Coś o beznadziejności

Fundament świata

Strwożona stawiając kolejny krok waham się,

Bo pod stopami mam grząski grunt.

Czymże w tym świecie jestem więc,

I czy warto mi będzie wzniecić bunt?

Czy na barki wolno mi powziąć cały ten trud,

Którego nie powziął jeszcze żaden z was?

Z warg wygłodniałych zdrapuję doświadczeń brud,

Czuję, powoli, sztywnieję jak głaz.

Tu się położę, tu spocznie me ciało,

A gdyby jeszcze było wam mało,

Pąki zeń wyrosną, drzew będę podstawą,

Byście się mogli pod ich koronami raczyć zabawą.