Fedragin [Dragantir #1]

(Oud) Hoofdstuk 18

Dit is een van de oude hoofdstukken. Die heb ik er vooral staan voor mezelf, vooral omdat ik dat leuk vind en ook omdat ik dan makkelijk reacties kan terugvinden. Misschien haal ik het er later weer af, als de verbeterde versie er helemaal opstaat.

'Oei,' zei Nathalie en ze keek bedenkelijk. 'Morgenochtend alweer thuis? Meen je dat?'

Ik beet nerveus op mijn lip en knikte. 'Kan dat lukken denk je?'

'Tja, dat hangt volledig van Mordan af. Maar hem kennende, gaat dat inderdaad niet lukken...' Nathalie keek bedenkelijk terwijl ze een koekje uit de gevonden trommel tevoorschijn pakte.

Ze gaf er een aan mij, Jacob, en nam er zelf ook een. Ik speelde er wat mee. Trek had ik niet en bovendien vertrouwde ik deze gebeurtenissen nog voor geen cent.
Toch haalde ik op een gegeven moment mijn schouders op, ondanks dat ik me best rot voelde. Ik wilde het niet laten merken. 'Stom dat ik nu niet naar school kan. Maar ja, het kan nu niet anders.' En ik nam toch een hap van mijn koekje. 'Eerlijk gezegd denk ik dat niemand me zal missen de eerste dag...'

En dan 's middags zouden Mex en pap naar me op zoek gaan en me niet vinden... en Lenna...
Niet aan denken. Morgenavond kon ik vast wel terug zijn.

Ik keek naar Jacob, die in kleermakerszit op het dure, gehavende kleed zat. Terwijl hij aan zijn koekje knabbelde, keek hij gespannen, maar het leek alsof hij alles op een bepaalde manier accepteerde, er mee probeerde te leven dat we hier zaten. Ik besefte dat ik dat ook zou moeten doen.

'Zo,' zei Nathalie na een tijdje stilte. 'Aangezien we nu eindelijk de tijd hebben om de boel te bespreken, zullen we dat doen ook.'

Jacob zuchtte, maar knikte.

Ik sloeg mijn benen over elkaar en staarde mistroostig naar het plafond. 'Welke boel? Dat we min of meer opgesloten zitten, de draken misschien tóch terug zijn en ik de weg naar huis niet op tijd kan maken?' merkte ik droogjes op. 'Volgens mij is dat zo klaar als een klontje.'

Ik verwachtte even dat Nathalie tegen me zou uitvallen, maar ze grinnikte zachtjes en glimlachte.

'Dat dénk jij,' zei ze onheilspellend en plots glimlachte ze niet meer. Ze keek me indringend aan.

Ik haalde mijn schouders op. 'Wat?'

'Je vergeet dat we niet weten wat Mordan van plan is. Daar moeten we absoluut achter zien te komen.'

'Ja natuurlijk, maar hoe?'

Ik had verwacht dat Nathalie weer met een verbluffende uitweg zou komen. Ze was tot nu toe elke keer geniaal geweest en had ons tot nu toe bijna alleen maar uitwegen laten zien.
'Wist ik het maar,' zei ze echter en mijn hoop om op tijd thuis te komen verdween als sneeuw voor de zon.

Ik wilde het gesprek voortzetten. Dit moment was perfect om nog wat vragen te stellen die ik niet begreep.
'Nathalie?' vroeg ik.

Ze keek op van haar vingers.