Διχασμένη Προσωπικότητα

Κεφάλαιο 8

Πέταξα τη κελεμπύα μου πάνω στο στρώμα του κρεβατιού μου και αναστενάζοντας ανακουφισμένη που ξέφυγα και κουρασμένη από το τρέξιμο, κάθισα στο κρεβάτι τη στιγμή που οι συγκάτοικοι μου έμπαιναν μέσα γεμίζοντας το χώρο με τα γέλια τους.

«Γεια σου Αμάντα... Που ήσουν σήμερα; Δε συνηθίζεις να χάνεις μαθήματα...» είπε κοροϊδευτικά η ψηλομύτα -άκα Πατρίσια- του σχολείου που τυχαίνει να μοιραζόμαστε και τον ίδιο χιτώνα.

«Αμμ... Εμμ...» κόμπιασα.

Δεν είμαι καλή στα ψέματα...

«Μα καλά δε τη βλέπετε πως είναι; Δεν είναι καλά! Πρέπει να έχει τη νόσο του μωβ ωατράχου!» της είπε θεατρικά με ήθος και πάθος η Ρέιτσελ.

«Χαχα, τη νόσο του ποιού; Καλή μου Ρέιτσελ ακούς τι λες; Δεν υπάρχει νόσος μωβ βατράχου, αγαπητή μου...» είπε κοροϊδευτικά και σε ύφος ψωνίστικο η Πατρίσια και οι δύο φίλες της χαζογέλασαν.

«Η νόσος του μωβ βατράχου υπάρχει κι όμως! Είναι μια από τις πιο επικίνδυνες και σπάνιες νόσους στο κόσμο των μάγων! Μύθοι λένε πως ο πρώτος μάγος δε σκοτώθηκε στη μάχη έναντι των σκοτεινών, αλλά από αυτή τη νόσο! Λένε πως ο ίδιος Σόμπχαν, ο ηγέτης των σκοτεινών, δημιούργησε αυτή την νόσο! Πως αυτή η νόσος που τόσο επικίνδυνη είναι, στη πραγματικότητα είναι κατάρα! Μια από τις πιο ισχυρές που δημιουργήθηκαν στο κόσμο μας! Και τη χρησιμοποίησε για να σκοτώσει τον ηγέτη μας, τον πρώτο ηγέτη!» συνέχισε την ιστορία της για να δικαιολογήσει την σημερινή μου απουσία στα μαθήματα η Ρέιτσελ πλησιάζοντας τες και από τη τρομαγμένες εκφράσεις τους που μπορούσες να διακρίνεις τη φρίκη, φαινόταν ότι την έχουν πιστέψει.

«Αυτός... Αυτός όπως λες είναι ένας μύθος... Δεν... Δεν είναι αλήθεια! Μη προσπαθείς να τη δικαιολογήσεις, Ρέιτσελ!» είπε με τρεμάμενη φωνή η Πατρίσια στη φίλη μου.

«Ωχ... Ωχ όχι... Κόλλησα τη νόσο! Γκουχ, γκουχ...» συνέχισε το θέατρο η φίλη μου και γονάτισε στο πάτωμα κάνοντας πως βήχει.

«Γκουχχ... Φύγετε τώρα! Πριν κολλήσετε! Φέρτε βοήθεια! Γκουχ... Δε θέλω να πεθάνω! Τρέξτε!» είπε απελπισμένη η Ρέιτσελ και τρομοκρατημένες έφυγαν τρέχοντας από το δωμάτιο τσιρίζοντας για βοήθεια.

Μόλις τα κορίτσια έφυγαν άρχισε να γελάει δυνατά με το όλο σκηνικό που διαδραματίστηκε μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν. Μετά από λίγο  πήρε μια βαθιά ανάσα με σκοπό να σταματήσει και να ησυχάσει.