Serce Dziecka

Deux

Namiashi Raidou nie miał pojęcia jak Kakashi ogarniał swoich uczniów - była to najbardziej niezgodna grupka nastolatków jakich widział. Całkowicie go te dzieciaki ignorowały - co gdy sam był w ich wieku - było nie do pomyślenia!

Szczególnie ta dwójka - chłopiec w pomarańczowym dresie i Uchiha ciągle się kłócili o wszystko, a dziewczyna ich rozdzielała-... chwila to brzmi znajomo...

Raidou patrzył z zmarszczonymi brwiami na Drużynę Minato. Kakashi i Obito się kłócili, a Rin szarpała się z nimi próbując ich rozdzielić wówczas gdy ich Jonin flirtował gdzieś na boku z Uzumaki Kushiną.

- Asuma, jak myślisz dadzą sobie radę na misjach? - Kurenai mruknęła patrząc z współczuciem na Rin. Nie sądziła, że między Hatake a Uchihą jest tak źle! Nohara Rin będzie miała niezłe utrapienie, poza tym... ten ich nauczyciel jest jakimś zakochanym idiotą. Za jego plecami się jego uczniowie biją, a ten w najlepsze z swoją dziewczyną.

- Zginą wszyscy. - Namiashi rzekł bez wahania przez co obu spojrzało na niego.

- Ej Raidou! Nie bądź taki pesymistyczny! - Asuma ledwo powstrzymywał śmiech - a robił to tylko z powodu Kurenai, która zdawała się być przejęta losem ich kolegów z Akademii.

- Nawet jeśli nie są tacy źli w walce, to zaraz zaczną się kłócić i zamiast na wroga, wezmą siebie nawzajem na celownik.

- Aha... rozumiem... ale przecież...

- Wiem Kurenai, to jest przytłaczające kiedy mam rację.

- A ty się nie pusz jak paw Raidou!

- Asuma, chyba nie chcesz zrobić z siebie Obito tej drużyny?

- Ej to niemiłe!

- Wiem, przykro mi, że cię obraziłem.

- Nie chodzi mi o to! Poza tym, nie jest ci przykro!

- Ano, masz rację.

- Obito... jest sobą... nie jest... po prostu zbytnio Uchihą według standardów jakie wytyczyli jego przodkowie...

- No, podobnie jak ty. Synu Hokage.

- Ej no!

- Ejże chłopcy! Naśmiewacie się z Obito i Kakashiego, a potem się bijecie! - Kurenai zaczęła odciągać zdenerwowanego Sarutobiego od Namiashiego, który zamrugał.

- Teraz rację, masz ty Kurenai.

- Ta... dzięki... - przewróciła oczami.

Raidou wraz z uspokojonym Asumą i Kurenai czekali aż ich sensei - Choza Akimichi wyjdzie z restauracji gdzie wszedł po jakiejś zamówienie. Każdy nauczyciel ma jakąś wadę, Namikaze był zakochany, Choza był Akimichi, itd. Namiashi obserwował jak w końcu Minato odrywa się od ukochanej Kushiny i doprowadza do porządku uczniów bez problemu.

Może dlatego sobie pozwalał na zaniedbanie ich?

- No dobra... Co ja z wami mam zrobić? - westchnął.

- Mógłby mi pan pomóc! - Sakura jęknęła będąc jedyną, która usłyszałą Namiashiego.

~~~

- Cześć kolego! - Pielęgniarka uśmiechnęła się przyjaźnie to ciemnowłosego chłopca, który tym razem spokojnie - się obudził.

- Gdzie jestem? Ah-... dzień... dobry... - głos miał schrypnięty i cichy.

- Jak się czujesz? Pewnie niezbyt dobrze co?

Chłopak ścisnął dłoń w pięść i trzy razy ją popukał w powietrzu. "Tak"

- No proszę! Język migowy! Myślałam, że nie uczą go już Geninów.

- Nie jestem... Geninem! - cicho lecz staowczo i z uroczym niezadowoleniem.

- Aha! No dobrze, a jak tam z twoim numerem rejestracyjnym? Pamiętasz go?

- Oczy...wiście!

- No wiesz jak to bywa, ostatnio jak pytam ludzi, to ciągle się jąkają i nie pamiętają nic!

Wyprostował palce i z kciuka i wskazjącego zrobił okrąg "0", potem znowu wyprostował palce i uniósł jeden "1", potem znowu kółko z kciuka i palca wskazującego "0". Dwa razy pokazał "8" i na koniec "6".

- Rozumiem więc to... 010886? - Znowu trzy razy skinął pięścią. - Ale ty jesteś uroczy! - Wywrócił oczami, ale jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

Pielęgniarka opuściła salę dając chłopakowi czas do namysłu. Ona ruszyła po książkę zdrowia tego chłopaka. Nie można podjąć procedur leczniczych bez niej.