ASSUMING 3:
“So….what brings you here?”
Nandito kami ngayon sa bahay ko. It’s already 7 in the evening. I invited him to my house to have a little chit-chat. It’s been 5 years na din kasi, since the last time that we saw each other.
Ngumiti siya ng tipid sa tanong ko at saka nagbaba ng tingin. Kasalukuyan kaming nagkakape sa living room as per his request na rin.
“Yung totoong dahilan ba ang gusto mong malaman?” tanong din niya sa akin
Na-weirduhan naman ako sa tinanong niya sa akin. Malamang. Kaya nga nagtatanong diba? Para malaman ang dahilan?
“Yes, ofcourse. So, bakit nga?” pagbabalik ko ng tanong sa kanya
Instead of answering my question, he asked me again another question. Ugh.
“Do you still remember? Second year high school…” napapaos niyang tanong
Ngumiti ako ng natutuwa at saka pinagmasdan ang namumula niyang tenga. “How can I forget that? You are a big part of my second year high school life…” natatawa kong sabi
Ngumiti din siya tapos tumingin ulit sa akin. “The reason why I went here is….for you.”
Nangunot ang noo ko sa sinabi niya. Ako? Dahil sa akin?
“Bakit?” tanong kong muli
Saglit siyang huminga ng malalim. Kinuha niya ang dala niyang maliit na back pack at kinuha ang isang puting sobre mula doon. Inilabas niya iyon at saka ipinakita sa akin.
“Because of this.
BINABASA MO ANG
Ang Dakilang ASSUMERA!
Fiksi UmumHindi naman masama ang mag-assume diba? As long as nagbibigay sayo ng motibo ang isang tao. Pero sana, kung wala silang balak na gustuhin tayo hanggang huli...wag na nilang tayong paasahin. Masakit kasi. Sobrang sakit mag assume na akala mo mahal ka...
