Ik pak mijn dagboek en een paar tijdschriften, die ik inmiddels al tig keer heb gelezen.

Neuriënd loop ik achter hem aan.
Ik heb geen idee wat hij van plan is,
Maar het maakt me niet uit.
Wat telt is dat ik weg kan zijn van mijn cel.
Ookal is het maar voor even.

Sick of cryingWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu