Alles komt goed! (Mainstreet)

Part 8

Vanuit Danicia:

Rein en ik zijn net op school aangekomen. We lopen de fietsenstalling uit naar de kluisjes. Rein loopt automatisch naar zijn kluis. Ik volg hem maar, want ik weet mijn kluis toch nog niet. Rein opent zijn kluisje en gooit er wat boeken in. Ineens wordt hij gebeld. ‘Met Rein,’ zegt hij. Hij mimet dat het zijn moeder is. ‘Wat?! Nee… dat kan niet. Echt maar, … ik moet erheen.’ Dan hangt hij op. ‘Owen en Nils liggen in het ziekenhuis.’ Mijn ogen worden groot. ‘Huh? Wat? Wat is er gebeurd?’ Rein haalt zijn schouders op. Dan begint zijn onderlip te trillen. Ik leg mijn hand op zijn rug en wrijf zachtjes. Rein legt zijn hoofd op mijn schouder. Ik voel zijn tranen. Ik sla mijn armen om hem heen. Zo staan we dan een paar minuten. Rein maakt zich los uit mijn omhelzing. ‘Ik moet gaan. Ik ga erheen.’ Ik knik. ‘Maar ik laat jou zo niet alleen gaan,’ zeg ik. Rein knikt. We pakken onze tassen en lopen naar de receptie. Rein probeert zijn verhaal te doen, maar hij begint weer te huilen. Dus ik vertel het maar. De receptioniste kijkt nog even naar Rein en knikt dan. ‘Ik meld jullie wel af,’ zegt ze. ‘Dank u wel!’ Rein en ik lopen weer terug naar de fietsen. Even later zetten we onze fietsen in Reins voortuin. Rein opent de deur en roept zijn moeder. Zij komt al snel naar beneden en we stappen in de auto onderweg naar het ziekenhuis (ik mocht mee). Na lang zoeken naar een parkeerplaats, lopen we eindelijk naar de balie. ‘Jij komt zeker voor Nils Käller of Owen Playfair,’ zegt de vrouw achter de balie meteen. We kijken haar allemaal verbaasd aan. ‘Ja, sorry. Mijn dochter is fan van jullie,’ zegt de vrouw als antwoord op onze blikken. ‘Ooh…’ zeggen Rein en ik in koor. De vrouw vertelt ons waar we heen moeten. We lopen naar de liften. De lift is er gelukkig meteen al. Ik druk op het knopje van de tweede verdieping. Ik houd van knopjes. We lopen de lift uit, door de lange gang naar de kamer van Nils en Owen.

Vanuit Quinty:

Ik zit huilend aan Owens bed in het ziekenhuis. Hij ligt daar zo halfdood. Zijn armen in het verband en er zit een draad in zijn arm voor bloed. Een paar uur geleden werd ik gebeld door Owens moeder. Ik wilde eerst wegdrukken, maar iets in mij zei dat ik op moest nemen. Maar goed dat ik dat had gedaan. ‘Met Quinty,’ zei ik toen ik opnam. Ik hoorde dat ze huilde. ‘Q-Quinty. O-O-Owen heeft e-e-een zelfm-m-m-moordpoging gedaan,’ zei ze. Er schoten tranen in mijn ogen. Ik begon te gillen. Mijn moeder stormde mijn kamer binnen. ‘Quinty, wat is er?’ Ik gaf mijn mobiel aan haar. Mijn moeder begon te praten en te praten. Ik kon niet verstaan wat ze zei. Ik dacht alleen maar aan Owen. Hij was een ongelofelijke sukkel, maar toch houd ik van hem. Ik voelde de tranen langs mijn wangen rollen. Mijn moeder kwam mijn kamer weer inlopen. ‘Ga je mee?’ vroeg ze. Ik keek haar verbaasd aan. ‘Naar Owen,’ zei ze. Ik knikte. Ik pakte mijn mobiel weer en liep mee naar de auto. Na tien minuten waren we in het ziekenhuis. Mijn moeder vroeg aan de receptie waar hij lag. De vrouw legde het uit en wij liepen naar Owens kamer. En nu zit ik daar, aan zijn bed. Ik heb zijn koude hand vastgepakt. Nou ja, eigenlijk koude vingers, want de rest zit in verband. Owen had zijn polsen doorgesneden. Hij ontvangt andermans bloed, omdat hij zelf te veel heeft verloren. Lang leve bloedgevers! ‘Quinty,’ hoor ik een bekende stem achter me zeggen. Ik zie dat het Rein is. Aan zijn gezicht kan ik zien dat hij heeft gehuild. Ik ren naar hem toe en sla mijn armen om hem heen. Rein en ik zijn echt goede vrienden. Hij wrijft zachtjes over mijn rug. ‘Wat is er gebeurd?’ vraagt hij. Ik maak me los uit zijn omhelzing. Ik vertel dat Owen met doorgesneden polsen op zijn kamer is gevonden. Hij zat al helemaal onder het bloed. Op zijn bed lag een briefje. Daarop stond: Ik wil niet meer leven. Ik wordt gek van alles. En nu zonder Quinty… Ik wil niet meer. Ik voel de tranen weer in mijn ogen komen.

