Motherfuckin' Madrid

Hoofdstuk 4

(bovenin Vernandez)

Ik zie dat Vernandez naar het eenpersoonshuis loopt en blijf stilstaan. 'Mag ik het "hoofdgebouw" niet zien?' Vraag ik verbaasd. Vernandez haalt zijn schouders op. 'Ik slaap ook in dat huis hoor,' zegt hij, terwijl hij naar het eenpersoonshuis wijst. 'Serieus?!' Roep ik blij. Vernandez knikt. 'Waarom eigenlijk?' Vernandez haalt zijn schouders op.
'Het heeft er vooral mee te maken dat de jongens die me pesten, eieren op dit huis kunnen gooien in plaats van die dikke villa.' Mijn mond valt open.
'Serieus Vernandez?' Vraag ik. Vernandez knikt en krijgt tranen in zijn ogen. 'Come on buddy,' zeg ik, terwijl ik hem in een knuffel trek. 'Die gasten zijn niks vergeleken jou.' Ik kijk terug naar de oprijlaan, die bijna twee kilometer lang is. 'Maar lopen ze dan serieus hier helemaal naartoe? Dat is fucking ver man.' Vernandez schudt zijn hoofd. Hij neemt me mee naar de achterkant van het huis, waar allemaal eivlekken en grafitti op de muur zit.
'Dat stelletje..' zeg ik boos binnensmonds. Hij wijst me een muur aan. 'Leuk man, een muur!' Roep ik spottend. 'Klim maar op de muur. Er zit een trappetje daar, aan de linkerkant.' Ik doe wat Vernandez zegt en klim de muur op. Mijn mond valt open van verbazing als ik met mijn  handen op de muur steun, en mijn voeten op het trappetje. Er zit zo'n hele stad achter deze muur. Allemaal kleine straatjes en gezellige huizen. Aan het einde helemaal zie ik een grote gele M. Daar begint het winkelcentrum vast.
'Welkom in Madrid, Mayte.' 'Wow.' Zeg ik alleen maar. Ik klim het trappetje weer af en spring van de laatste vijf treden.
Isabel komt aangelopen en draagt een veel te chique jurk. 'Mayte, schatje! Ik denk dat jij nieuwe kleding nodig hebt.'

'Waarom heb ik in eerste instantie ingestemd?' Zegt Vernandez zuchtend. 'Met een meisje shoppen...' ik zit met Vernandez in de MacDonalds, omdat ik honger had en Vernandez had last van zijn voeten. Watje. Naast me op de grond ligt al een tas van de Bershka, New Yorker en H&M. Primark heeft prutkwaliteit vind ik. Vernandez pakt zijn McKroket en propt hem in een keer in zijn mond. Ik grijns. Voor hem ligt nog een hamburger, en ik heb twee Chili Chickens besteld. 'Wedstrijdje?' Zonder op Vernandez zijn antwoord te wachten, prop ik beide broodjes in mijn mond. Vernandez lacht luid en begint dan ook zijn hamburger op te eten. Als ik beide broodjes op heb gooi ik mijn handen in de lucht en roep: 'GEWONNEN! En je had nog eens voorsprong.' Een paar medewerkers kijken me boos aan, en ik kijk net zo boos terug.
Er lopen twee jongens naar binnen en mijn mond valt open. Hun. Zijn. Lekker. Ik weet zelf dat ik ook er wel mee door kan, met mijn licht getinte huid en donkerbruine haar, en doordat het bruin op soortvan bruin valt, vallen mijn groene ogen nog meer op. Vernandez lijkt ook erg op mij, alleen heeft hij bruine ogen en is hij wat donkerder qua huid én qua haarkleur.
'Wie zijn dat?' Vraag ik, terwijl ik Vernandez een schop geef.
Vernandez zijn ogen vallen open van angst. 'Zullen we weggaan?' Zegt hij snel. Ik kijk hem raar aan. Wat is hier nou zo eng aan? 'Ik vind ze lekker hoor,' zeg ik quasi gekwetst.
De jongens hebben mij ook opgemerkt en ze stoten elkaar aan. Ik weet het, ik zou ook een orgasme krijgen van mezelf.
En dan zien de jongens Vernandez. De ene kijkt geschokt, de ander heeft geen emotie. Vernandez staat op en trekt me mee naar buiten. Ik pak nog snel mijn tassen. Ik kijk om en ze staren. Ik glimlach maar ren dan toch met Vernandez mee.

