သားဒီေန႔အလုပ္ကို သြားရမွာမလား ။မားလိုက္ပို႔ေပးရအုံးမလား။"
"ေအာင္မေလးဗ်ာ မင္းသားက ကေလးမဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဘယ္အခ်ိန္ထိ အေနာက္ကေနလိုက္ပို႔ လိုက္ႀကိဳေတြလုပ္ေနအုံးမွာလဲ။ႏိုင္ငံျခားမွာ ၇ႏွစ္ေတာင္
ေနလာတာ အဲ့ေလာက္အထိအျဖစ္သည္းမေနနဲ႔။"
"ပါးပါးကလည္း ကၽဳပ္ဘာသာက်ဳပ့္သားကိုေျပာေနတာေလ။Kimmon အသက္၇၀ေက်ာ္တဲ့အထိ ကၽဳပ္အသက္ရွင္ေသးရင္လည္း အခုလိုပဲ ေျပာေနမွာ။
သိၿပီလား က်ဳပ္အတြက္ က်ဳပ့္သားက ကေလးေလးပဲ။"
"လုပ္ငန္းခြင္သြားမွာကြ"
မနက္ခင္းထမင္းစားပြဲဝိုင္းတြင္ ထိုင္ကာ ရန္ျဖစ္ေနၾကတဲ့
ပါးနဲ႔မားၾကည့္ရတာ တကယ္ကို ထိုင္းျပန္ေရာက္ေနၿပီလို႔
ခံစားရတယ္။ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားမသြားခင္တုန္းကဆို မနက္တိုင္း
ပါးနဲ႔မားက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရန္ျဖစ္ေနၾကေလ။
"ေတာ္ေတာ့ေလ ပါးနဲ႔မားရယ္ ကေလးေတြၾကေနတာပဲ။"
"မားကမျဖစ္ခ်င္ဘူး မင္းပါးေၾကာင့္ျဖစ္ေနရတာ။"
"ဟား ဟား ဟုတ္သားပဲ ပါးကလည္း။ေဩာ္ ဒါနဲ႔ မား
အလုပ္ကို ပါးနဲ႔ပဲ လိုက္သြားလိုက္မယ္။အလုပ္ကိစၥေတြလည္း ေမးရင္းနဲ႔ေပါ့။"
"Ok အဲ့တာဆို မားစိတ္ခ်ၿပီ။"
"အဲ့တာဆို အဝတ္သြားလဲၿပီေနာ္။"
ကၽြန္ေတာ္အဝတ္လဲဖို႔အတြက္ အခန္းဆီကို တက္သြားလိုက္တယ္။
မားျပင္ေပးထားတဲ့ Suitရဲ႕coatကို ဖယ္လိုက္ကာ ရွပ္အက်ႌလက္ရွည္အျဖဴေရာင္ေလးကိုသာဝတ္လိုက္တယ္။ထိုအက်ႌလက္ကို တစ္ဝက္ထိေခါက္တင္လိုက္တယ္။ထို႔ေနာက္ suitရဲ႕ေဘာင္းဘီ အမဲေရာင္ေလးကိုသာ ဝတ္လိုက္သည္။ဆံပင္ေပၚသို႔ sprayဗူးကိုင္ကာ တရႊီရႊီႏွင့္ ဖ်န္းလိုက္ၿပီး အဆုံးသတ္လိုက္သည္။ထို႔ေနာက္ မွန္ကိုၾကည့္ကာ
"ရၿပီ။လုံေလာက္ၿပီ"(smile)
________________________________
"Dr.Copter kha
Dr.Choneက ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ပါ။"
"ေကာင္းၿပီ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကလိုက္ခဲ့မယ္။"
P'Chone ကကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚခိုင္းလိုက္တယ္လို႔ သူနာျပဳေျပာလို႔ အေနာက္ကေနလိုက္သြားလိုက္တယ္။
P'Choneဆိုတာ House surgeonအခ်ိန္တုန္းက ေတြ႕ခဲ့တဲ့
အကိုတစ္ေယာက္ေလ။ရုပ္ေခ်ာတယ္။
အရပ္ရွည္တယ္။သေဘာေကာင္းတယ္။အကူအညီလည္းေပးတယ္။ၿပီးေတာ့ေနာက္ခံလည္းေကာင္းတယ္။
