Senleyken mutlu olan ruhum,
Sensizken yaralı kaldı, sevdalım.
Görür müsün şimdi bensizken benliğini?
Bulabilir misin yoluna ışık tutan güneşini?
Duyar mısın acıdan sessizleşen kalbimi?
Erişebilir mi artık kahkahalarının sesi sana?
Peki...Ben görebilir miyim benliğime kucak açtığım gözleri?
Bir şairin muhtaç kaldığı mürekkebi gibi,değer mi ellerin kalemime?
Bak!Ayrılık çöktü sevdama sevdalım,
Pek bir şey kalmadı benden geriye,
Geriye kalan sadece iki katran karası kara bulut...
O da sen gidince çöktü gözlerime,
Sen gidince onlarda hiç bitmeyecekmişcesine yasa gömülür oldular.
Bir tek sen olunca hayat bulurlar...
Bir tek biz olursak sevdalım...
Sadece biz.
AZAD...
NOT: Ekranda destek ve yorumlarınızı bekleyen bir genç var:-)
