Eyes Of The Orphans ft. BTS

5. Schuld

Pov Min-Seo

'Uit de weg! Zwaar gewonde!' Ik ren achter de brancard aan waar Crystal op ligt. Ze ligt op haar rug, zodat je de pijl uit haar schouder kan zien steken. Hoseok vertelde dat een schutter van de Nordanen een pijl recht in haar schouder had geschoten. Nadat hij Crystal zag liggen rende hij op de schutter af, onderkoelde hem met zijn vriesadem en sneedt hij zijn keel door met een ijspegel. Hij tilde Crystal voorzichtig op en op datzelfde moment hadden Jungkook, Taehyung, Coco en ik het monster gedood. Toen heeft Tae ons terug geteleporteerd. De brancard wordt door twee zusters en een dokter vooruit gereden, de ziekenzaal in. 'Dit moet nu gebeuren, voordat ze dood bloed. De pijl stelpt het bloeden een beetje, maar niet genoeg' zegt de dokter. De handdoek waar Crystal op ligt is rood door haar bloedverlies. 'Leeft ze nog?!' vraag ik luid. De dokter knikt. 'Bewusteloos geraakt. We gaan de pijl eruit halen en waarschijnlijk opereren. Dat kan goed aflopen. Maar het kan haar ook minder goed afkomen. Haar zenuwstelsel kan aangetast zijn, waardoor ze invalide kan worden. Meer informatie heb ik niet. Geen publiek, jullie moeten weg gaan' zegt de dokter. Ze rijden een lege operatiekamer in en sluiten de deuren. Invalide?! Maar dan kan ze nooit meer lopen! 'Ik had op haar moeten letten!' zegt Hoseok woedend. 'Hey, tis niet jouw schuld Hoseok' zegt Jimin en hij legt een arm om Hoseok's schouders. 'Ja dat is het wel! Ik ben verantwoordelijk! Ze is mijn Sympathetici. Ik moet wel de verantwoordelijkheid nemen' zegt hij woedend en hij loopt met de tranen in zijn ogen weg. Hij loopt langs een stel stoelen en gooit ze agressief allemaal om. Ik snap hem. Hij houdt van haar, dat doen we allemaal. 'Min-Seo, kom. We gaan' zegt Nadia en ze pakt mijn arm vast. 'Nee! Ik moet naar Crystal!' zeg ik terwijl ik mijn arm los trek. 'We mogen hier niet blijven, Seo! Kom op' zegt Coco. 'I don't care!' roep ik en ik ga op een van de stoelen zitten die naast de witte deuren van de operatie kamer zitten. De rest loopt weg. Ik ken Crystal al sinds ik een jaar was, we werden tegelijk bij het weeshuis achtergelaten. Ik kan haar niet zomaar loslaten, al helemaal niet nu ze op sterven ligt met een pijl in haar schouder. De tranen schieten in mijn ogen bij het idee dat ze bijna dood is gebloed. 'Hey' hoor ik dan ineens. Ik kijk op en kijk in de donkere ogen van Jungkook. Ik veeg snel mijn tranen af, in de hoop dat hij ze niet gezien heeft. 'Hey...' mompel ik. Hij komt op de stoel naast me zitten. Er valt een ongemakkelijke stilte. 'Gaat ie?' zegt hij dan. De tranen springen weer in mijn ogen en ik schud mijn hoofd. Ik verstop mijn gezicht in mijn handen. 'Ey, ey. Ze is een sterk iemand, dit kan ze' zegt Jungkook, al wrijvend over mijn rug. Er valt een ongemakkelijke stilte. 'Ben ik jouw Sympathetici?' zeg ik dan snikkend. Hij laat een klein grinnikje horen. 'Ja' zegt hij kortaf. Ik kijk hem aan. 'Dan zijn we dus blijkbaar zielsverwanten' zeg ik droog. Hij knikt ongemakkelijk. Een fractie van een seconde later drukt hij ineens zijn lippen op de mijne. Ik schrik en hou mijn ogen wijdt open, maar een seconde later doe ik mee. Zijn tong vraagt om toestemming, die ik hem geef...

Pov Hoseok

Als ik thuis ben aangekomen loop ik naar de badkamer, draai ik de deur op slot en kijk ik naar mezelf in de spiegel. Mijn hoofd is rood van woede en mijn ogen zijn opgezwollen van de tranen die ik probeer tegen te houden. Ik moest bij haar blijven! Ik moest weten dat die schutter achter haar stond! Mijn schuld... Alles is mijn schuld... Ik trek mijn Strijders-kleding uit en chuet een zwarte broek en zwart t-shirt aan. Dan wordt er op de deur geklopt. 'Hobi, kom op. Het is niet jouw schuld, je kon er niks aan doen' zegt Jimin's stem. Hij heeft makkelijk praten. Zijn Sympathetici ligt niet doodbloedend in een operatiekamer. 'Hobi Hyung, kom op. We gaan met z'n tweeën naar een café, halen daar een koffie ofzo en daarna gaan we naar haar toe' zegt Jimin. 'Dat mag toch nog niet?' zeg ik snikkend. 'Dan zullen ze denk ik al wel klaar zijn' zegt Jimin. Hij heeft me overtuigt. 'Ok dan'. Ik veeg mijn tranen af en open de badkamer deur. Jimin geeft me een knuffel. 'Het komt wel goed' zegt hij. Ik knik. Maar alsnog, ik kon het voorkomen.

