High School Musical 4: ONCE A WILDCAT

2

Ik hoor mijn wekker gaan en ik weet dat het vandaag de dag is waarop het zou gebeuren. De dag dat ik iedereen weer van mijn middelbare school ga ontmoeten, en ik friemel zenuwachtig aan mijn deken. Ik lig wijd in mijn tweepersoonsbed, waar ik alleen in slaap en mijn eenzaamheid elke avond opnieuw benadrukt. 

Ik stap uit bed en ik begin mij te bedenken hoe ik mij zou moeten gedragen vandaag tegenover Sharpay en Troy. Ik zou niet weten of zij nog samen zijn en bijvoorbeeld of Chad en Taylor nog samen zijn. Ik heb mij voorgenomen om Troy en Sharpay niet te negeren. Ik ben bijna 30 en het kinderachtige gedoe is voorbij.

Ik zucht diep en ik voel alle spanning uit mijn lichaam verdwijnen. ''Gabriëlla, doe nou eens rustig. '' Mompel ik tegen mijzelf. Ik stap onder de douche en ik denk nog eens na over mijn uitgekozen kleding.

Ik kijk op vanaf mijn mobiel naar het restaurant waar mijn mobiel aangeeft dat we er zijn. Gelukkig kon ik lopend hier naar toe, maar Taylor heeft uren in de auto gezeten las ik in de groep. Ze was daarom ook wat later, waar ik erg van baalde. Taylor was mijn beste vriendin op de middelbare school en ze was niet op haar mondje gevallen. Ze ging daarom ook rechten studeren toen ze afstudeerde van East High. Ze nam het daarom ook vaak voor mij op en ondanks dat ik nu bijna 30 ben, hoop ik stiekem dat ze vandaag Sharpay op haar plaats gaat zetten.

Ik neem nog een keer diep adem en stap naar de ingang. Ik voel dan ineens een arm op mijn schouder en ik hou mijn adem in. Is dat Troy? Hoelang heeft hij me hier al zien staan? Wat moet ik zeggen? Mijn brein stopt niet met nadenken van deze aanraking op mijn schouder. Ik draai me om en ik zie de grijnzende ogen van Ryan. ''Waarvoor moest je nou zo diep zuchten, ben je een beetje gespannen, Gabriëlla?'' Vraagt Ryan lachend. Ik lach zenuwachtig terug en ik schud nee met mijn hoofd. ''Tuurlijk is het spannend om jullie allemaal te zien, ik heb jullie zo erg gemist!'' Zeg ik lachend als ik Ryan in een knuffel trek.

Ik zou maar niks zeggen over Troy, aangezien Sharpay zijn zusje is. En tussen de broer-zus relatie van hun twee zijn er echt geen geheimen. Ik voel dat Ryan mij terug knuffelt. We laten elkaar dan weer los. ''Zullen we dan maar naar binnen gaan?'' Vraagt Ryan. Ik knik verlegen en hij lacht. ''Nog steeds verlegen, je bent ook niks veranderd.'' Lachend schud ik mijn hoofd en loop ik achter Ryan mee naar binnen.

Meteen als we binnen lopen zien we bekende gezichten. ''Kelsi!'' Roep ik uit enthousiasme en dan kijkt Kelsi op. 'Gabriëlla! Wat heb ik jou en je stem toch gemist! Kom snel zitten!'' Roept ze terwijl ze naar me toe rent en mij in een knuffel trekt. Ik lach zenuwachtig aangezien ik Troy en Sharpay al in mijn ooghoeken heb gezien. ''Ik heb jou ook gemist, echt. Ik dacht laatst nog aan het liedje dat je schreef voor mijn eerste school musical op East High! Ik was zo zenuwachtig, maar gelukkig hielp jij en...'' Ik stop met praten als ik perongeluk Troy aankijk en besef wat ik eigenlijk zojuist heb gezegd.

''Je had een geweldig optreden en ik ben blij dat ik je kon helpen!'' Zegt Kelsi snel en trekt mij mee naar de tafel. Ik ga zitten en sla mijn ogen neer. Ryan pakt de stoel naast mij en ik maak heel even oogcontact met hem terwijl hij naar mij knipoogt. 

Troy kucht waardoor iedereen naar hem kijkt. ''Dus, hoe gaat het met iedereen?'' Zegt hij met een vriendelijke glimlach en ik voel dat ik voor de zoveelste keer in zijn ogen verdrink.