Zij verandert alles

Hoofdstuk 3

Ook vandaag komt Maan me weer ophalen. Ik heb Dave gezegd dat ik voorlopig ga fietsen, en dat hij me dus voorlopig niet hoeft op te halen. Ik heb zin om Maan weer te zien, ook al zag ik haar gisteren nog. Na dat gedoe met Lotte heb ik wel behoefte aan wat afleiding, en Maan is daar erg goed in. Ik heb Dave gisteren niet meer gezien, daar had ik geen zin meer in. Ik neem me voor hem later een berichtje te sturen.
Het is bijna half 8, dus Maan staat zo voor de deur. Ik doe nog snel wat lippenstift op, en ren naar beneden. Maan is vroeg, dus we vertrekken iets minuten eerder dan gepland, waardoor we vroeg op school zijn. Ik maak van de gelegenheid gebruik om Dave een berichtje te sturen. "Kom je vanavond langs? X"
Nog geen minuut later krijg ik een reactie: "Ja is goed, ben om 8 uur bij je. X"  Mijn hart maakt een sprongetje.
Op school ontloopt Lotte me. Ze gaat niet naast me zitten bij Nederlands en wiskunde, en ze komt ook niet bij me zitten in de pauzes. Ze kijkt me niet eens aan als ze me tegenkomt in de gang. Het voelt een beetje leeg, zo zonder Lotte, en ik merk dat ik minder vrolijk ben dan normaal. Maan merkt het ook. Ze knijpt zachtjes in mijn hand. "Wat denk jij dat ik moet doen?" Vraag ik. "Niet opgeven. Ze zegt dat je er nooit voor haar bent, dus dit is het moment om er voor haar te zijn." Daar heeft ze gelijk in. Ik zoek Dave's nummer op in m'n contacten. "Yo, met Dave." Ik vertel hem dat ik met Lotte ga praten vanavond en dat hij dus niet langs kan komen. Ik hoor aan zijn stem dat hij teleurgesteld is. Daar baal ik van, maar ik moet een vriendschap redden.

Met een brok in mijn keel sta ik voor Lotte's deur. Langzaam breng ik mijn vinger naar de deurbel. Ik bel aan, en wacht. Na een lange, zenuwslopende minuut gaat de deur open. Daar staat Lotte. Ze lijkt verbaasd om me te zien. Voordat ze ook maar de kans heeft om iets te zeggen, begin ik aan mijn monoloog. "Ik ben hier omdat ik er voor je wil zijn. Ik geef om je en ik wil dat je gelukkig bent, dus ik wil er voor je zijn. Ik ben er echt voor je, dat is niet iets wat ik zei om een goede vriendin te zijn, maar dat is iets wat ik meen. Je kunt echt bij me terecht, ik had alleen nooit het idee dat dat nodig was." Het is even stil. "Dankjewel," zegt Lotte dan, "dat betekent veel voor me." Ik lach opgelucht. "Maar ik denk niet dat ik er klaar voor ben om nu al bij jou te komen om te praten, sorry." Oh. Ik merk dat ik teleurgesteld ben. Eigenlijk was ik er vanuit gegaan dat alles na vanavond weer goed zou zijn. "Oké. Dan, eh, hoor ik wel van je als je er wel klaar voor bent." Ik draai me om, maar dan roept Lotte me terug. "Wacht. Dat ik nog niet klaar ben om te praten, betekent niet dat we niets leuks kunnen doen vanavond." Mijn gezicht klaart op. "Disneyfilmavond?" Stel ik voor. "Disneyfilmavond." Bevestigt Lotte.

