Ongeveer een kwartier later zijn we in Aline’s slaapkamer. Zo’n typische meisjesslaapkamer. Overal roze, en van die kussentjes en knuffels overal. Best schattig. Hoe zou Froukje ’s kamer er uitzien? Nog steeds spoken er een hoop vragen door mijn hoofd. Schaamde ze zich ergens voor? Of wou ze niet dat ik in haar kamer kwam? Ik besluit het aan Aline te vragen. ‘Aline, wat was dat nou net bij Froukje thuis?’ Probeer ik te zeggen, maar het klinkt nergens na. Maar Aline heeft het wel verstaan want ze begint te praten. ‘Zullen we maar beginnen.’ Vraagt ze. ‘Misschien heeft ze het toch niet gehoord? Of misschien wil ze er niks over zeggen. ‘Heb je me gehoord, Aline?’ vraag ik voorzichtig. ‘Ja, maar dat kun je beter aan Froukje vragen.’ Antwoord ze bot. Dan voel ik woede in me opborrelen. Aan Froukje vragen? Ze wou me het liefst zo snel mogelijk weg hebben! ‘Hou kan ik het in godsnaam aan Froukje vragen, als ze me meteen weer wegstuurt! Wat heb ik fout gedaan?!’ Roep ik boos naar Aline. Ik zie dat ze schrikt. ‘Sorry..’ Stammel ik. ‘Ik ehm ik kan maar beter gaan denk ik.’ En met die woorden loop ik haar kamer uit. Aline totaal verbijsterd achter gelaten. Ik loop naar buiten richting mijn huis. Eenmaal thuis gooi ik mijn jas aan de kapstok en loop naar mijn kamer. Ik heb het verpest. Froukje wil me niet in haar huis hebben en stuurt ons weg, en tegen Aline heb ik staan schreeuwen. Nu weet ik het echt zeker. Ik heb het verpest bij het meisje uit mijn dromen. Ik ben niks waard. En met die gedachte laat ik me huilend op bed vallen. Ik ben een niksnut..
