Öyle büyük duvarların vardı ki,
İçine bir beni almadın.
Hâlbuki al diye ne yalvarmıştım,
Ne çok şey feda etmiştim aşkıma,
Ne çok beklemiştim bu karlı odada seni,
Ne çok yıkamıştım gözyaşlarımla suretimi.
Şimdi anlıyorum gelmeyişini,
Beni sevmeyişini,
Meğer korkak kalmışım gözünde,
Senin ardından ağlamak adamlığımı sorgulatmış yüreğine,
Kabul ediyorum ...
Bütün şehir duysun!
Eğer sevdası uğruna ağlamak sorgulatıyorsa adamlığı,
Ben adam değilim...
Kabul ediyorum...
Bütün ülke duysun!
Beklemek yakışmıyorsa kalıbıma,
Ben kalıpsızın biriyim...
Kabul ediyorum ...
Tüm dünya duysun!
Eğer aşkı için yaşamayı seçmek artık korkaklık sayılıyorsa,
Ben korkak adamın tekiyim,
Parmağının ucuna kalbini koymayı adamlıktan saydırtmıyorsa,
Ben kalbini kaybeden birisiyim,
Gülüşüne bile ağlamak insanı küçük düşürüyorsa,
Ben bu dünyanın en küçük hücresiyim...
AZAD...