~Time skip~
~Een uurtje later~

We zitten in het café wat aan het drinken als ik ineens een oproep krijg. We hebben hier in Airdylania allemaal een apparaatje in onze rechter oorschelp, zodat iedereen ons kan bereiken als het nodig is.
'Hoseok, Crystal is klaar. Je mag komen' zegt de stem van een zuster. Ik schuif de stoel met geweld naar achter sta op en ren het café uit. 'Wat is er?' zegt Jimin. 'Crystal' zeg ik kortaf, terwijl ik al de deur uit loop. Jimin rent achter mij aan. Ik ren door de gangen richting de ziekenzaal. Op de stoelen voor de operatiekamer van Crystal zitten Jungkook en Min-Seo nog in hun Strijders-kleding. 'Hebben jullie hier de hele tijd zitten wachten?' vraagt Jimin buiten adem van het rennen. Jungkook knikt. 'Jep, ik wilde Min-Seo hier niet alleen laten' zegt hij. Jimin zet een pedo-face op. 'Hou je mond Jimin, jij bent nog niet eens op Nikita afgestapt' grinnikt Jungkook. Jimin wordt rood als Min-Seo hem met open mond aan kijkt. 'Sympathetici?!' zegt ze luid. Jimin knikt. 'DAT GA IK HAAR ZEGGEN' schreeuwt Min-Seo. Jimin schudt hevig zijn hoofd. 'Nee, nee, nee! Ik ga het zelf doen' zegt hij. 'Ja, dat gaat 'm dus niet worden' lach ik. Dan gaat de deur van de operatiekamer open. 'Ze is nog niet wakker. Maar dat kan elk moment gebeuren. Kom maar' zegt een jonge zuster met Koreaanse afkomst, donkerblond haar en helder blauwe ogen. Ik loop als eerste snel de kamer in en ren naar Crystal toe. De tranen springen in mijn ogen. Ze ligt zo vredig op het ziekenhuis bed. Terwijl er zo veel aan de hand is. Haar ogen zijn gesloten en ze ademt moeizaam. 'De pijl was diep in haar geschoten. Ze heeft geluk gehad. De pijl zat zo diep dat ie achter haar schouderblad bleef haken. We konden hem eruit krijgen, door een beetje bot weg te halen. Dat heeft verder geen ernstige gevolgen, maar het zal leverde een groot litteken opleveren. De wond is nog kwetsbaar, en we hebben haar een verdoving gegeven. Maar de schutter heeft haar op één of andere manier bewusteloos geschoten, we denken omdat de pijl ingesmeerd is met gif. We hadden namelijk gifspkren in haar bloed ontdekt. We weter niet zeker wat voor, maar dat onderzoeken we in het laboratorium. Ze blijft in het ziekenhuis tot ze wakker wordt. Ze is een sterke meid, het komt goed' zegt de dokter. Ik knik zonder van Crystal op te kijken. Ik ga met mijn hand door haar donkere haren, terwijl ik vecht tegen de opkomende tranen. Min-Seo gaat aan de andere kant van het bed zitten en Jungkook achter haar. 'We laten jullie wel even alleen' zegt één van de twee zusters, waarna zij en de dokter weglopen. 'Dit is mijn schuld' mompel ik nog eens. Ik moest beter op haar letten. Ik moest haar eerder vertellen dat we Sympathetici van elkaar waren. Ze was kwetsbaar, ze heeft nog niet haar krachten en ze kon haar niet verdedigen. Als ik bij haar was geweest was ze niet bewusteloos. Dan zou ik haar kunnen vertellen over wat ik voor haar voel. 'Hobi Hyung, dit is niet jouw schuld. Echt niet, je kon er niks aan doen' zegt Jungkook. Een traan ontsnapt. Ik kijk Jungkook aan. Misschien wel, misschien ook niet. Ineens stormen Wo-Yen, Coco en Nadia binnen. 'Is ze al bijgekomen?!' zegt Nadia buiten adem. Ik schud bedroefd mijn hoofd. 'Shit. Wat is het trouwens koud hier' zegt Wo-Yen. Ze opent haar hand en creeërt een vuurbal, zodat het warmer wordt. Ik pak Crystal's koude handen vast. Dan merk ik dat het nat is. Geen zweet, maar ijskoud water. 'Stop eens' zeg ik tegen Wo-Yen zonder van Crystal op te kijken. Wo-Yen stopt en ineens verstijft de hand van Crystal en wordt onmenselijk koud. Het wordt ijskoud in de operatiekamer. Een laag sneeuwvlokken wikkelt zich rond Crystal's polsen en handen.

Crystal's kracht is ijs.

Net als mij.