De rest van de avond hangen we op de bank, en kijken we Disneyfilms. Het voelt weer als vanouds, alsof er nooit iets gebeurd is tussen ons. "Hoe is het met Dave?" vraagt Lotte. "Wil je dat wel weten?" grap ik. Lotte knikt. "Ik vraag erom, dus brand los!" Ik vertel dat ik Dave al een tijdje niet gezien heb. "Hij zou vanavond langskomen, maar in plaats daarvan ben ik naar jou toe gegaan." Lotte zegt het niet, maar ik kan aan haar gezicht zien dat ze dat waardeert. "Wat vond hij daarvan?" "Niet zo leuk." Geef ik eerlijk toe. "Maar hij zal het maar moeten accepteren." Lotte geeft me een dikke knuffel. "Dankjewel, dat je gekomen bent." Fluistert ze in mijn oor. Ik pak haar hand, en knijp er zachtjes in. Dan voel ik ineens Lotte's lippen tegen mijn wang. Ze geeft me een kusje, vlak naast mijn mond. Ik ben er nog niet over uit wat ik moet denken, maar dan draait ze mijn hoofd naar haar toe en zoent me op mijn mond. Geschrokken duw ik haar weg. "Wat doe jij nou?" Ik ben verbijsterd. Ik heb echt nooit doorgehad dat Lotte op die manier gevoelens voor mij had. Zou ik de verkeerde signalen afgegeven hebben? Lotte wordt knalrood. "Sorry, dat was dom van me. Ik snap het als je nu, eh, naar huis wilt. Of zo." Stamelt ze. Eigenlijk wil ik wel naar huis, maar ik besluit te blijven. "We kunnen de film nog wel afkijken, als je wilt." Lotte knikt, nog steeds knalrood. Ze schuift wat naar links, bij mij vandaan. Het is ongemakkelijk stil, het enige geluid wat te horen is, is Tangled op de tv. Zodra de film afgelopen is, sta ik op. "Ik moet maar weer eens gaan. Tot, eh, morgen?" Lotte knikt. "Tot morgen." Normaal loopt ze altijd mee naar de deur om me een knuffel te geven, maar nu niet. Ik zwaai wat onhandig, en Lotte zwaait terug. Dan gooi ik de deur achter me dicht. 

Zodra ik thuis ben, loop ik meteen door naar mijn kamer. Ik laat me op bed vallen. Ik zet mijn Spotify-playlist aan, en doe mijn ogen dicht. Mijn hoofd is vol van alles wat er gebeurd is vandaag. Ik hoor mijn telefoon trillen. Ik pak hem op, en zie dat ik een berichtje van Dave heb. Ik gooi mijn telefoon weer op mijn bed. Ik heb even geen zin om met hem te praten. 
Er gaat van alles door mijn hoofd. Ik denk aan Lotte, en hoe ik misschien geraden zou kunnen hebben dat ze me blijkbaar leuk vindt, en aan Maan met haar mooie ogen. En aan Dave, die ik de laatste paar dagen nauwelijks gesproken heb. Hoe komt dat? Ik denk diep na. Eerst wilde Dave niet bij mijn voetbaltraining kijken, toen ging ik op de fiets naar school met Maan... Ik besluit het berichtje van Dave toch te lezen. "We moeten praten." staat er. Shit, dat kan nooit iets goeds betekenen. Ik smijt mijn telefoon door de kamer, en doe een kussen over mijn hoofd. Onder mijn kussen scheld ik alles en iedereen verrot, in de hoop dat mijn ouders me niet horen. Ik hoor wel iemand langs mijn deur lopen, maar er komt niemand binnen. Gelukkig maar, ik heb helemaal geen zin om te vertellen wat er aan de hand is. Ik lig in mijn bed te mokken, totdat ik mijn telefoon hoor zoemen. Ik word gebeld! Ik overweeg of ik naar mijn telefoon zal rennen om te kijken wie het is. Straks is het Dave of Lotte, daar heb ik geen zin in. Maar aan de andere kant, het kan ook iets belangrijks zijn. Ik besluit gewoon te gaan kijken wie me belt, dan beslis ik dan wel of ik opneem of niet. Ik trek een sprintje naar mijn telefoon, en kijk op het schermpje. Er zit een flinke barst in, omdat ik hem door de kamer gooide. Shit. Ik zie dat Dave belt, dus ik neem niet op. In plaats daarvan stuur ik hem een berichtje."Praten klinkt goed. Haal je me op morgen?" Daarna stuur ik Maan een berichtje dat ik niet meefiets. Nog geen halve minuut later krijg ik een berichtje. Het is van Maan: "Is goed, tot morgen! X". Met een glimlach op mijn gezicht val ik in slaap.