Zij verandert alles

Hoofdstuk 5

De volgende ochtend word ik wakker in het ziekenhuisbed. De dokter heeft gezegd dat het niet meer mogelijk was om me gisteren te opereren, dus vandaag is de dag van de operatie. Ik kijk op mijn horloge. Het is 12 uur, Maan zal wel al wakker zijn. Ik besluit haar te bellen. De telefoon gaat over, en ondertussen hoor ik buiten mijn kamer ook een telefoon overgaan. "Toevallig." denk ik. Maan neemt niet op. Ik kijk om me heen, en zie dat mijn moeder er niet is. Dan gaat de deur van mijn kamer open. Ik kijk op, en zie dat Maan in de deuropening staat, met een ballon in haar handen. Het is Olaf, van Frozen! "Hey!" grijnst Maan. "Hey." antwoord ik. De komst van Maan heeft een grote glimlach op mijn gezicht getoverd. Ze loopt naar me toe, en gaat op het bed zitten. Ze geeft me een voorzichtige knuffel. "Ik heb iets voor je." zegt ze, en ze geeft me de ballon, en een cadeautje. Ik glimlach. "Super lief van je, dankjewel!" "Maak maar open." moedigt Maan me aan. Ik scheur het papier eraf, en zie dat er een lijst in het pakje zit. Ik draai hem om, en zie dat Maan ons samen getekend heeft. Mijn mond valt open. "Wauw, dit is prachtig!" roep ik verrast uit. Ik geef Maan een dikke knuffel. Dan komt mijn moeder binnen. Ik laat meteen enthousiast de lijst zien. "Mam, moet je kijken!" Mijn moeder vindt de tekening ook erg mooi. Ik besluit de lijst op het nachtkastje naast mijn ziekenhuisbed te zetten, en de ballon bind ik aan mijn bed. Maan blijft nog even, en ze praat me bij over wat ik gemist heb op school. "Lotte maakt zich zorgen om je." vertelt ze. "Ze wilde wel langskomen, maar ze durfde niet zo goed, zei ze. Wat is er gebeurd tussen jullie?" Ik heb besloten om wat er gebeurd is tussen mij en Lotte te houden, dus ik vertel Maan niets. "Ik wil het er liever niet over hebben." zeg ik. Maan knikt begripvol. We kletsen nog wat, en dan komt de zuster met de mededeling dat het bezoekuur afgelopen is. Maan geeft me nog een laatste knuffel, en dan vertrekt ze. 

Om twee uur is het tijd voor mijn operatie. Ik ben best zenuwachtig, ik ben nog nooit geopereerd. Dit is überhaupt de eerste keer dat ik iets gebroken heb, en ook de eerste keer dat ik in het ziekenhuis lig. Ik mag kiezen of ik onder narcose wil door middel van een spuitje of een kapje, en ik kies voor het kapje. Naalden vind ik maar niks. De zuster legt nog wat uit over de operatie, en dan krijg ik het kapje over mijn neus en mond. Ik probeer rustig te ademen, maar ik vind het best eng. Het rustig ademen gaat steeds beter, en ik merk dat ik moe word. 
Drie uur later word ik wakker. Ik kijk versuft om me heen. Dan buigt mijn moeder zich over me heen. "Lieverd? Ik ben het, mama." Ik knipper een paar keer met mijn ogen. "Ik ga nog even verder slapen." mompel ik. "Fijne Kerst." Ik hoor mijn moeder nog lachen, en dan val ik in slaap. 

Ik open mijn ogen, en ik zie dat mijn moeder op een stoel naast mijn bed zit. Ze lacht naar me. "Ben je weer wakker?" Ik gaap, en knik. "Je wenste me een fijne Kerst, toen je voor het eerst wakker werd." Mijn moeder lacht. Ik grinnik. Ik was blijkbaar nog niet helemaal helder. Ik rek me langzaam uit. "Heeft de dokter nog wat gezegd?" vraag ik dan. "Hij komt straks even bij je kijken, als alles in orde is, mag je vanavond naar huis." Naar huis, dat zou fijn zijn. Dan word er op de deur geklopt. De dokter komt binnen. Wat een timing! "Zo, schone slaapster! Ben je weer wakker?" begroet de dokter me vrolijk. Het feit dat hij zo vrolijk binnenkomt, vat ik op als een goed teken. "De operatie is helemaal goed gegaan. Ik ga nu nog even kijken of je stabiel genoeg bent om naar huis te gaan." vertelt de dokter. Ik knik. Na een kort onderzoek geeft hij aan dat ik inderdaad naar huis mag. Ik krijg gips om mijn been, word naar een verpleegster doorgestuurd om de krukken op te halen en deze goed af te laten stellen, en ik krijg een mini-cursus op krukken lopen. Dan mag ik naar huis. Mijn moeder heeft ondertussen mijn spullen al ingepakt, en ze in de auto gezet. Voorzichtig laat ik me naast haar op de bijrijdersstoel zakken. Het is een kort ritje naar huis, en zodra ik thuis ben, bel ik Dave. "We moeten praten." zeg ik. Tien minuten later staat Dave voor mijn deur. Mijn moeder doet de deur open, en stuurt hem door. "Ze zit op de bank, ga er maar bij zitten."
"Hey." zegt Dave. "Hey." zeg ik. Er valt een ongemakkelijke stilte. Dan besluit ik maar iets te zeggen. "Het zit de laatste tijd voor mijn gevoel niet helemaal goed tussen ons." Dave knikt. Hij wil iets zeggen, maar ik onderbreek hem. "Daarom heb ik besloten dat het beter is om het te eindigen." Ik zie teleurstelling op Dave's gezicht. Hij zegt niets, draait zich om, en loopt de deur uit. Ook al was ik degene die het uitmaakte, toch ben ik er kapot van. Dave is de afgelopen 2 jaar mijn vriendje geweest, het is toch raar dat dat ineens over is. Ik besluit Lotte te bellen. Of het nou ongemakkelijk tussen ons is of niet, ik heb mijn beste vriendin nodig. De telefoon gaat over, maar Lotte neemt niet op. Dan probeer ik Maan te bellen. De telefoon gaat twee keer over, dan hoor ik de vrolijke stem van Maan in mijn oor. "Hey! What's up?" Ik begin te snikken. "Ik kom eraan." zegt Maan. Een kwartier later staat ze inderdaad voor mijn neus. "Ik heb 3 bakken ijs en 5 Disneyfilms." verkondigt ze trots. Ik lach door mijn tranen heen. Als iemand weet hoe ze me moet opvrolijken, is Maan het wel. 

Maan en ik kijken de hele avond Disneyfilms, maar om 12 uur gaat ze naar huis. Ik baal ervan, maar dat laat ik niet merken. Maan geeft me een dikke knuffel. "Ga je naar school morgen?" vraagt ze. Oh ja, morgen is het vrijdag. Dat ook nog. Ik schud mijn hoofd. "Ik denk het niet, eerst maar even uitrusten." Maan knikt, en geeft me nog een knuffel. "Beterschap, en tot morgen!" 
"Tot morgen?" vraag ik verbaasd. "Ik ga toch niet naar school?" 
 "Nee, maar ik sta morgenmiddag weer voor je deur. We hebben nog niet alle films gekeken. Tot morgen!" En weg is ze.