Angel

Begrafenis

De witte dikken veren aan mijn vleugels slaan tegen elkaar keer op keer. Mijn donkerbruine haren zijn aangegroeit maar nu zijn ze blond geworden. En mijn ogen nog blauwer. Als een beekje helder blauw. Alles is mooi en vredig in de hemel. Maar als ik kijk naar de gevoelens van mijn vriendje. Of ex vriendje. Ik weet het eigelijk niet. En de gevoelens van mijn famillie en vrienden is alles niet zo mooi. En omdat je moet kunnen rusten in de hemel moet ik er eerst voor zorgen dat mijn famillie, vrienden en ex. Ik ben nog niet klaar op de aarde. En ik ga ze helpen. Eerst Zayn.

Pov Zayn.

Mijn tranen zijn op. Mijn energie is op. Ik ben op. Ik ben leeg. Ik ben zonder haar. Ik trek mijn pak aan en zet mijn stropdas recht. Vandaag een week na haar dood is de begravenis. Ze wil gecremeerd worden maar ik noem het gewoon begrafenis. Ik loop sloom naar de deur van mijn kamer en open hem. Ik ben lang mijn kamer niet uitgeweeat en de jongens ook niet. Alleen voor eten. Maar dat sloeg ik ook vaak over. Ik ga in de woonkamer zitten wachten op de andere jongens. Een voor een lopen ze de kamer in. En met zijn 5en lopen we naar het busje van Paul.

Ze was een sterk meisje. Ze was míjn meisje. In zo'n korte tijd hadden we samen zoveel meegemaakt. In zo'n korte tijd heeft zij zoveel te veel mee gemaakt. Dingen die je niemand gunt. Vechten voor je leven op je achtiende. Op je achtiende hoor je in de club te zijn. Dronken thuis komen. Ruzie hebben met je ouders. Maar nee Senna moest elk moment rust houden. Knokken. Niet opgeven. Ziek zijn. Zo sterk was ze. Senna zij dat ik mijn ware liefde weer vind en dat ze altijd bij me is. Maar dat kan niet want ik héb mijn ware liefde al gevonden. En dat was en is Senna. Senna als je hier bent. Zoals je zei. Ik hou van je voor altijd en ik wou je niet kwijt. Ik hou van je Senna voor altijd.

Ik barst in huilen uit en loop terug naar mijn plek. Waar de jongens me omhelsen. Senna haar moeder en vader proberen ook wat te zeggen maar het lukt ze niet goed. Ze barsten in huilen uit.

De kist hangt boven de grond. De priester houd zijn speech. Ik luister niet. Ik kan alleen aan Senna denken. Haar mooie lach. Haar prachtoge haren die ze eerst had. Haar helderblauwe ogen. Alles aan haar was mooi. Dit verdiende ze niet. Ik keek nog één keer op de kist als hij de grond in gezakt wordt. Op de kist de kist! ze staat er! ze heeft blonde lange haren en nog heldere ogen! ik kan door haar heen kijken. Ze heeft haar wijsvinger op haar lippen en ik staat haar ongelovig aan. Dan verdwijnt ze langzaam vervaagt ze. Met tranen in mijn ogen staar ik nog steeds naar de kist. Ik zag haar! ze zag er zo vredig uit. Maar ze had toch zo'n bezorgde uitdrukking.