THE OTHER SIDE

Part 10

Ανοίγω τα μάτια μου και ένα δυνατό φως με αναγκάζει να τα κλείσω ξανά. Κάνω άλλη μια προσπάθεια και τελικά συνηθίζω το λευκό φως που χτυπάει πάνω μου. Κοιτάζω το χώρο γύρω μου και δεν υπάρχει κάτι γνωστό για να με βοηθήσει να καταλάβω που βρίσκομαι, το μόνο που βλέπω είναι ασπροι-κρεμ τοίχοι και ένα μικρό κομοδίνο στα δεξιά του κρεβατιού.

Όλα γίνονται ξεκάθαρα όταν ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ένας άντρας με στολή νοσιλευτη.

"Ξυπνησατε κυρία Γκομεζ. Πάω να φωνάξω τη γιατρό." είπε και έφυγε πριν προλάβω να αρθρωσω λέξη.

Μετά από δύο λεπτά μπαίνει στο δωμάτιο μια γυναίκα με μαύρη επιδερμίδα και μαύρα σγουρά μαλλιά φορώντας την άσπρη στολή των γιατρών.

"Δεσποινίς Γκομεζ είμαι η γιατρός που σας εξέτασε όταν ήρθατε εδώ. Θυμάστε για ποιον λόγο βρεθήκατε στο νοσοκομείο;" με ρωτάει αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα.

"Όχι δεν ξέρω γιατί είμαι εδώ. Μπορείτε να μου εξηγήσετε;"

"Όπως με ενημέρωσαν οι εκπαιδευτικοι σας είχατε πάει μια εκδρομή σήμερα και στον γυρισμό λιποθυμησατε στα χέρια ενός συμμαθητή σας. Από τότε έχουν περάσει δύο ώρες." μου εξηγεί και λίγες εικόνες έρχονται στο μυαλό μου.

" Και εσείς μου είπατε πριν ότι με εξετάστε, τι έχω; Είναι κάτι σοβαρό; "

" Θέλω να ηρεμήσετε λίγο, δεν κάνει να αγχονεστε τόσο μετά το λιποθυμικο επεισόδιο. Αρχικά να σας πω πως δεν έχετε κάποια ασθένεια είστε αρκετά υγιής." είπε και πήρα μια ανάσα ανακούφισης.
" Αυτό που σας συμβαίνει είναι ότι είστε έγκυος. Είστε κοντά τεσσάρων εβδομάδων δηλαδή πάνω κάτω ένας μηνός. " συνέχισε και μου ανακοίνωσε το χειρότερο πράγμα που θα μπορούσε να είχε συμβεί.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό σε εμένα όχι τώρα και όχι το παιδί αυτού του σιχαματος.

" Οι γονείς μου είναι εδώ; " τη ρώτησα με δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα μου.

" Απ' έξω είναι... Αν θες τους λέω να περάσουν."

Δεν της απάντησα αλλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

Μόλις άνοιξε η πόρτα η μητέρα μου έτρεξε να με αγκαλιάσει και ο πατέρας μου έμεινε αμιλητος δίπλα μου χωρίς να με κοιτάει.

"Αγάπη μου μην κλαις. Θα βρούμε τη λύση. Περάσαμε τόσα δεν θα τα παρατησουμε τώρα στο τέλος." προσπαθούσε η μαμά μου να με ηρεμήσει ενώ με είχε στην αγκαλιά της.