Nagising ako, umiiyak. Ganito parin ang suot ko, rinig na rinig ko ang boses niya.
Agad akong tumayo, at kahit kumakain siya niyakap ko siya.
"Ano ba Sandra? Kumakain ako eh." Saway niya saakin, at pilit niya akong inaalis.
Wala na akong pake kung kumakain siya. Ang mahalaga buhay siya
PANAGINIP LANG ANG LAHAT
Buhay ang papa ko, buhay ang papa ko.
Wala na akong pakialam kung mukha akong batang uhugin, basta mayakap ko lang si papa at iparamdam na takot akong mawala ang isang lalaki na patuloy akong minamahal kahit na sobrang arte ko, maldita at makulit.
"Paaa! I love you!" Umiiyak kong sabi at umiyak sa balikat niya.
Niyakap niya ako pabalik.
"Mahal din kita anak..."