Vanuit Annabel:

Ik open langzaam mijn ogen. Ik hoor allerlei vreemde geluiden om me heen. Auw… het felle licht doet pijn. Ik knipper een paar keer en kijk nog eens rond. Mijn beeld wordt eindelijk scherper. Ik zie een meisje in een bed voor me. Het lijkt op een ziekenhuisbed. Ik kijk nog wat verder. Er ligt een bruine jongen in een bed. Hij lijkt op Owen. Aan zijn bed zit een meisje met bruin haar in een paardenstaart. Verder zit er een jongen die op Rein lijkt. Maar… wacht. Wat doe ik in een ziekenhuisbed. Ik dacht dat ik met Nils een film aan het kijken was. Ik probeer op te staan. Maar ik zit vast aan allerlei snoeren en het doet pijn. Ik gil en val weer terug op mijn plek. De drie mensen aan Owens bed kijken mij nu aan. Ik wordt rood. Ik zie dat ze wat tegen elkaar zeggen. Iemand drukt op een knopje. Na een paar seconden komt er een zuster binnen. Ze wil eerst naar de groep toelopen, maar zij wijzen mijn kant op. De zuster draait zich om. ‘Ah, mevrouw is wakker,’ zegt ze. ‘Ik zal de dokter voor u halen.’ En ze is weer weg. Ik kijk weer verder. Naast mijn bed ligt een jongen met zwarte krullen in een bed. Maar er hangt half een gordijn tussen, dus ik kan hem niet goed zien. ‘Zo, jongedame. Zo te zien ben je weer wakker.’ Een oude mannenstem doet mijn hoofd draaien. Ik kijk recht in de ogen van een oude dokter met grijs haar en een rond brilletje. ‘Ik zal je even onderzoeken,’ zegt hij. Ik knik. De dokter begint met een lampje in mijn ogen te schijnen. Ik doe mijn best om ze open te houden. ‘Wat is je naam?’ ‘Euh… Annabel.’ De dokter knikt. ‘En hoe oud ben je?’ ’13’ De dokter schrijft mijn antwoorden op. ‘Nou dat ziet er goed uit. Heb je veel pijn.’ Ik knik. De dokter wenkt de zuster. Zij spuit wat in mijn infuus. ‘Welke dag is het eigenlijk? En wat is er gebeurd?’ vraag ik. ‘Het is vandaag donderdag. En gisteren ben je aangereden door een auto met hoge snelheid,’ zegt de dokter. Dan staat hij op en hij loopt weg. Ik dacht dat ik gisteren met Nils was, maar dat was dus een droom…

Vanuit Shana:

Ik voel een hand op mijn hand. Voorzichtig open ik mijn ogen. Ik lig in een ziekenhuisbed. Daan is degene die over mijn hand wrijft. Ik kijk hem aan. Hij glimlacht een beetje, maar ik zie verdriet in zijn ogen. Ik heb vreselijke hoofdpijn en mijn maag voelt vreselijk. ‘Heb je een paracetamol?’ vraag ik. Mijn keel doet pijn en mijn stem klinkt hees. Daan drukt op het knopje voor de zuster. Na een paar minuten komt de zuster binnen. ‘Ze heeft pijn.’ De zuster knikt en haalt een paracetamol en geen bekertje water voor mij. Ze zet ook nog jus d’orange voor me neer. Ik glimlach als bedankje. Ik slik de paracetamol in één keer door. Na het bekertje water merk ik pas dat ik dorst heb. Ik pak de jus d’orange van het tafeltje en drink het snel leeg. ‘Beter?’ vraagt Daan. Ik knik. Ik kijk om mij heen. Voor me ligt een meisje met blond haar. Ze heeft gips om haar been en haar arm in het verband. Ze slaapt. Naast haar ligt een jongen die lijkt op Nils in een bed. ‘Is dat Nils?’ vraag ik. Daan volgt mijn ogen en knikt. ‘Wat is er gebeurd?’ Daan slikt even. ‘Hij is samen met dat meisje daar,’ Daan wijst naar het blonde meisje, ‘aangereden door een auto. Sindsdien ligt hij in coma. Zij is een uurtje geleden al wakker geworden.’ Ik kijk Daan met grote ogen aan en slik even. ‘Wow… Wat is er eigenlijk met mij gebeurd?’ ‘Jij hebt jezelf na advies van David vol gegooid met drank. Zo erg dat je in coma kwam.’ ‘Nee… dat zou ik nooit doen.’ Daan haalt zijn schouders op. Ik zie dat het hem heeft geraakt. Er vliegen allerlei gedachtes door mijn hoofd. Heb ik dat echt gedaan? Waarom? Waarom kan ik me niets herinneren? Er schiet weer een pijnscheut door mijn hoofd. Ik knijp mijn ogen dicht. Daan wrijft weer over mijn hand. ‘Ik kan niet te lang bij je blijven.’ Ik open mijn ogen weer en kijk Daan verbaasd aan. ‘Linda, mijn vriendin, komt zo weer en ze mag ons niet zien.’ Er schieten weer tranen in mijn ogen. Ik maak mijn hand los van die van Daan en draai m’n rug naar hem toe. Ik sluit mijn ogen en val weer in slaap.