'Wat had dat nou weer voor nut?' Vraag ik, terwijl ik uithijg, Vernandez en ik zijn de hele winkelstraat uitgerend, en als ik achterom kijk zie ik bijna niemand meer.
'Had ik je al verteld over dat ik gepest word?' Ik knik. Ik snap hem niet echt. 'Ja, dat heb je gedaan. En?' Vernandez geeft zichzelf een klap op zijn voorhoofd. 'Dat waren de jongens die me pesten.' 'WAT?! EN DAT HEB JE NIET GEZEGD?' Ik geef Vernandez een tik op zijn buik. 'Wij gaan nù naar die strontzakken toe.' Ik kan best boos worden als het om familie gaat.
Vernandez schud zijn hoofd. 'Dat gaan we verliezen, Mayte. Als jij dat nu doet zorgen hun ervoor dat je geen leven krijgt op school.'
'Ik ben opgegroeid met alleen maar jongens. Het lukt me heus wel.' Ik zat vroeger op de basisschool acht jaar lang in een klas met alleen maar jongens. Chill he? Ja, i know. 'KOM!' Ik loop met grote passen het winkelcentrum weer in. 'Mayte, komop..' ik negeer Vernandez en loop stug verder. 'Waarschijnlijk zitten ze er niet meer.' Ik stop. Vernandez heeft gelijk. 'Kom, we gaan naar huis.' Ik draai met tegenzin om en Vernandez slaat een arm om me heen. 'Jij bent mijn lievelingsnichtje!' Zegt hij opgewekt terwijl hij een kus op mijn wang plant. 'Ik ben je enige nichtje,' zeg ik, terwijl ik grijns. 'Maar alsnog bedankt voor het compliment.'

'Ben je goed geslaagd?' Vraagt Ricardo terwijl ik het "hoofdgebouw" binnenstap. 'Ja hoor,' zeg ik terwijl ik plaatsneem aan de etenstafel. Daar staan allemaal verschillende gerechten. Ik zie pastasalade, normale pasta, hamburgers en gebakken aardappelen. 'Ik wist niet wat je lekker vond, dus heb ik van alles wat gemaakt.' Zegt Isabel met een oprechte glimlach. Ugh. Wat haat ik dat mens. 'Laat zien!' Roept Isabel opgewonden. Het lijkt net alsof ze erop wacht dat een hond komt die haar aflikt. Ik gooi de tassen naar Isabel toe en ze vangt de drie tassen maar net op. 'Kijk maar zelf.' Isabel fronst haar wenkbrauwen, maar zegt niks en uiteindelijk opent ze de tassen. 'Aah, wat een leuke kledingsmaak heb je!' Kirt ze. Ze houdt een leger broek omhoog. 'Geweldig!' Roept ze. 'Dankjewel,' zeg ik simpel. 'Mag ik de spaghetti?'

'Jij mag Isabel echt niet,' zegt Vernandez als we het fort binnenlopen. Ja, dat klopt, ik noem het nu 'het fort'. Ik knik zuchtend. Ik sla de voordeur achter me dicht. 'Ik heb nog helemaal geen housetour gehad!' Zeg ik overdreven. Vernandez lacht. 'Moet ik het prinsesje maar rondleiden?' Ik glimlach. 'Ja, graag,' 'joe!' En we lopen de eerste deur binnen. Holy Schnitzel. We stappen een grote woonkamer binnen, met een dikke flatscreen-tv. Lit. Dan lopen we naar de volgende kamer, een grote gamekamer. 'YES!' Roep ik, terwijl ik spring. 'Heb je Call of Duty?' 'Wat denk jij dan? Dat ik geen gevoel heb voor gamesmaak?' 'Jouw kamer is trouwens boven.' Ik loop snel naar boven en zie twee deuren. Ik gooi de eerste deur open. Holy Schnitzel Die Verbrand Is. 'Ja, dat is jouw kamer,' zegt een stem achter me. Uit reflectie draai ik me om en sla diegene achter me. 'Bitch!' Roept Vernandez. O. Het was Vernandez maar. 'Deze kamer is echt dik,' zeg ik, terwijl ik de kamer binnenstap. Het is een grote kamer met een twijfelaar die staat in de inham van de muur. Aan de andere kant staat een bureau, een inloopkast en een deur die leid tot een andere kamer. Ik open die deur en ik zie een prive-badkamer. 'Dit is echt dik, ouwe!' Roep ik, terwijl ik. Vernandez een stomp geef. 'Mayte, gebruik alsjeblieft niet zulke woorden. Het. Klinkt. Niet.' Ik schrik op als ik iets hoor. 'Wat was dat?' Vraag ik, en ik zie dat Vernandez ongelukkig kijkt. 'Natuurlijk. Het is zondag, Tyler en Dylan zijn er.'