AŞKTAN GEÇMEK..

*ZAMAN*

Zaman diyeceğim şimdi.  Zaman ne de çok şey götürdü bizden değil mi? Aslında sadece bizi değil de bizi de bizden götürdü sanki.. Zaman işte her zaman yaptığı şeyler. Birinden birini alır, savurur bir yerlere ve kalanın canı yanar ölesiye. Sensiz uyandığımın kaçıncı günü bilmiyorum ama zamanın ne çabuk uzaklaştırdığı belli oluyor izlerimizden. 'Zamanla belki düzelir' dedim. Biraz sabretmeye çalıştım. Ama canım o kadar çok yandı ki. Gidemedim de. Senden, bizden gidemedim. Bizi bırakamdım. Korktum. Hayatımda ilk defa birini kaybetme korkusu ile yaşadım. Birçok mektup da yazdım sana. Ezberime yerleşesiye kadar okudum. Okumaktan hiçbir zaman sıkılmadım. Bıkmadım. Yazarken üşenmedim de. Zaten bir insan büyük bir hisle sevdasına yazdığı bir yazı da ne sıkılabilir ne de üşenebilir yazmaktan. Asıl seven o yazıyı büyük bir istekle yazar. Ben o  mektupları ağlayarak yazdım. Sen okurken ağlama kıyamam ki ben senin bir damla akan gözyaşına. Ama acıtıyor canımı. Ne mi? Ben senin bir damla gözyaşına kıyamezken sen nasıl kıydın benim binlerce gözyaşıma. Nasıl için acımadı. Bilmiyorum artık kelimeler bile yetersiz kalıyor. Ve ben sadece susuyorum.