Τίποτα στον κόσμο σαν εκείνη

Κεφάλαιο 3

Αν και έχω έρθει 10 λεπτά νωρίτερα μου μοιάζει αιώνας το κάθε λεπτό που περνάει. Δε σταματάω να κοιτάω την ώρα από το άγχος μου. Όσο αγχώνομαι τόσο περισσότερο σφίγγει και το στομάχι μου. Έχει 08.15, αυτό μου λείπει τώρα, να είναι και από τις γκόμενες που κάνουν 100 ώρες να ετοιμαστούν, αν και δε της φαίνεται. 

Ακούω από πίσω μου με μία λαχανιασμένη φωνή "Συγγνώμη που άργησα αλλά άργησε να γυρίσει η μαμά και δεν μπορούσα να αφήσω τον τρίχρονο αδερφό μου μόνο του.."

Γυρίζω προς το μέρος της κοιτάζοντας τη από πάνω μέχρι κάτω χαμογελώντας. Φοράει μία μαύρη φόρμα και μία κόκκινη κοντομάνικη. Τι άλλο θα μπορούσε να φοράει; "Λοιπόν πού θα πάμε;" ρωτάει με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη της.

Σηκώνομαι όρθιος και στέκομαι μπροστά της χασκογελώντας. "Για πρώτη μέρα θα σε πάω στα κάστρα στην Άνω Πόλη. Ελπίζω να αντέχεις το περπάτημα" "Φυσικά και το αντέχω, πάμε." είπε με αποφασιστικότητα.

Ομολογώ πώς δε μπορώ να κρύψω τη χαρά μου που βρίσκομαι μαζί της, και από την έκφραση του προσώπου της διακρίνω ότι κι εκείνη περνάει καλά μαζί μου. "Ώστε έχεις μικρότερο αδερφό ε;" ,γελάει "Ναι έχω, αρκετά μικρότερο" 

"Υπάρχει συνεργασία;" "Υπάρχει και αρκετή καλή θα έλεγα, η αλήθεια είναι οτι λατρεύω τα παιδιά γι' αυτό θέλω να ασχοληθώ και με αυτό στο μέλλον, εσύ;" με ρωτάει χωρίς να σταματάει να κοιτάζει γύρω της, τους δρόμους και τα κτήρια. "Όχι σε εμένα δεν αρέσουν τα παιδιά και δε νομίζω ότι τα πηγαίνω και καλά." συνεχίζει να γελάει

"Όχι εννοούσα με  τι θέλεις να ασχοληθείς στο μέλλον" Δε ξέρω αν ήμουν πάντα τόσο ηλίθιος ή φταίει η χαρά μου και το άγχος μου, που έχω τώρα με τη συγκεκριμένη κοπέλα.

"Εγώ ψυχίατρος θέλω να γίνω αλλά δε το βλέπω γιατί δεν έχω την όρεξη να διαβάσω, τουλάχιστον όσο πρέπει, και σίγουρα δε πιστεύω στα θαύματα." 

Ανηφορίζουμε τα στενά σοκάκια της Άνω Πόλης, και η όλη αίσθηση που δημιουργείται είναι μοναδική. "Εδώ είναι η Άνω Πόλη της Θεσσαλονίκης, ή αλλιώς η παλιά πόλη. Συνήθως τα λέμε άνω κάστρα αλλά στη πραγματικότητα είναι τα Βυζαντινά Τείχη της Θεσσαλονίκης. Κατοικημένη κατά κύριο λόγο από Τούρκους, και αργότερα από πρόσφυγες μετά την δεκαετία του '20."

Με κοιτάζει αυτάρεσκα. "Λοιπόν εδώ είναι;" και μου δείχνει τη  Κύρια Πύλη. "Ναι εδώ είναι, έλα να περάσουμε απέναντι, αυτή η Πύλη ονομάζεται αλλιώς Πορτάρα." Τα μάτια της λάμπουν κοιτάζώντας με εμμονή τα τείχη.