the wolf {one direction fanfic}

-7- gered?

*yara p.o.v*

De deur vliegt open en er staan twee politie agente met hun pistolen gericht op de mannen. 'Handen waar ik ze kan zien!' Schreeuwt een. Wanneer ze me losgelaten hebben ren ik zo snel mogelijk naar de andere kant van de kamer. De mannen worden gearresteeerd en een man komt langzaam naar mij toe lopen. Ik loop langzaam achteruit maar dan bots ik tegen de muur. 'Rustig maar meisje, kom maar' zegt de agent en knielt een meter voor me neer. Ik loop langzaam naar hem toe en hij doet me een halsband met een riem om. Dan krijg ik een snoepje en geeft hij mij een flinke aaibeurt. Ik maak een tevreden geluidje en wordt meegenomen door de man. Ik hoor schoten, geblaf en gejank en dan weer een knal van een andere kamer komen maar Ik wordt meegetrokken door de man dus kon niet gaan kijken wat het is

Ik wordt naar een busje geleidt en zie dat die van het hondenadoptiebedrijf is die aan de andere kant van de stad ligt. Ik kom samen in een hok te zitten met Mitch die net binnenstapt. 'en?' vraagt hij voorzichtig maar toch bezorgd. 'net optijd gered' zeg ik zacht en ga liggen. Ik kijk nog even via het tralies naar buiten en zie Hugo verdekt in een steegje staan. Ik spring op. 'Hugo!...Hugo!' schreeuw ik en hij kijkt mijn kant op. 'Het komt wel goed, je komt vast in een leuk gezin' zegt hij en loopt dan het steegje in. 'Nee Hugo, niet gaan!...alsjeblieft!' zeg ik maar hij is al weer weg.

Ik ga weer liggen. Zou ik hem ooit nog zien? Waar gaat hij nu naartoe? Zou het goed gaan met Timo? Zou ik echt in een leuk gezin komen? Duizende vragen spoken weer door mijn hoofd. Ik zal hem nooit kunnen bedanken voor dat hij mij gered heeft. 'Het komt wel goed duiffie' zegt Mitch en gaat ook liggen. 'Als ik hem ooit nog zie, zal ik hem bedanken voor je' vervolgt hij. Het verbaast me hoe hij dat weet maar ik ga er niet op in.

Ik voel dat het busje in beweging komt en kijk rustig naar de huizen die voorbij komen. 'zouden we snel geadopteerd worden?' vraag ik zachtjes aan Mitch. 'Ik weet het niet..' zegt hij met twijfel in zijn stem. Ik zucht en schiet dan op. 'Waar is Roos?' vraag ik snel. Mitch slaat zijn ogen neer en durft me niet aan te kijken.'Mitch?... Waar..Is...Roos?' vraag ik duidelijk. Hij kijkt me aan en ik zie duidelijk pijn in zijn ogen. Zou ze... Dat schot dat ik hoorde... Zou dat...'Het spijt me Yara, ik kon haar niet redden' Fluistert Mitch met een brok in zijn keel. Nee.. Het is dus zo...Het was Roos... Waar heb ik haar niet geholpen? Waarom ben ik doorgelopen? Het is mijn schuld..

'Het is mijn schuld.. Het had Roos niet mogen zijn.. Het is allemaal mijn schuld' mompel ik wel 15 keer in mezelf. 'Ophouden Yara, het is niet jou schuld' Zegt Mitch tegen me en komt dicht tegen me aan liggen. 'Het is niet jou schuld.. Het is niet jou schuld..' Blijft hij maar mompelen totdat we bij het adoptiehuis zijn. In tweetallen worden we uit de hokken gehaald en naar binnen gebracht. Mitch en ik zijn nu aan de beurt en we stappen uit. De riem wordt aan onze halsband geklikt en we worden naar binnen begeleidt. Het adoptiehuis is heel er groot en je kunt er heel veel verschillende soorten dieren kopen.

We worden naar de Hondenafdeling gebracht en we komen daar weer in twee tallen in een hok te zitten. Ik heb het geluk dat ik weer bij Mitch mag. We zien er ook bijna hetzelfde uit. Alleen is Mitch helemaal wit en is eigenlijk een zwitserse herder. En ik ben grijs met wit en ben dus een wolf. Maarja hun zien het verschil toch niet dus dat is fijn.We krijgen weer te eten en te drinken. 'Hier is het fijn' zegt Mitch als hij tevreden op een matje gaat liggen. Ik knik en kijk wat rond. Ik zie dat niet alle honden hierheen zijn gebracht. Ik denk maar net de helft. De rest zal wel in een ander adoptiehuis zitten.

Ik ga zitten en ik zie dat er een vriendelijke vrouw op me af komt lopen. 'Kom maar Yara' zegt ze en klikt een riem aan mijn halsband. Hoe de fack weet zij dat ik Yara heet. Denk ik bij mezelf maar ik loop gewoon verder. We lopen door een deur en we komen dan terecht in een grote wasruimte. Ik spring vrolijk bij het idee dat ik weer gewassen kan worden. De vrouw zet me in een soort bad en zet dan de douchekop aan. Ze maakt mijn hele vacht nat en masseert het zachtjes. Ooooh wat is dit lekker. De pakt wat hondenshampo en doet dat op mijn vacht. Ze masseert de shampoo in mijn vacht en spoelt het dan weer uit. Daarna wordt ik afgedroogd en kan ik weer terug naar mijn hok. Wanneer ik terug ben neemt de vrouw Mitch mee die mij raar aankijkt.

Ik grinnik en kijk weer wat rond. Ineens kijk ik recht in een spiegel. 'Raar, die was me nog niet opgevallen' mompel ik in mezelf en kijk in de spiegel. Mijn vacht ziet er goed uit denk ik bij mezelf. Dan rinkelt er een belletje en gaat de deur open. Er komt een klein meisje met haar ouder binnen lopen en ze lopen gelijk door naar de honden afdeling. Mitch wordt net terug gebracht. Wanneer hij terug in het hok is zegt hij. 'Schattig doen, daar vallen ze voor.' Wanneer het gezin langsloopt, springt Mitch bovenop me en we beginnen te stoeien. Het meisje wijst lachend naar ons. 'Nee Lieke, die zijn te oud' zegt de moeder met een bitchie stem en ze lopen weer verder.

Ze nemen een labrador pup en lopen dan de winkel uit. 'Dat is dus een groot probleem' zegt Mitch. Ik knik en ga liggen. Dit gaan nog lange dagen worden...