You Are My Dream (KathNiel FanFic)

Chapter 1

Hello guys! This is my first ever story here in Wattpad, not only in Wattpad but this is really my first ever own made story. Sorry ahead kung meron mang pagkakamali sa typo, grammar or whatever. (Haha) I'm just so inspired to write ngayon, so while hindi pa nawawala ang nabubuong story dito sa utak ko, isusulat ko nalang. This story is actually base on my dream, 7 years ago. I dunno know why pero that dream feels so real. Kinikilig ako everytime I remember that dream. Gusto ko sana "Just One Summer" ang title pero naunahan nako ng JuliElmo. Kaya, "You Are My Dream" nalang. Hope you'll like it guys! Enjoy reading.

P.S.

I'm in love with Kathryn Bernardo and Daniel Padilla so I made them as my characters. And also Khalil Ramos and Sofia Andres. KathNiel and SofLil all the way! 

Love, Chikadoraa. <3

And by the way, this first chapter is dedicated to agoodgirlgonebad kasi na inspired ako sa story niyang "In A Snap". 

Chapter 1

Ako si Kathryn Salvi Rosal at ito ang story ng buhay pag-ibig ko...

It was 7 years ago since I met my dream guy. I was 10 years old that time and he was 11. Nagkita kami sa isang lugar, ang pinaka-paboritong kong lugar to be exact dito sa probinsiya namin. It was the day when my grandmother died, I was so down at that moment kasi mahal na mahal ko si Lola, siya ang taga-pagtanggol ko whenever my Dad will scold me. I consider her as my bestfriend...

(Flashback)

Kathryn's POV

We are all here in the Polymedic Hospital right now. Isang linggo na rin na-admit ang Lola ko dito, she was old at dami na ring nararamdaman niya sa katawan. Kahit gusto ko nang magpahinga siya kasi nahihirapan ako kapag nakikita siyang nahihirapan, pero my part sa puso kong masasaktan pagnawala siya. I don't know how I feel. Naawa nako sa Lola ko.

 It was April 19, 2005 at 8:43 pm nung sinabi ng doctor na tuluyan nang nawala si Lola. 

"Kath, wala na ang Lola mo." Sinabi ni Mama sakin sa phone habang umiiyak. Hindi na ako nakapagsalita pa, I hung up the telephone.  

Timing naman na wala ako dun sa ospital. I was sad, so very sad when I heard the news kaya nagpasya akong wag na munang pumunta sa ospital. 

Pumunta ako dun sa likod ng church malapit sa amin, dun kasi ang tambayan ko everytime masaya ako or malungkot.

May magandang dalampasigan dun at saka wala pa masyadong bahay at tao, I just want to express the pain I feel inside, mahal na mahal ko si Lola.

Kaya pagdating ko sa dalampasigan, nagsisisigaw ako, "Lord! I'm happy and sad coz finally Lola will not suffer anymore. Pero ang sakit-sakit pala Lord pag nawala ka ng mahal. Ang sakit!"

Mga 10 minutes akong andun, I was crying. Di ko nalamayan na may batang lalaki pala din doon. Feeling ko he was older than me ng ilang taon, first time ko siyang nakita sa aming bayan.I bet nagbabakasyon lang to dito kasi hindi naman maikakaila ang kagandahan ng bayan namin. It was the Tourist Capital of our province kaya maraming dayo at mga turista.

Hindi ko siya ni-mind, patuloy lang ako sa pag-iyak ko, pulang-pula na ang mata at ilong ko sa kakaiyak. 

Hindi siguro nakatiis yung batang lalaki kaya nilapitan ako. He gave me his handerchief, tinanggap ko naman. Hindi ko siya tiningnan ng diretso kasi nahihiya ako.  And then akala ko aalis na siya, ngunit he stayed at my side.

At that moment, I really need someone. Alam mo yung feeling na mawalang ng mahal sa buhay? Kahit naman bata pa ako pero naapektuhan din. Kaya hinayaan ko nalang siya tumabi sakin, hindi naman masyadong malapit eh! Iyak pa rin ako ng iyak, I was so sad.

And then, nung na-feel ko na medyo okay nako tiningnan ko yung batang lalaki. He's smiling at me, as if sinasabi ng mga mata niya na,"Okay lang yan." Na-realize ko when I look at him, ang gwapo niya, ang kanyang mga mata parang bituin na kumikislap-kislap, ang tangos din ng ilong niya at yung smile niya, di ko ma-explain ang epekto parang nawawala ang problema ko. Kahit sa mura kong isip nakaka-appreciate at nakare-recognize din ako ng gwapo o hindi. (Hehe)

"Hi! Okay ka na?" sabi niya.

Nabigla ako sa pagsalita niya, I was really mesmerized "Ay! Oo. Okay nako, salamat." sagot ko sa kanya.

"Buti naman okay kana, kanina kapa kasi iyak ng iyak eh! Kaya di ko napigilan lumapit."  sabi ulit nung batang lalaki sakin.

Pagkatapos niyang magsalita, he walked away. Gusto ko sanang tanungin kung anong pangalan niya pero nahiya nako kaya tiningnan ko nalang siyang lumakad papalayo. 

After 10 minutes, umuwi na din ako. I decided to wait for Mom na makauwi sa bahay, I was home alone kasi pumunta lahat sa ospital at hindi ko naman kaya. Ako kasi ang pinaka-close na apo ni Lola palagi akong nakatambay dun sa bahay niya kaya close na close na close kami.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Yehey! End of chapter 1. Sorry guys if it's not really that good, first time ko palang po to. At sorry din kung maikli lang, promise ko na yung susunod na chapter mahaba-haba na.

Magkikita pa kaya si Kathryn at yung batang lalaki? 

Find out sa next chapter.

Kung nagustuhan niyo po, please do: VOTE, COMMENT and LIKE!  I'll try my hardest sa susunod na chapter para maganda.