Who Are You (A Blood Of A Vampire)

PROLOGUE

The street was so dark. I can not hear any sounds. Tanging liwanag lang ng bilog na buwan ang nagsisilbing liwanag sa lugar na ito. Ang hangin, ang hangin na talagang nagpapataas sa mga balahibo ko sa katawan. Hindi ko alam kung nasaang lugar ako, hindi ko alam kung anong ginagawa ko dito at hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng aking mga paa. Naririnig ko ang malakas na aking hininga. I was shouting these words..

"Mama! Papa!"

I was calling their names..

I was calling his name..

But I didn't get any response. It's just an echo of my voice.

Pero bigla na lang akong nakaramdam ng kakaiba. Wala akong nakikitang ibang tao pero sa pagkakataong ito, pakiramdam ko hindi ako nag-iisa. Parang may sumusunod sakin pero sa tuwing lumilingon ako sa aking likuran ay wala naman akong ibang nakikita kundi dilim lang.

Habang sa paglalakad ko ay hindi ko namalayang may malaking kahoy palang nakaharang sa dinadaanan ko na naging dahilan ng pagbunggo ng paa ko dito. Hindi naman malakas ang pagkakabunggo ng paa ko sa kahoy pero nakaramdam ako ng sobrang pananakit sa may bandang baba ng tuhod ko.

Umupo ako upang tingnan iyon. I knew it. Nasugatan ako na nagdulot ng pagdurugo. Dahan-dahang bumababa ang dugo hanggang sa paa ko. Nagtataka ako sa sarili ko kung bakit tinitigan ko iyon ng matagal. I was staring at my own blood. Pinunas ko iyon gamit ang hintuturo ko at pagkatapos ay aking inamoy.

My eyes closed as I smelling my blood. I was confused. What's wrong with me?

The worst part is I was about to taste my own blood! But then I stops when I heard something from around. It was footsteps. Seems like someone is running.

Tumayo ako at lumingon-lingon sa paligid. The footsteps stopped. My heart was beating fast. Hindi nga ako nag-iisa. I know that someone was around me. Someone was watching me.

Nagpatuloy ako sa aking paglalakad pero sa pagkakataong ito ay binilisan ko na ang paglalakad ko.

Napatakbo na ako nang may makita akong pulang mata sa kadilimang bahagi ng kalsada. Teka. Hindi lang isang pares ng mata ang nakita ko. Dalawa sila. Tatlo. Apat. Lima. Anim. Hindi ko na mabilang basta marami sila.

Halos madapa-dapa na ako sa pagtatakbo habang naririnig ko ang mga yabag nila. Tumatakbo din sila.

Sa may kaduluhan ng deretsong kalsada ay biglang may kamay na humila sakin papasok sa isa pang pathwalk.

Tinakpan nya ang aking bibig gamit ang kanyang kanang palad. And then there I was shock when I saw him. Nawala ang aking kaba nang makita ko ang kanyang mukha.

"Mag-iingat ka lalo na kapag nag-iisa ka lang.."

"Palagi silang nakabantay sayo.."

"Kaya simula ngayon, wag na wag kang aalis sa tabi ko.."

"I will protect you against them.."

"This time, ayoko nang magpakaduwag pa. Lalabanan ko na sila. Lalaban ako kasi...

... Mahal kita...."

-------------