Sık sık hasta olurdu, kış güneşini dahi ucundan göre anında atar üstünü, koşardı dondurmalarına. Boğazı her ağrıdığında, naneli boğaz pastillerinden alması gerektiğini söyleyerek başının etini yerdim; şanslıyımdır ki, her bunu deyişimde katlanmıştır bana. Onun cevabı ise, her daim aynı olurdu; dudaklarına asılı gülüşüyle, "Yasadışı olsa sen demeden çok daha önce paketlerce boğaz pastilini istiflerdim," derdi, kıkırtısı eksik olmazdı sesinden bu cümlesi bitene dek. Kim Jongin'i tanımlamak için, onun öylesine dediği bu cümlenin yeterli olduğunu bilecek kadar uzun süre yanıbaşında kalmıştım; bu düşüncesi yalnız boğaz pastillerinde dile gelse de, her şeyde öyle olduğunu gitgide daha da çok anlamıştım. İnsanların koyduğu görünmez sınırları sevmezdi, devlete karşı bir dolu küfür taşırdı dilinin altında; hiçbir gelenek, hiçbir alışagelmişliği sevmezdi. Belki bundandır bana güzelim derdi. Bana attığı her adımın, sırf bu yüzden olduğunu bilirdim; tıpkı bir proje gibi, etrafındaki her şeyi geleneksellikten koparmaya çalıştığını bilirdim; toplum tarafından kabul görmüş biricik aşkıyla, bir parkta gezinmeyi asla sevmeyeceğine bizzat şahit olmuştum. Kendimi bir projenin, onun güzel zihnine düşmüş hastalıklı bir düşüncenin parçası olarak görmek, kalbimden önce gururumla büyük bir münakaşaya can veriyordu; bundandır, olabildiğince unutup, saklamaya çalışırdım bu gerçeği. Ve Kim Jongin, karşımdaydı; tüm asiliğini almış dalga dalga saçlarıyla, her gördüğümde onun tam bir dede olduğunu söylediğim, vazgeçemediği kareli/çizgili gömlekleriyle; ülkeye hakaret ve daha nicesi olan karşı duruş eylemleri dolayısıyla bir dolu tutuklanmasıyla; batmanın eşiğindeki organizasyon şirketi ve geceleri onsuz uyuyamayan küçücük oğlu ile. Tekrar ediyorum, karşımdaydı. Yalnızca karşımdaydı, asla yanımda değil. Belki, biraz da aklımda.
